ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

Ο Κώστας Μπαρμπαντωνάκης γεννήθηκε στη Μήλο, τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, στις 2 Αυγούστου του 1941. 'Ηταν το πρώτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας και είναι χαρακτηριστικό, - όπως λέει ο ίδιος- ότι φόρεσε για πρώτη φορά παπούτσια σε ηλικία 5 ετών. Από την ηλικία των 14 ετών άρχισε να "σκαλίζει" στο χαρτί, κάποιες λέξεις που τις ονόμαζε ποίημα. Ποτέ όμως δεν πέρασε από το μυαλό του ότι ήταν, ή θα γινόταν ποιητής. Αυτοσαρκαζόμενος μάλιστα, λέει μέχρι σήμερα, ευτυχώς και για μένα και για την ποίηση. Ελάχιστα λοιπόν απ' αυτά που διασώθηκαν, μαζί με κάποια μεταγενέστερα, αποφάσισε να τα "εκθέσει" και να "εκτεθεί", σ' αυτή την μικρή και καλαίσθητη συλλογή.

Πού μπορώ να το βρω;

 Κριτική του Βασίλη Καλαμαρά

Ο Γιώργος Κολλιάς του Ιωάννη και της Χριστίνας, γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας στις 28 Μαρτίου 1965. Είναι κοινωνιολόγος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Λοτζ στη Πολωνία. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ από το 1994 έως σήμερα. Από τα νεανικά του χρόνια συμμετέχει σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες μέσα από τις γραμμές της αριστεράς (ΚΝΕ, ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ). Είναι παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού.

Πού μπορώ να το βρω;

O Λεωνίδας Κοσκινάς γεννήθηκε το 1988 στην Κέρκυρα, όπου έζησε τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια. Σπούδασε στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Από το 2011 και για έξι χρόνια έζησε και εργάστηκε στην Αθήνα. Εκεί γνώρισε έναν «καινούριο κόσμο», που τον γοήτευσε, τον σημάδεψε και τον διαμόρφωσε σημαντικά. Πλέον ζει στην Κέρκυρα μόνιμα. Το «χωρίς... ζώνη ασφαλείας» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.

Πού μπορώ να το βρω;

Πού μπορώ να το βρω;

Κριτική του Βασίλη Καλαμαρά στο ENETPRESS

Γράφει κάπου ο Νίτσε: «το Ποιείν είναι ένας αλυσιδωτός χορός. Ο ποιητής αγαπά τα δεσμά. Περιβαλλόμενος από ισχυρότατες δεσμεύσεις, αποδεικνύει ακαταπαύστως ότι είναι μαέστρος της κίνησης και της μορφοποίησης». Στις δύο πρόσφατες ποιητικές συλλογές (2018, 2019) του εξαιρετικού ποιητή και διανοούμενου Άθαν. Οικονόμου, η μορφή μέσα στην οποία κινείται το περιεχόμενο, αποτελεί την «ορατή τάξη» του κάθε ποιήματος και είναι της περίτεχνης φόρμας του σονέτου, δηλ., ενός ποιητικού είδους με μιαν αυστηρή μορφή. Η αναφορά στην πραγματικότητα στα πλαίσια του ποιητικού τοπίου τού ποιητή είναι και εμπειρία του Εγώ. Δεν υπάρχουν λόγια το πόσο θαυμάσια παίζει με τις λέξεις για να περιγράψει εύηχα τα πράγματα της ζωής! Κάθε στίχος γραμμένος μέσα από την εμπιστοσύνη του στη γλώσσα, στην κάθε λέξη ξεχωριστά! Η αβρότητα που προκαλούν μέσα μας οι στίχοι του, το θάρρος που αποκαλύπτουν εν όψει της ζωής, μα και η δύναμη με την οποία οι στίχοι τής χαρίζουν τη σοφία, εντυπωσιάζουν βαθιά. Ποίηση στην οποία πάντα θα επιστρέφουμε (και) λόγω μιας άλλης αίσθησης που μας δίνει, ότι εδώ κινείται ο αναγνώστης μέσα στο χώρο πολύ καλής λογοτεχνίας, καθώς ο ποιητής μάς δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε μέσω της ανάγνωσης τα δικά μας μύχια συναισθήματα και τις δικές μας ατελείς σκέψεις, οδηγώντας μας σε συναρπαστικά και μυστηριώδη μονοπάτια της γνώσης, καθώς και στα ενδότερα τέχνης υψηλής. Ένα εξαίσιο δώρο προς όλους τους Μουσοδίαιτους αναγνώστες!

