ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

Οι χάντρες από το παλιό κομπολόι βγήκανε στον δρόμο, ένας άλλος καθρέφτης γελά ειρωνικά στους σταματημένους δείκτες του ρολογιού, παραμιλάνε οι σκέψεις στην άδεια κάμαρα από όνειρα, ένιωσα το χάδι της αράχνης στις σκονισμένες κουρτίνες, και ήταν ακόμα εκεί ζωντανά σωρός φωτογραφίες και αναμνήσεις.

Η Κατερίνα Θανοπούλου στη δεύτερη ποιητική της συλλογή Άπνοια Μνήμη σωματοποιεί τον ατομικό και τον συλλογικό πόνο -υπό τη σκιά του ανακαλούμενου πένθους- όχι στην αφαίρεσή του, αλλά στην παροντική, εις την σώμα με σώμα, απτικότητα του. Με προανάχωμα την ειρωνεία, λεπτή ως δαντέλα που της κρύβει την θέα από έναν κόσμο βαρβαρότητας, δεν την ωθεί ως το δηλητηριώδη σαρκασμό, αλλά την κρατά στο ύψος και στο ύφος ενός τόνου που εκβάλλει στο παράπονο.

Τρία χρόνια μετά το πρώτο της ποιητικό βιβλίο Λαβύρινθος Μνήμη, και πάλι δοκιμάζει την αναγωγή στο παρελθόν όχι όμως ως ένα ακίνητο πεδίο ασφαλούς συνειδησιακής εγκατάλειψης, αλλά ως ένα κινούμενο εσοπτρικό παιχνίδι, μέσα από το οποίο ο εαυτός δεν καθηλώνεται στα στερεότυπα του βιωμένου χρόνου.

Η άπνοια, λοιπόν, λειτουργεί ως ένα στάσιμο εν τη μνήμη προς στοχασμό και αναστοχασμό, ανοιχτό στα νέα αναγεννητικά καλέσματα, τα οποία ακροβαστούν επάνω στο σχοινί του μη τετελεσμένου. Η καταφυγή της στον μικρόκοσμο και στον μακρόκοσμο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ταύτισή της με τον ρυθμό του σύμπαντος ως συμβολική πράξη λύτρωσης και κάθαρσης.

Γι αυτό, χωρίς τίποτα το θεολογικό ή θεολογίζον, η επί γης παρουσία της προκρίνεται ως ενατένιση της άνωθεν συμπαρουσίας των άστρων, υπακούοντας σ' ένα ηλιακό και σεληνιακό τελετουργικό, σε μία μιμητική και αναπαραστατική τραγικωμωδία, στην οποία συναρμολογούνται, συμπλέκονται και εν τέλει συγκεράζονται το τραγικό με το κωμικό μέχρι την έξοδό τους στην ιλαρότητα, στην ευθυμία, στην χαρά, στην αγαλλίαση.

από το οπισθόφυλλο του Βασίλη Κ. Καλαμαρά

Πού μπορώ να το βρω;

- Μάγδα Παπαδημητρίου- Σαμοθράκη-Κριτική της ποιητικής συλλογής (www.bookia.gr)

- Αντώνης Μποσκοΐτης, Όσο κρατάει ένας καφές - Συνέντευξη με την ποιήτρια Κατερίνα Θανοπούλου (Το κουτί της Πανδώρας- documento)

Λες πως τα γραπτά σου είναι ποίηση;
Δεν είναι, σου απαντώ.
Αν το κατανοήσεις αυτό
τότε μόνο θα δεις ολάκερη την ποίησή τους.

[τετράστιχο ενός άγνωστου βουδιστή μοναχού]

Πού μπορώ να το βρω;

Ποιήματα - διαδρομές ψυχής, αναπαραστατικά της αντιφατικότητας της ανθρώπινης κατάστασης.

Από τη μία η συναίσθηση της μοναξιάς και της φθαρτής μας φύσης, από την άλλη η ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση, για σπάσιμο των ορίων του εγώ. Για φυγή στο επέκεινα του ονείρου, του μοιράσματος, της αγάπης. Αυτοσυντήρηση και αυταπάρνηση, θλίψη και χαρά, ματαιότητα και σκοπός, χορεύουν στην περιδίνηση ενός ανηλεούς σύμπαντος, όπου προτείνεται σαν επιλογή η αγάπη που δίνει νόημα στο χάος, κι ας υπόκειται κι αυτή στις αντιφάσεις της ίδιας μας της ύπαρξης.

Πού μπορώ να το βρω;

Πού μπορώ να το βρω;

Πού μπορώ να το βρω;