Νέα

Η Χριστίνα Καπετανοπούλου γράφει για το βιβλίο του Carlos Oquendo de Amat: Άπαντα Τοπία (μετάφραση: Αγγελική Παλασοπούλου, Ελένη Οικονόμου, Ειρήνη Οικονόμου – εισαγωγή: Κλαούδια Κοστάνζο, Βίκτωρ Ιβάνοβιτς), Εκδόσεις "Άπαρσις" 2021, σσ.: 128

Στο βιβλίο της «e – ερωμένη του Σέρφερ» η συγγραφέας και ηθοποιός Ξένια Πολίτη πραγματεύεται αυτό ακριβώς. Δυο άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους γνωρίζονται χάριν διαδικτύου, άλλες φορές συμφωνούν και άλλες διαφωνούν, συχνά υποτιμούν ο ένας τον άλλο, σε βαθμό που στους παρατηρητές θα μπορούσε να φανεί ότι φτάνουν ίσως και να ξεπερνάν τα όρια της προσβολής, όμως είναι ο δικός τους κωδικός επικοινωνίας με αποτέλεσμα να μην υπάρχει παρεξήγηση ανάμεσα τους. Και φυσικά υπάρχει πλήρης κατανόηση στα νοήματα των μηνυμάτων που ανταλλάσουν. Διαβάστε περισσότερα: https://artscript-gr.webnode.gr/logokrisia/i-e-eromeni-toy-serfer/

Τη Μαρία την γνώρισα κάποτε, κάπου παλιά πάει να πει, σχεδόν με το που ξεκίνησα σχεδόν τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής στο Ηράκλειο. Νιώθω επομένως λίγο υπεύθυνος για όλο αυτό που συμβαίνει τώρα, γιατί έπρεπε να το περιμένω ότι κάποια μέρα θα συνέβαινε, αλλά δεν προνόησα, έτσι είναι η τέχνη, μη προνοητική και αμετανόητη. Όμως κι εκείνη δεν προνόησε, μου ζήτησε να μιλήσω και γι’ αυτό την καθιστώ υπεύθυνη για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα, χωρίς να παραγνωρίζω τη δική μου ευθύνη να υπάρξω συμπαίκτης και συνωμότης σ’ αυτό το παιχνίδι που είναι η λογοτεχνία, ένα παιχνίδι άγριο μα συνάμα διασκεδαστικό, ένα παιχνίδι που πασχίζει να δώσει μία άλλη οπτική στη ζήση.

Όταν ο καλός φίλος Δημήτρης Παλούκης μου έστειλε τη νέα Έκδοση της Τυφλής Δικαιοσύνης – προτείνοντάς μου να είμαι ένας από τους ομιλητές στην παρουσίαση του βιβλίου – του είπα ότι το όνομα Εμμανουήλ Λυκούδης κάτι «μου λέει», με παραπέμπει, πολύ αμυδρά και αόριστα, σε κάποια διαβάσματά μου. Μερικές ημέρες αργότερα θυμήθηκα ότι δύο χρόνια πριν, γράφοντας ένα κείμενο για την Πανδημία, είχα ρίξει μια βιαστική και μάλλον αφηρημένη ματιά σε μία βιβλιοκριτική της Ξένης του 1854.