Τον Αντώνη Μποσκοΐτη τον γνωρίζω χρόνια. Είμαστε φίλοι και συνεργάτες.
Έδωσε το δικό του ιδιαίτερο πάντα παρών σε περιοδικά στα οποία διετέλεσα υπεύθυνος ύλης και διευθυντής (Δίφωνο, Όασις) ενώ ήταν σκηνοθέτης και συνοδοιπόρος στην εκδοτική σειρά που παρουσίασα (βιβλία & dvd) «Η Ιστορία του Λαϊκού Τραγουδιού» (Victory).
Τον αγαπώ και τον εκτιμώ. Είναι «καθαρός» άνθρωπος και εμπνευσμένος καλλιτέχνης.
Στο «Οι 10» εξομολογεί δέκα βετεράνους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: Νόρα Βαλσάμη, Κώστας Βουτσάς -ο μόνος που δε μένει πια εδώ αλλά μας συντροφεύει παντοτινά-, Μέλπω Ζαρόκωστα, Ξένια Καλογεροπούλου, Μαρία Κωνσταντάρου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Χλόη Λιάσκου, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Άννα Φόνσου, Μαίρη Χρονοπούλου.
Πρόκειται για μεστά αυτοβιογραφικά ψυχογραφήματα που «πάρθηκαν» την τελευταία δεκαετία και φιλοξενήθηκαν στα διάφορα μέσα, με τα οποία συνεργαζόταν ο συγγραφέας ως αρθρογράφος.
Ο Αντώνης έχει τη δική του ματιά όταν προσεγγίζει τους ανθρώπους. Οι συνεντεύξεις του ξεφεύγουν απ’ τα «συνηθισμένα» γιατί κι εκείνος σαν χαρακτήρας και σαν δημιουργός είναι «ασυνήθιστος». Δεν τον ενδιαφέρει μόνο η διαδρομή, στέκεται στα ραγίσματα, στις ήττες, στις πληγές αλλά στην επούλωσή τους. «Σκοντάφτει» και «σκάβει» σε λεπτομέρειες που πολλοί θα προσπερνούσαν «καρσί» δίχως δεύτερη σκέψη. Κι όμως μέσα από αυτές ανακαλύπτονται και αποκαλύπτονται σπάνια και ακριβά, πικρά και γλυκόπιοτα που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα των ανθρώπων και την καλλιτεχνική τους στάση και «κράση».
Όπως εύστοχα σημειώνει, μεταξύ άλλων, στον πρόλογο του βιβλίου «ο Θανάσης Λάλας:
«Αντώνης Μποσκοΐτης: ένα πολυμηχάνημα παραγωγής νοήματος.
[…] Λοιπόν, πέραν όλων των άλλων —δεν μπορώ να μιλήσω προσωπικά για τη σκηνοθετική του ικανότητα και τις άλλες ιδιότητές του— είναι ένας συνεντευξιαστής που διεκδικεί μια ξεχωριστή θέση σε αυτόν τον χώρο γραφής ·έντυπης και ηλεκτρονικής.
[…] Ξέρει —ίσως από ένστικτο— ότι η ζωή του καθενός είναι ένα κουβάρι, και αρκεί να βρεθεί η άκρη για να ξετυλιχθεί. Ξέρει ότι η ζωή του άλλου είναι ένα παζλ, που η μνήμη δεν έχει συγκρατήσει όλα τα κομμάτια, και γι’ αυτό έχει ανάγκη το «ζωτικό ψέμα» για να συντεθεί.
[…]Ο Αντώνης πετυχαίνει ακόμα και τα ασήμαντα μιας διήγησης να έχουν τη σημασία τους, και αποδεικνύει ότι οι μικρές στιγμές μιας ζωής είναι το εύφορο έδαφος της μεγαλοσύνης κάθε ψυχής!
Έτσι, έχει καταφέρει μέχρι τώρα κάτι δύσκολο στον χώρο των συνεντεύξεων. Οι συνεντεύξεις του, έχουν μια λογοτεχνική αξία, δηλαδή διεκδικούν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από το εφήμερο μιας ανάγνωσης σε μια εφημερίδα. Γι’ αυτό και έχει αξία η έκδοση ενός ακόμα βιβλίου που να περιέχει κάποιες από αυτές».
Πέρασα όμορφα διαβάζοντας μονοκοπανιά τα αποτυπώματα των «10». Έμαθα άγνωστες πτυχές τους, τους γνώρισα αλλιώς και ταυτόχρονα πήρα αφορμές για να αντικρίσω διαφορετικά και πολλά κατάδικά μου.
