Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" θα σας παρουσιάσω τον ποιητή Θωμά Σουβλέλλη. Ο φιλοξενούμενός μου γεννήθηκε στη Βατούσα Λέσβου και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Αγροτικές Εφαρμογές και Έξυπνες Καλλιέργειες. Εργάστηκε ως λιθογράφος σε μεγάλους εκδοτικούς οργανισμούς. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την πρωτογενή παραγωγή τροφίμων. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Η ποίησή του είναι στοχαστική, κοινωνιοκεντρική, ανθρωπιστική, λυρική.Ο λόγος του είναι πηγαίος, στακάτος, ζωντανός, συγκινητικός. Στα γραπτά του ενυπάρχει το ατομικό, βιωματικό στοιχείο, αλλά περισσότερο φωτίζεται το εμείς και το συλλογικό όραμα. Την πένα του απασχολούν οι έννοιες της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αδελφοσύνης, της πάλης για μια καλύτερη ζωή. Ακόμη συνομιλεί με τον έρωτα και την αγάπη, αναγνωρίζοντας την αναγεννητική τους δύναμη. Θα γνωρίσουμε καλύτερα τον δημιουργό μέσα από δέκα ξεχωριστά ποιήματά του!

Από την ποιητική συλλογή "Παλίρροια ψυχής",εκδόσεις άπαρσις,2019

ΧΧΙΙΙ.

Στους ατέλειωτους διαδρόμους
της συνείδησης
ψάχνω για στίγματα λογικής.
Μάταια παλεύω να βρω.
Η σκουριά τρώει τις αρχές.
Τα μορφώματα σκάβουν
τους λαϊκούς αγώνες.
Σαπίλα και φθόνος
διαβρώνει τον άνθρωπο.
Το εγώ γεννά αδικία,
τρώει τις σάρκες της ζωής,
η ιδιοτέλεια γκρεμίζει τους οίκους μας.
Αξίες του πολιτισμού χάνονται.
Η φτωχοποίηση έρχεται.
Λεία των κλεφτών γινόμαστε,
των ψεύτικων λόγων,
οι επιτήδειοι το κούφιο κουφάρι,
τα έργα τους ο πόνος,
εργαλεία
η καπηλεία το ψέμα η διχόνοια
το εγώ το μίσος ο δόλιος τρόπος.
Οι αξίες μας φτωχές στο τώρα.
Μας κλέβουν την τροφή μας,
κλέβουν το χώμα που πατάμε,
τον αέρα που ανασαίνουμε.
Οι αξίες μας δένουν,
άξιες αλυσίδες,
μας πουλούν μαζί με αυτές
στο σκλαβοπάζαρο που χτίσαμε
με της ιδιοτέλειας τις επιλογές.

VIII.

Στους δρόμους του Παρισιού
δεν βάζαμε όρια.
Η Βιομηχανική Επανάσταση έρχεται.

1760

Ο Γουστάβος Άιφελ
κατασκευάζει τον Πύργο του.
Κατακτά επάξια το Παρίσι.

1768

Οι ζωγράφοι πίνουν
τον Σηκουάνα καθώς
απλόχερα αποθηκεύουν
το νερό στο διψασμένο στόμα
του πίνακα
οι μάρτυρες από την Κομμούνα.

1771

Μαζεύουν τα όνειρα
και ξεκουράζονται.
Ξαναγράφουν και διαβάζουν
της ιστορίας τα μελλούμενα.
Τολμούν να ζωγραφίζουν
τα όνειρά τους.
Μελετούν.
Ταξικοί αγώνες φέρνουν
την άνοιξη.
Στρατολογούν ουμανιστές
μέσα από τα σύννεφα.
Στον ήλιο ζεσταίνουν
τα οράματα.
Παίρνουν στην αγκαλιά τους
όλα τα παιδιά.
Τους μαθαίνουν να ερωτεύονται το δίκιο.

1787

Δεν είναι χαμένος ο δρόμος,
παντού συναντάς το όνειρο.
Από τις συνταγές της Αναγέννησης
αδιάκοπα στις πασαρέλες
η σοκολάτα τρέχει.
Ο έρωτας απαντά
το άρωμα των κορασίδων
στα πλατύγυρα καπέλα τους.
Οι ζογκλέρ διάσπαρτα
ίδια χορεύουν
ίδια τραγουδούν.
Από το στόμα τους
βγάζουν φωτιές,
διαβάζουν
πένθιμα μάτια
ως την επόμενη νίκη
του έρωτα.
Ο πόθος μεθά
με της νιότης
το καμπερνέ.
Τραγούδι
κλάμα
τ'αδέρφια
του καλλιτέχνη
Η νύχτα του Ναπολέοντα
σιμώνει.
Λευτερώνονται.

ΧΙ.

Ο χρόνος γέρασε
να περιμένει το χρήμα
η αγάπη γέρασε
από υποσχέσεις για έρωτα
τα όνειρα κουράστηκαν
να σκέφτονται και σταματούν.

