Νέα

Καλως ορίζω κι εγώ με την σειρά μου την παρέα, ως πρώτη λαλήσασα θα είμαι σύντομη ώστε να αφήσω χώρο στις -σαφώς - καλύτερες ομιλίες που έπονται. Ήρθαμε εδώ για να περάσουμε καλά δεν ήξερα ότι όλοι θα ήταν υπερταλαντούχοι καλλιτέχνες ή έχοντες σχεδόν phd στις βιβλιοπαρουσιάσεις -ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ.

«Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, είναι μια εμβληματική φυσιογνωμία για την ελληνική δισκογραφία, αυτό εν πολλοίς είναι γνωστό. Ωστόσο, χαίρει σεβασμού και εκτίμησης και από τη διεθνή «ηχοληπτική κοινότητα» και δισκογραφική βιομηχανία, αφού οι συνομήλικοι, κυρίως, συνάδελφοι του των θρυλικών στούντιο Άμπεϊ Ρόουντ της ΕΜΙ στο Λονδίνο, μιλούν με τα θερμότερα λόγια για τον ίδιο και το έργο του. Αυτό όμως που ξεχωρίζει πρωτίστως τον Στέλιο Γιαννακόπουλο ως ηχολήπτη, αλλά και ως άνθρωπο, δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Στο άκουσμα των ηχογραφημάτων όπου φέρουν την υπογραφή του, γίνεται εύκολα αντιληπτή η γνώση και η λεπταισθησία που τον χαρακτηρίζουν ως ηχολήπτη, όπως και ο σεβασμός απέναντι στους καλλιτέχνες και το έργο τους[1]» γράφει ο συγγραφέας, Νίκος Πατηνιώτης, προλογίζοντας το βιβλίο, με τίτλο: «Ο ΗΧΟΠΛΑΣΤΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ».

Τα πεζογραφήματα του Κώστα Καρτελιά φλερτάρουν έντονα με την ποίηση και μετατρέπονται πολλές φορές σε ποιητικά αφηγήματα τα οποία υπηρετούν επάξια τα υψηλά ιδανικά της ποίησης. Αυτήν που υπηρετεί εδώ και χρόνια με ζέση, με συνέπεια και πάθος.

Τί είναι μοίρα, ποιο είναι το πεπρωμένο και πως ορίζονται από τις επιλογές που κάνει κάθε πρόσωπο στη ζωή του; Η αφήγηση της προσδοκίας πως όλα αυτά έχουν συμβεί, συμβαίνουν ή και μπορούν να συμβούν, ξεδιπλώνεται από τον συγγραφέα ως μίτος σε μια ιστορία που κάθε τί συνέβη για κάποιο λόγο. Η εναλλαγή του γλυκόπικρου συναισθήματος για αποφάσεις ζωής στο εδώ και τώρα που αναζητά σκοπό και προορισμό. Ο θάνατος εμπεριέχει τη ζωή και όχι το αντίθετο και αυτό ως δεδομένο γεννά την ελπίδα, χωρίς ποτέ να ανακόπτεται η φυσική ροή της ανθρώπινης ευαλωτότητας! Η ελπίδα θριαμβεύει και έρχεται να εξισορροπήσει τις επιλογές που έγιναν μέσα απο την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας σε μια στιγμή απώλειας, ακόμη και πάνω απο ένα κομμάτι μάρμαρο.