Βιβλιοκριτική: o συγγραφέας Κωνσταντίνος Μανίκας γράφει για το βιβλίο e-ερωμένη του Σέρφερ της Ξένιας Πολίτη

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Υπάρχουν βιβλία που δεν είναι εύκολο να κατατάξεις σε κάποια κατηγορία κι αυτό τα κάνει ακόμη πιο συναρπαστικά. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και “e-ρωμένη του Σέρφερ” της Ξένιας Πολίτη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις. Θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε στα εν δυνάμει θεατρικά έργα, αφού στηρίζεται αποκλειστικά στον καταιγιστικό διάλογο δυο προσώπων. Ενός άνδρα και μιας γυναίκας που ξεκινήσουν, αναπτύσσουν, διακόπτουν και ανατροφοδοτούν τον έρωτα, ολοκληρώνοντας τον κύκλο των σχέσεων.

Ο διάλογος τους δεν έχει τίποτα από την καθημερινή ομιλία των τυποποιημένων διαλόγων.
Καταρχάς πρόκειται για καθαρά ψηφιακή διάδραση,                        

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, emails και sms, αποτελούν τα μοναδικά επικοινωνιακά εργαλεία. Μια σιωπηρή, μα τόσο δυνατή ανάπτυξη επιχειρημάτων. Αυτόματες, ή όχι και τόσο αντιδράσεις. Εξάρσεις, εντάσεις, αγαλλίαση, εσωτερική πάλη. Η διαρκής νίκη και η ήττα, χωρά σε λίγες λέξεις.

Άλλοτε συναισθηματικά φορτισμένες, άλλοτε με την αποχαύνωση του έρωτα, άλλοτε πυρωμένος από την κάψα της επιθυμίας και του πόθου. Οι φράσεις ρέουν δυναμικά, οι λέξεις εκτοξεύονται σε σουρεαλιστικό επίπεδο έκφρασης. Διογκώνονται, γιγαντώνονται, προσεγγίζουν το ανέγγιχτο, το ιδανικό.

Η σιγουριά εναλλάσσεται με την αμφιβολία, η επιβολή με την υποταγή. Οι ρόλοι αλλάζουν, αντιστρέφονται κι επανέρχονται σε έναν αδιάκοπο ερωτικό παιχνίδι. Ο έρωτας στα χρόνια του ψηφιακού κόσμου. Δυο άγνωστες ταυτότητες σε αναζήτηση ταυτοποίησης και αναγνώρισης.

Η Ξένια Πολίτη κατορθώνει να μεταφέρει, με επιτυχία, τα διαφορετικά στάδια του e-φλερτ.

Όλα τα βήματα από τα πρώτα αναγνωριστικά μηνύματα έως την αποκάλυψη των προσωπικοτήτων, δίνονται με ακρίβεια. Οι εποχές και τα μέσα αλλάζουν, οι ανθρώπινες ανάγκες για επικοινωνία, στοργή, ηδονή παραμένουν απαράλλαχτες. Όπως και οι ρόλοι των δυο φύλων στο ερωτικό γαϊτανάκι. Ακόμη κι όταν αγγίζουν τη σφαίρα του ονειρικού παραμένουν, στη ρίζα τους, το ίδιο φοβικοί και συνάμα διεκδικητικοί, το ίδιο ευαίσθητοι και το ίδιο κυνικοί, το ίδιο ρομαντικοί και το ίδιο ρελαιστικοί.