Πού μπορώ να το βρω;

Κριτική του Γιώργη Π. Κασιμάτη

Οι χάντρες από το παλιό κομπολόι βγήκανε στον δρόμο, ένας άλλος καθρέφτης γελά ειρωνικά στους σταματημένους δείκτες του ρολογιού, παραμιλάνε οι σκέψεις στην άδεια κάμαρα από όνειρα, ένιωσα το χάδι της αράχνης στις σκονισμένες κουρτίνες, και ήταν ακόμα εκεί ζωντανά σωρός φωτογραφίες και αναμνήσεις.

Πού μπορώ να το βρω;

Κριτική της Χρύσας Νικολάκη στο MAXMAG για την ποιητική συλλογή Παλίρροια Ψυχής του Θωμά Σουβλέλλη

Η Κατερίνα Θανοπούλου στη δεύτερη ποιητική της συλλογή Άπνοια Μνήμη σωματοποιεί τον ατομικό και τον συλλογικό πόνο -υπό τη σκιά του ανακαλούμενου πένθους- όχι στην αφαίρεσή του, αλλά στην παροντική, εις την σώμα με σώμα, απτικότητα του. Με προανάχωμα την ειρωνεία, λεπτή ως δαντέλα που της κρύβει την θέα από έναν κόσμο βαρβαρότητας, δεν την ωθεί ως το δηλητηριώδη σαρκασμό, αλλά την κρατά στο ύψος και στο ύφος ενός τόνου που εκβάλλει στο παράπονο.

Τρία χρόνια μετά το πρώτο της ποιητικό βιβλίο Λαβύρινθος Μνήμη, και πάλι δοκιμάζει την αναγωγή στο παρελθόν όχι όμως ως ένα ακίνητο πεδίο ασφαλούς συνειδησιακής εγκατάλειψης, αλλά ως ένα κινούμενο εσοπτρικό παιχνίδι, μέσα από το οποίο ο εαυτός δεν καθηλώνεται στα στερεότυπα του βιωμένου χρόνου.

Η άπνοια, λοιπόν, λειτουργεί ως ένα στάσιμο εν τη μνήμη προς στοχασμό και αναστοχασμό, ανοιχτό στα νέα αναγεννητικά καλέσματα, τα οποία ακροβαστούν επάνω στο σχοινί του μη τετελεσμένου. Η καταφυγή της στον μικρόκοσμο και στον μακρόκοσμο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ταύτισή της με τον ρυθμό του σύμπαντος ως συμβολική πράξη λύτρωσης και κάθαρσης.

Γι αυτό, χωρίς τίποτα το θεολογικό ή θεολογίζον, η επί γης παρουσία της προκρίνεται ως ενατένιση της άνωθεν συμπαρουσίας των άστρων, υπακούοντας σ' ένα ηλιακό και σεληνιακό τελετουργικό, σε μία μιμητική και αναπαραστατική τραγικωμωδία, στην οποία συναρμολογούνται, συμπλέκονται και εν τέλει συγκεράζονται το τραγικό με το κωμικό μέχρι την έξοδό τους στην ιλαρότητα, στην ευθυμία, στην χαρά, στην αγαλλίαση.

από το οπισθόφυλλο του Βασίλη Κ. Καλαμαρά

Πού μπορώ να το βρω;

- Μάγδα Παπαδημητρίου- Σαμοθράκη-Κριτική της ποιητικής συλλογής (www.bookia.gr)

- Αντώνης Μποσκοΐτης, Όσο κρατάει ένας καφές - Συνέντευξη με την ποιήτρια Κατερίνα Θανοπούλου (Το κουτί της Πανδώρας- documento)

- Κριτική της Νάντιας Βαλαβάνη για το ποιητικό έργο της Κ.Θανοπούλου

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΥ

Αγάπη μεταφυσική που έγινες θρησκεία,
δεν λείπει το μυστήριο από το τυπικό σου,
μήτε και η καρδιακή υπέρτατη λατρεία,
μήτε και το συμπόσιο το αγαπητικό σου.
Δεν λείπουνε οι ψαλμουδιές, οι ύμνοι, τα τροπάρια,
το μέλος το ευλαβικό που τόμους απαρτίζει,
μήτε και των αγίων σου τα τίμια συναξάρια,
μήτε και το μαρτύριο στεφάνια που χαρίζει.
Δεν λείπει η αναφορά στο όνομά σου, αγάπη,
τα πάντα που προσφέρονται απ’ τη δική σου χάρη,
σε σένα που επιστρέφουνε και στον πιστό επετράπη
τον δούλο σου τον ταπεινό μεταλαβιά να πάρει.
Ένα τής λείπει: τα κεριά, το λάδι, το καντήλι,
μα αν το ψάξεις και γι’ αυτά το λόγο δευτερώνω...
Δεν είν’ η αγάπη έλαιο και η φωτιά της στήλη,
στον ουρανό που οδηγεί και σαν κεράκι λειώνω;