Οι ματιές δεν ερωτεύονται
γέρασαν στο περίμενε
των προδομένων ονείρων
βάλσαμό σας οι σκέψεις
μέσα στην άδεια κάμαρα
παραμιλάνε από τις τύψεις
γιατί δεν τόλμησαν
τη γραμμή της καρδιάς
αναστενάζουν στο τέλος της ζωής.

Η ζωή ξεκουράζει
το σούρουπο των χαμένων
κόπων και ονείρων
τα δάκρυα χείμαρρος
έγιναν ποτάμια
ποτίζουν τις σκέψεις της σιωπής
στα χωράφια των ανθρώπων
μελαγχολικά τα όνειρα αδράνειας και φόβου.

XIV.

Άρχισε ψύχρα τη νύχτα
γύρισε πίσω ο καιρός.
Ξανά χειμώνας μέσα στο φθινόπωρο.

Την πρώτη μέρα του κάναν
"φραπεδιάθεση" για φως οι ζέστες.

Πουλιά γίνανε τα λόγια που πέταξαν μαζί
και της ζωής τα όνειρα πιάσανε αράχνες.

Τότε γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ
ο έρωτας με τα φεγγάρια.

Τώρα η ψύχρα αγκαλιάζει τον χειμώνα.
Έρχεται αυτός και όλα φεύγουν.

Τα δέντρα αποχαιρετούν τους καρπούς
πουλιά με ξενιτεμένους αμνούς.

Φεύγουν οι άνθρωποι, τα ζώα φεύγουν,
τα λόγια και τα όνειρα μετανάστες
ρίχνουν άγκυρες σε άλλους τόπους.

Τα πουλιά ακολουθούν το καλοκαίρι,
τα λόγια ψάχνουν για τις πράξεις.

Η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με μια λύπη που πια έχει ωριμάσει.

Αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση.
Τα παράθυρα ενδίδουν στο κρύο,
τα τζάμια γίνανε θολές εικόνες.

Ποιος ξέρει τ'άλλο μου φθινόπωρο
ο ήλιος πού θα μ' εύρη.
Άρχισε ψύχρα.

XV.

Ανοίγω τα παράθυρα στις γνώσεις
να μπει το πρώτο φως του ονείρου.

Ψάχνω τους πρώτους ναύτες
να ταξιδέψουμε τα πύρινα λόγια.

Η αλήθεια στρατολογεί τους νέους μαχητές,
χαράζει ρότα μέσα σε έναν καθαρό ουρανό.

Τα πανιά μόνο και με τη θέα φουσκώνουν,
ταξιδεύουνε απ'την αρχή ξανά τα βλέμματα.

Διαβάζουν την ιστορία του μέλλοντος,
παίρνουν αποστάσεις από τα απόνερα.

Οι νέοι ερωτεύονται τον λόγο και τον ήλιο,
καλωσορίζουν το άρμεγμα της σκέψης για το δίκιο.

Γι'αυτό το δίκιο τραγουδάνε και χορεύουν.
Τα βήματα των χορευτών διαλέγουνε τα όνειρα.

Κοπέλες και αγόρια πιάνουν το νήμα,
πλέκουν γνώσεις οξυγόνο και έρωτα.

Η ζωή ξαποσταίνει το σούρουπο,
τα γέλια φορούν τα ρούχα ανάποδα.

Μέσα στη νύχτα που τους βλέπει και γελά
τα λόγια των ποιητών ψάχνουν τα μάρμαρα.

Πάνω τους ανεξίτηλα θέλουν να χαραχτούν
να μη χαθούν στο πρώτο φύσημα του ανέμου.

XVII.

Λόγια ατίθασα από βαρύ φορτίο
λαχταρούσαν το ξεφόρτωμα.
Ταξίδι ολάκερο η ζωή.
Το παγωμένο βλέμμα σπάει
από της αύρας τα λόγια,
σπάει εκείνη η παγερή σιωπή.
Τα χέρια ενώνονται
μέσα στην καταιγίδα.
Η σύγκρουση μάτωσε
ακαριαία την ελπίδα.
Γυμνά πουλιά τα όνειρα
φαρμακωμένα.
Οι θύελλες συμπεριφορές
τυφώνας ξαφνικός θάνατος
σε ανυποψίαστο τοπίο,
τα λόγια θανατώνουν
τη μέρα των ανθρώπων.
Θηλιά στον λαιμό
τα κουρέλια των λόγων,
μαραζώνει το μέλλον
το όραμα και η ζωή.

Από την ποιητική συλλογή "Απαρχή", εκδόσεις άπαρσις,2021

Στον ύπνο μου έρχονται φωνές

Στον ύπνο μου έρχονται φωνές
από το παρελθόν,
από τα χρόνια των παππούδων μου
σαν ενθύμια,
από τα ξεβαμμένα συνθήματα της νιότης,
ματωμένα είναι τ'όνειρα
το αίμα αχνίζει ζεστό,
δεν πρόκανε να στεγνώσει
στις μνήμες των σφαγείων της σκέψης.

