Με ένα "μπουκέτο" νέων τραγουδιών έκανε ποδαρικό η νέα χρονιά στον Νότη Μαυρουδή. Οι "Ξαφνικοί επισκέπτες" του, μέσα σ' αυτή την πρωτόγνωρη εποχή της πανδημίας, έρχονται να θυμίσουν τις καλές εποχές της ελληνικής τραγουδοποιίας, όπου η ποίηση έχει τον πρώτο λόγο. Ο γνωστός συνθέτης και κιθαριστής, στο νέο του άλμπουμ που κυκλοφορεί σε CD-βιβλίο (εκδ.  Άπαρσις), δίνει τον λόγο σε 12 νέους δημιουργούς που οι στίχοι τους "ταυτίστηκαν με τη μουσική μου και την ψυχή μου". 

Πάντα έδινε τόπο στους νέους ο Νότης Μαυρουδής. Πολύ περισσότερο σήμερα που ο κορωνοϊός έχει εισβάλει καταλυτικά στη ζωή ανατρέποντας διαδικασίες ζωτικής σημασίας και πλήττοντας ιδιαίτερα τους καλλιτέχνες. "Θλίβομαι βαθιά που η υπουργός Πολιτισμού μάς έχει κατατάξει στην κατηγορία του πένητα και του χομπίστα" λέει και υπενθυμίζει ότι "η φτώχεια δεν κάνει καλό στην τέχνη". Επισημαίνει δε την κομβική συνθήκη για έναν καλλιτέχνη. "Όταν στερείς από τον καλλιτέχνη το κοινό του, είναι σαν να αφαιρείς την ψυχή του".

Φύσει αισιόδοξος όμως, ελπίζει ότι η μετά τον κορωνοϊό εποχή "θα στρώσει τον δρόμο για έναν στόχο διαφορετικό: εκείνον του πολιτισμού και της παιδείας, που θα μας οδηγήσουν σε έναν τρόπο ζωής που θα έχει επίκεντρο τον ουμανισμό".

Ποιοι είναι οι «Ξαφνικοί επισκέπτες»;

Αυτοί οι “Ξαφνικοί επισκέπτες” δεν είναι άλλοι από ανθρώπους που δεν περίμενα, αλλά τους γνώρισα ξαφνικά σε μία συνάντηση στο Μικρό Πολυτεχνείο, ένα εργαστήρι στιχουργικής στο οποίο διδάσκει ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς. Εκεί γνώρισα αυτούς τους εκκολαπτόμενους στιχουργούς και τους μίλησα για τη σχέση της μουσικής με τον λόγο, με τις λέξεις. Αυτή η συνάντηση πήγε πολύ καλά και ζήτησαν να γίνει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Εκεί λοιπόν έπεσε η πρόταση να μου στείλουν στίχους και να δοκιμάσω να τους μελοποιήσω.

Η αλήθεια είναι ότι το ήθελα αυτό, διότι μου δείχνανε διάφορους στίχους τους οποίους βρήκα πάρα πολύ ώριμους. Το περσινό καλοκαίρι μελοποίησα 13 τραγούδια 12 διαφορετικών στιχουργών. Τους θεώρησα... ξαφνικούς επισκέπτες στη ζωή μου, αλλά δεν ήταν απλοί «επισκέπτες»· έγιναν συνεργάτες επειδή οι στίχοι τους ταυτίστηκαν με τη μουσική μου και την ψυχή μου.

Έτσι λοιπόν φτάσαμε να δημιουργήσουμε αυτόν τον δίσκο, που περιέχει 13 καινούργια τραγούδια με διαφορετική θεματολογία το καθένα, τα οποία όμως περιστρέφονται στα κοινά θέματα του ελληνικού τραγουδιού, που είναι ο έρωτας, ο χωρισμός, η πορεία των ανθρώπων, η μοναξιά στην πόλη, η αναζήτηση μιας αχτίδας φωτός, το αδιέξοδο της μοναχικότητας. Αυτό το άλμπουμ λοιπόν εκδόθηκε σε μορφή βιβλίου - CD από τις εκδόσεις  Άπαρσις.

