Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος κατέθεσε επιτέλους το πολυαναμενόμενο -από πολλούς αλλά κυρίως από την ίδια την ιστορία- αμανάτι του. Δηλαδή ένα βιβλίο που συνοψίζει την πορεία του στη ζήση και τη δράση του ως ηχολήπτης στο ιστορικό εργοστάσιο της Κολούμπια.
Δεν ήταν δα και πολλοί οι ηχολήπτες που λειτούργησαν στο περίφημο κτίριο του Περισσού (Ριζούπολη). Τα δάχτυλα των χεριών φτάνουν και περισσεύουν για να μετρηθούνε.
Και δεν είναι και απλή περίπτωση ο Γιαννακόπουλος, γιατί πέρα απ’ την επάρκειά του ως επαγγελματίας, είναι σαν χαρακτήρας ξεχωριστός, η ματιά του έχει διεισδυτικότητα, ακρίβεια και ο λόγος του είναι πολυεπίπεδος.
Από το 1962 έως και το 1982 αποτύπωσε στην Κολούμπια διαμάντια της ντόπιας αλλά και διεθνούς δισκογραφίας, οπότε μιλά από «πρώτο χέρι» για πρόσωπα και πράγματα.
Ένα φιλέτο του τραγουδιού μας παρουσιάζεται ανάγλυφο μπροστά μας. Πρωταγωνιστές αλλά και δευτεραγωνιστές που συχνά επηρεάζουν καταλυτικά τις καταστάσεις ξεπροβάλλουν ολοζώντανοι μέσα απ’ τις σελίδες του βιβλίου.
Ο Γιαννακόπουλος λέει όσα πρέπει. Καταγράφει στιγμές, δεν κουτσομπολεύει. Δεν πλασάρει και το παραφίλετο… για πρώτο πράμα, όπως έκαναν και κάνουν πολλοί.
Και μαζί ξετυλίγονται και πολύτιμες τεχνικές πληροφορίες, που μας εισάγουν σε μυστικά και τεχνικές που δεν γνωρίζαμε και που συνέβαλλαν καθοριστικά στην άρτια αποτύπωση κομβικών έργων.
Ο ηχολήπτης δεν είναι απλά ο ταχογράφος μιας διαδρομής αλλά ο τιμονιέρης που «ζυγίζοντας» τις ισορροπίες εξομαλύνει την απόδοση του κινητήρα, διατηρώντας τις εντάσεις που πρέπει και όπως πρέπει και αφαιρώντας τις αχρείαστες παρεκτροπές, οδηγεί το όχημα στον ασφαλή προορισμό του. Κάποιες στιγμές, όταν κριθεί απαραίτητο, σαν φύλακας-άγγελος το σώνει και απ’ το γκρεμό.
Μόνο που στην περίπτωσή μας έχουμε μουσικά έργα μελωδών και στιχουργών που αποδίδονται από μουσικούς και ερμηνευτές. Ψυχές ζωντανές, παλλόμενες, ευμετάβλητες… γοητευτικά συχνά, αστάθμητες.
Ο Γιαννακόπουλος δεν ήταν μόνο ηχολήπτης, όπως δεν ήταν και οι «μέντορές» του Αρεταίος και Κανελλόπουλος, αλλά ηχοπλάστης καθώς εύστοχα αναφέρεται στον τίτλο του βιβλίου.
Το γιατί το υπογραμμίζουν και τα σημειώματα ξεχωριστών ανθρώπων του τραγουδιού που συνοδεύουν την έκδοση καθώς και η διαδρομή του πριν και μετά την Κολούμπια.
Ο Νίκος Πατηνιώτης ως σπουδαγμένος μουσικός και καθηγητής ηχητικής και μουσικής τεχνολογίας αποτυπώνει μεστά τις «τεχνικές» παραμέτρους που παραθέτει ο ηχοπλάστης και κρατά τον τρόπο του όταν περιγράφονται τα ανθρώπινα, «χωρώντας» τον αρμονικά στις σελίδες ενός βιβλίου.
Διατηρεί δηλαδή το ευφυές χιούμορ, την «κεντημένη» ειρωνεία, την καρδιά και ταυτότητα του ανθρώπου Γιαννακόπουλου.
Το dvd που συντροφεύει την κυκλοφορία των εκδόσεων Άπαρσις θα μπορούσε να αποτελεί και μια ανεξάρτητη έκδοση. Το λέω όχι γιατί δεν είναι ταιριαστό με το βιβλίο, κάθε άλλο, παντρεμένα από έρωτα συνυπάρχουν, αλλά για να τονίσω της συνολική αξία ου εγχειρήματος. «Μαμούνι» ακάματο ο Γιαννακόπουλος «στήνει» στην κάμερά του όσους έχουν σύνδεση με τα παραπάνω και «φιλμάρει» τις «όψεις» και τις «κόψεις» τους.