Οι αστοί σφάζονται
ακόμα και για τα υπολείμματα των ναυαγών!
τους κολακεύουν οι σκέψεις της ιδιοτέλειας
στο σκιάχτρο της τέλειας αρπαγής,
σου κλέβουν τη ζωή μέσα στα στασίδια
ψάλλοντας τον ύμνο της βουβής σιωπής

ακάνθινοι καιροί,
οι θάλασσες ξεβράζουν νεκρά ορφανά
Ακούει κανείς;

Μόρια,12.5.2019

Η Ζωή

Η Ζωή λίγα μου έδωσε,
κι ας δούλεψα σαν σκλάβος
μόνο μοναξιά μόνο πόνο,
και κούραση,κούφια λόγια και όνειρα,
μα επιστρέφω τα ψίχουλα αγάπης
για τα στερνά μου.

Η επιθυμία τα όνειρά μου να γίνουν πράξη
αστραφτερή να είναι η μέρα
στο τέλος της ζωής μου.

Εσύ αγαπημένο μου χάραμα
πιάσε και μέτρα
την ανάσα μου μέσα στην ανημποριά μου
από τα πολλά μου βάσανα.

Η ζωή είναι για όλους τους ανθρώπους
είναι μια εκδρομή που ήρθαμε
από το μακρινό το χρόνο
μα μόνο πρόσεχε μην κοιμηθείς
γιατί παραμονεύουν κλέφτες ψεύτες
πολύ άτιμοι και ραγιάδες που δεν βλέπουν
την καμήλα τους.

3.9.2020

Οι μέλλοντες αιώνες

Εκίνησα τις θηλιές να πλέκω,καθώς μετρούσα
τα βήματα με συλλαβές
μέσα στις ξόβεργες της άρρωστης εποχής σου,
καθώς βλέπω το θάνατο που βρίσκεται πάντα
καθ'οδόν,
και ξύπνησα στο κλάμα του οίστρου σου
μέσα σε χαμομήλια δάκρυα που ήρθαν
σαν πουλιά.

Τα κυκλώπεια δάκρυα της άρχουσας τάξης
σου ρίξανε τα τείχη σου
μέσα στη θλίψη του ψεύτικου ονείρου σου,
μέσα στον φόβο του ταραγμένου νου σου,
μέσα στην έγνοια της ύστατης εξόδου σου.

Και οι άβουλοι στη βούληση των λεγεώνων
προσμένουν,
μόνο το φως των αστεριών γεμίζει το αιώνιο ταξίδι,
κι ο άνθρωπος θα βρει βασίλειο το πουθενά
για να χαμογελά στους μέλλοντες αιώνες,
μέσα από μια τρύπια σημαία εφήμερος.

Θα σου κεντώ μέσα στο φως του λυχναριού
και θα σου φωνάζω τους ανισόρροπους ανθρώπους
να φοβάσαι!
Μέσα από το τραύλισμα των καταιγίδων
που φέρνουν ηλίθιους μέλλοντες,
που πια καιρός να μας συνεπάρει μέσα
σε μια τρύπια άβυσσο!!!

14.3.2020

Το θέατρο των αστών

Οι τοίχοι της ψυχής σου
θέατρο σκιών,
μέσα στη χλιδή
και στο γέλιο των ματιών σου.
Σύννεφα οι στάχτες σου
γέμισαν από αίμα
Αιματοβαμμένη γη
δυσοσμία σκοτωμένων λουλουδιών
και κορμιών ανάσκελα
ρητορείες ασυλλόγιστων παθών
οι μασκαράδες χλευάζουν τον πόνο
των μαχών που οχλαγωγούν
Κουασιμόδε σίγησε ο ήχος της καμπάνας
και άρχισαν οι φωνές από τις καμένες μάνες
από τους σταυροφόρους των νέων μας μαχών
που υπόσχονται οι μοναχικοί ταξιδιώτες
από το σκοτωμένο αγκάθινο όνειρο...

23.4.2019

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Θωμάς Σουβλέλλης γεννήθηκε στη Βατούσα Λέσβου το 1963. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο Αιγάλεω το 1974 και το Γυμνάσιο στη Νέα Σμύρνη. Σπούδασε Αγροτικές Εφαρμογές και Έξυπνες Καλλιέργειες. Εργάστηκε ως λιθογράφος στην Τυποεκδοτική και στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, σε εφημερίδες και περιοδικά. Τώρα ασχολείται με την πρωτογενή παραγωγή τροφίμων. Από τις εκδόσεις "Άπαρσις" κυκλοφορούν οι ποιητικές συλλογές Παλίρροια ψυχής(2019) και Απαρχή (2021).