Αμανάτι πολύτιμο!
Έδωσε το δικό του ιδιαίτερο πάντα παρών σε περιοδικά στα οποία διετέλεσα υπεύθυνος ύλης και διευθυντής (Δίφωνο, Όασις) ενώ ήταν σκηνοθέτης και συνοδοιπόρος στην εκδοτική σειρά που παρουσίασα (βιβλία & dvd) «Η Ιστορία του Λαϊκού Τραγουδιού» (Victory).
Τον αγαπώ και τον εκτιμώ. Είναι «καθαρός» άνθρωπος και εμπνευσμένος καλλιτέχνης.
Στο «Οι 10» εξομολογεί δέκα βετεράνους ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: Νόρα Βαλσάμη, Κώστας Βουτσάς -ο μόνος που δε μένει πια εδώ αλλά μας συντροφεύει παντοτινά-, Μέλπω Ζαρόκωστα, Ξένια Καλογεροπούλου, Μαρία Κωνσταντάρου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Χλόη Λιάσκου, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Άννα Φόνσου, Μαίρη Χρονοπούλου.
Πρόκειται για μεστά αυτοβιογραφικά ψυχογραφήματα που «πάρθηκαν» την τελευταία δεκαετία και φιλοξενήθηκαν στα διάφορα μέσα, με τα οποία συνεργαζόταν ο συγγραφέας ως αρθρογράφος.
Ο Αντώνης έχει τη δική του ματιά όταν προσεγγίζει τους ανθρώπους. Οι συνεντεύξεις του ξεφεύγουν απ’ τα «συνηθισμένα» γιατί κι εκείνος σαν χαρακτήρας και σαν δημιουργός είναι «ασυνήθιστος». Δεν τον ενδιαφέρει μόνο η διαδρομή, στέκεται στα ραγίσματα, στις ήττες, στις πληγές αλλά στην επούλωσή τους. «Σκοντάφτει» και «σκάβει» σε λεπτομέρειες που πολλοί θα προσπερνούσαν «καρσί» δίχως δεύτερη σκέψη. Κι όμως μέσα από αυτές ανακαλύπτονται και αποκαλύπτονται σπάνια και ακριβά, πικρά και γλυκόπιοτα που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα των ανθρώπων και την καλλιτεχνική τους στάση και «κράση».
Όπως εύστοχα σημειώνει, μεταξύ άλλων, στον πρόλογο του βιβλίου «ο Θανάσης Λάλας:
«Αντώνης Μποσκοΐτης: ένα πολυμηχάνημα παραγωγής νοήματος.
[…] Λοιπόν, πέραν όλων των άλλων —δεν μπορώ να μιλήσω προσωπικά για τη σκηνοθετική του ικανότητα και τις άλλες ιδιότητές του— είναι ένας συνεντευξιαστής που διεκδικεί μια ξεχωριστή θέση σε αυτόν τον χώρο γραφής ·έντυπης και ηλεκτρονικής.
[…] Ξέρει —ίσως από ένστικτο— ότι η ζωή του καθενός είναι ένα κουβάρι, και αρκεί να βρεθεί η άκρη για να ξετυλιχθεί. Ξέρει ότι η ζωή του άλλου είναι ένα παζλ, που η μνήμη δεν έχει συγκρατήσει όλα τα κομμάτια, και γι’ αυτό έχει ανάγκη το «ζωτικό ψέμα» για να συντεθεί.
[…]Ο Αντώνης πετυχαίνει ακόμα και τα ασήμαντα μιας διήγησης να έχουν τη σημασία τους, και αποδεικνύει ότι οι μικρές στιγμές μιας ζωής είναι το εύφορο έδαφος της μεγαλοσύνης κάθε ψυχής!
Έτσι, έχει καταφέρει μέχρι τώρα κάτι δύσκολο στον χώρο των συνεντεύξεων. Οι συνεντεύξεις του, έχουν μια λογοτεχνική αξία, δηλαδή διεκδικούν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από το εφήμερο μιας ανάγνωσης σε μια εφημερίδα. Γι’ αυτό και έχει αξία η έκδοση ενός ακόμα βιβλίου που να περιέχει κάποιες από αυτές».
Πέρασα όμορφα διαβάζοντας μονοκοπανιά τα αποτυπώματα των «10». Έμαθα άγνωστες πτυχές τους, τους γνώρισα αλλιώς και ταυτόχρονα πήρα αφορμές για να αντικρίσω διαφορετικά και πολλά κατάδικά μου.
Αμανάτι πολύτιμο!