Είναι όμως και θέματα που η περίοδος της πανδημίας τα εντείνει.

Η πανδημία επιβάλλει την καραντίνα, και η καραντίνα πρέπει να επιβληθεί στους ανθρώπους. Η καραντίνα έχει έναν βασικό όρο, τον εγκλεισμό, και ο εγκλεισμός έχει σχέση με την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Γι' αυτό βλέπουμε και το ασταμάτητο φαινόμενο οι νέες γενιές να βγαίνουν έξω επειδή έχουν ανάγκη την έξω ζωή, έχουν ανάγκη την εξωτερίκευση.  Έτσι μπορούν να ζουν και όχι κλεισμένοι στο σπίτι. Είναι ο φυσικός τους χώρος. Έχουν την ανάγκη της επικοινωνίας πολύ περισσότερο από εμάς, διψάνε για την επικοινωνία και δεν είναι μία απλή διασκέδαση το να βγουν στις πλατείες και να πιούν μία μπύρα, να συνευρεθούν. Είναι ανάγκη ζωής.

Από την άλλη μεριά οι επιστήμονες και οι λοιμωξιολόγοι είναι υποχρεωμένοι να βάζουν όρια. Η καραντίνα έκλεισε όλους μέσα κι έτσι μαζί με τα ξερά θα καούν και χλωρά. Οι νέοι έχουν ανάγκη να βγαίνουν έξω και αυτό είναι μια νομοτέλεια. Η αστυνομία θα βρίσκει μπροστά της ακατάπαυστα τις "παρανομίες" των νέων. Τουλάχιστον στον αττικό ουρανό, με τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν, ο εγκλεισμός γίνεται μια πιο αυστηρή εντολή. Είναι μια ιδιομορφία της πόλης μας, την οποία οφείλουν να τη σκεφτούν πιο σοβαρά εκείνοι που επιβάλλουν τα μέτρα, όπως οφείλουν να σκεφτούν πιο σοβαρά και τη σχέση των καλλιτεχνών με το κοινό.

Οι καλλιτέχνες είστε από τους βαριά πληττόμενους αυτή την περίοδο. Μόνο επειδή έχετε μείνει χωρίς φροντίδα από την Πολιτεία;

Το όλον ξεκινάει από την Πολιτεία, η οποία έχει πάρει τις εντολές από την επιστημονική ομάδα να διακοπούν οι σχέσεις του κοινού με την καλλιτεχνική παρουσία για την αποφυγή της επιδημίας. Αυτό έχει γίνει επειδή απαγορεύεται ρητά η προσέλευση του κόσμου στους χώρους πολιτισμού.  Έχει όμως συνέπεια το να διακόψει τη σχέση του με το θέαμα και το ακρόαμα.  Έναν δημιουργό, έναν καλλιτέχνη, εάν τον ξεκόψεις από το κοινό του, καταστρέφεις το δημιούργημά του. Τον αποκόβεις από τον ομφάλιο λώρο του. Καλλιτέχνης χωρίς κοινό δεν νοείται. Αυτή η σχέση όταν διακόπτεται ισοδυναμεί με... θάνατο.

Αυτός ο «θάνατος» αφορά μόνο τον καλλιτέχνη και το έργο του;

Είναι αμφίσημος, γιατί πεθαίνουν και τα τρία κυρίαρχα στοιχεία, ο καλλιτέχνης, το δημιούργημα και το κοινό. Αυτός ο «θάνατος» λοιπόν μοιραία απλώνεται στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν μπορεί να ζήσει ο κόσμος χωρίς τις τέχνες. Μία κοινωνία που μεγαλώνει χωρίς τέχνες χάνει την υπόστασή της, χάνει την ψυχή της.  Όταν ο καλλιτέχνης δεν έχει μπροστά του ανθρώπους, ψυχές, σώματα, νιώθει απουσία υπαρξιακή.