RSS

Νέα

Όταν ψάχνεις νοήματα πίσω από τις λέξεις δεν έχεις καιρό για πόλεμο. Λέξεις οι στίχοι. Λέξεις οι φωνές του είδους μας. Στοιχισμένες μοιάζουν με τραίνα που μεταφέρουν νοήματα και για εμπορεύματα στα βαγόνια κάθονται έπη, μοιρολόγια, νανουρίσματα, ιαχές, παραβολές, προσευχές, δημοτικά τραγούδια και παραλογές, θεατρικά έργα, άρθρα εφημερίδων, επιστήμη, λογοτεχνία. Οι λέξεις θυμίζουν την ακοή μας, τους εαυτούς μας. Τσακίζουν και κλαίνε, γελάνε, χαίρονται και πενθούν με την απώλεια. Ενίοτε λυγίζουν κι αυτές, περνούν στη λήθη και τον αφανισμό. Αποτελούν το μεταστάδιο των συμβόλων και των ιερογλυφικών, την εξέλιξη της βραχογραφίας και των αρχέγονων εικονογραμμάτων. Πίσω από τις λέξεις κρύβεται το παρελθόν των αστεριών –ίσως ο μικρός τους θάνατος φωτίζει την ύπαρξή μας. Εμείς τις ζωντανεύουμε, μιλώντας τες, γράφοντάς τες. -----Μαζεύω από μικρή λέξεις. ----- Τις κρατάω όπως ένα παιδί κρατά τρυφερά στη παλάμη του ένα ανθάκι, για να το πάει δώρο στη μητέρα.
«Ποτέ δεν υποτίμησα κάποιον που ξέρει να ακούει. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποτε θα καταλάβει κιόλας», διαβάζουμε στην «Τρίτη Εκδοχή» της Μαρίας Μαλανδρίνου κι αυτό ακριβώς πράττει η συγγραφέας εξ ονόματος των ηρώων της. Τους αφουγκράζεται ώστε να τους καταλάβει κι όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή να τους συγχωρήσει. Κανείς τους, άλλωστε, δεν είναι τόσο ένοχος ώστε να μην θεωρηθεί κι αθώος. Ο Δρόσος αναζητά το χρήμα και την εξουσία, ο Ιορδάνης Μαύρος είναι εμμονικά μοναχικός, η Ιουλία κουβαλά μια τρέλα, ο Αριστείδης είναι μικρόψυχος, ο νεαρός δικηγόρος και η Ελένη είναι χτυπημένοι από το μάταιο όνειρο της επανάστασης, η Αντιγόνη περιμένει υπομονετικά για την εκδίκησή της, ενώ ο Στούρος διακατέχεται από μια κορδωμένη έπαρση.
Το τρυφερό αποζητά το ξένο O Freud έλεγε ότι όπου κι αν πήγε, όσο μακριά κι αν τον πήγαν οι θεωρίες του, ανακάλυψε ότι ένας ποιητής είχε πάει εκεί πριν από εκείνον. Μανιώδης αναγνώστης από μικρός κατάλαβε νωρίς ότι η ποίηση και η λογοτεχνία είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να ενεργοποηθεί το ασυνείδητο. Το ασυνείδητο του συγγραφέα απο τη μια αλλά κι εκείνων που τον διαβάζουν από την άλλη. Ο Φρόυντ όμως έλεγε και κάτι άλλο, ίσως πιο γνωστό σε εσάς, ότι σε όλα τα χρόνια της καριέρας του ένα ερώτημα δεν μπόρεσε να απαντήσει: Τι θέλει η γυναίκα, αυτή η σκοτεινή ήπειρος.
Με τα δικά μου λόγια... Καθόλου τυχαίος ο τίτλος, μιας και συνειδητά ο ποιητής/λογοτέχνης και φίλος Κώστας Καρτελιάς επιδιώκει με την έκδοση του βιβλίου, που σήμερα κάνει το παρθενικό του ταξίδι, να αποτυπώσει με το δικό του ύφος σε πεζοποιήματα ή και μικρά πεζογραφήματα τις μεστές σκέψεις του, τις υπαρξιακές ανησυχίες του, τις ευχαριστίες του, τις αγάπες του ερωτικές, γονεϊκές, φιλικές, τις αποφάσεις της ζωής του ή και εκείνα που τον σημάδεψαν και όλο τον πλούτο που σεργιανά στο μυαλό και την καρδιά του. Με καμβά τις αιώνιες ανθρώπινες απορίες ο Κώστας λογοπλέκει εύστοχα παίρνοντας θέση, προσπαθώντας να σπείρει ζιζάνια προβληματισμών χωρίς ίχνος νουθεσίας, προβάλλοντας και αναδεικνύοντας τις βαθιές αξιακές αρχές της ζωής και του έρωτα.