Είναι σαν να μπαίνεις στην αίθουσα ηχογραφήσεων της Κολούμπια και να λαμβάνεις μέρος στην ηχογράφηση. Να βλέπεις τον Χατζιδάκι να ιερουργεί, τον Μίκη, τον Πλέσσα, τον Λοΐζο, τον Μαυρουδή και άλλους «δασκάλους». Πιο μπροστά έχεις δρασκελίσει τους ραδιοθαλάμους της ελληνικής ραδιοφωνίας στο Ζάππειο, έχεις συνεργαστεί με τον Γκάτσο στις εκπομπές του, έχεις μπει στα «καμαρίνια» του θεάτρου του Δημήτρη Μυράτ και πολύ αργότερα, γίνεσαι «παρατηρητής» στις εκπομπές του Τρίτου Προγράμματος.
Στις σελίδες του βιβλίου υπάρχει άφθονο φωτογραφικό υλικό και ντοκουμέντα, προσωπικά του ηχοπλάστη αλλά και ιστορικής σημασίας.
Όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Στέλιος Γιαννακόπουλος: «Τα πεπραγμένα και όχι μόνο… αλλά ούτε και μόνος».
Δεν ήταν δα και πολλοί οι ηχολήπτες που λειτούργησαν στο περίφημο κτίριο του Περισσού (Ριζούπολη). Τα δάχτυλα των χεριών φτάνουν και περισσεύουν για να μετρηθούνε.
Και δεν είναι και απλή περίπτωση ο Γιαννακόπουλος, γιατί πέρα απ’ την επάρκειά του ως επαγγελματίας, είναι σαν χαρακτήρας ξεχωριστός, η ματιά του έχει διεισδυτικότητα, ακρίβεια και ο λόγος του είναι πολυεπίπεδος.
Από το 1962 έως και το 1982 αποτύπωσε στην Κολούμπια διαμάντια της ντόπιας αλλά και διεθνούς δισκογραφίας, οπότε μιλά από «πρώτο χέρι» για πρόσωπα και πράγματα.
Ένα φιλέτο του τραγουδιού μας παρουσιάζεται ανάγλυφο μπροστά μας. Πρωταγωνιστές αλλά και δευτεραγωνιστές που συχνά επηρεάζουν καταλυτικά τις καταστάσεις ξεπροβάλλουν ολοζώντανοι μέσα απ’ τις σελίδες του βιβλίου.
Ο Γιαννακόπουλος λέει όσα πρέπει. Καταγράφει στιγμές, δεν κουτσομπολεύει. Δεν πλασάρει και το παραφίλετο… για πρώτο πράμα, όπως έκαναν και κάνουν πολλοί.
Και μαζί ξετυλίγονται και πολύτιμες τεχνικές πληροφορίες, που μας εισάγουν σε μυστικά και τεχνικές που δεν γνωρίζαμε και που συνέβαλλαν καθοριστικά στην άρτια αποτύπωση κομβικών έργων.
Ο ηχολήπτης δεν είναι απλά ο ταχογράφος μιας διαδρομής αλλά ο τιμονιέρης που «ζυγίζοντας» τις ισορροπίες εξομαλύνει την απόδοση του κινητήρα, διατηρώντας τις εντάσεις που πρέπει και όπως πρέπει και αφαιρώντας τις αχρείαστες παρεκτροπές, οδηγεί το όχημα στον ασφαλή προορισμό του. Κάποιες στιγμές, όταν κριθεί απαραίτητο, σαν φύλακας-άγγελος το σώνει και απ’ το γκρεμό.
Μόνο που στην περίπτωσή μας έχουμε μουσικά έργα μελωδών και στιχουργών που αποδίδονται από μουσικούς και ερμηνευτές. Ψυχές ζωντανές, παλλόμενες, ευμετάβλητες… γοητευτικά συχνά, αστάθμητες.
Ο Γιαννακόπουλος δεν ήταν μόνο ηχολήπτης, όπως δεν ήταν και οι «μέντορές» του Αρεταίος και Κανελλόπουλος, αλλά ηχοπλάστης καθώς εύστοχα αναφέρεται στον τίτλο του βιβλίου.
Το γιατί το υπογραμμίζουν και τα σημειώματα ξεχωριστών ανθρώπων του τραγουδιού που συνοδεύουν την έκδοση καθώς και η διαδρομή του πριν και μετά την Κολούμπια.
Ο Νίκος Πατηνιώτης ως σπουδαγμένος μουσικός και καθηγητής ηχητικής και μουσικής τεχνολογίας αποτυπώνει μεστά τις «τεχνικές» παραμέτρους που παραθέτει ο ηχοπλάστης και κρατά τον τρόπο του όταν περιγράφονται τα ανθρώπινα, «χωρώντας» τον αρμονικά στις σελίδες ενός βιβλίου.
Διατηρεί δηλαδή το ευφυές χιούμορ, την «κεντημένη» ειρωνεία, την καρδιά και ταυτότητα του ανθρώπου Γιαννακόπουλου.
Το dvd που συντροφεύει την κυκλοφορία των εκδόσεων Άπαρσις θα μπορούσε να αποτελεί και μια ανεξάρτητη έκδοση. Το λέω όχι γιατί δεν είναι ταιριαστό με το βιβλίο, κάθε άλλο, παντρεμένα από έρωτα συνυπάρχουν, αλλά για να τονίσω της συνολική αξία ου εγχειρήματος. «Μαμούνι» ακάματο ο Γιαννακόπουλος «στήνει» στην κάμερά του όσους έχουν σύνδεση με τα παραπάνω και «φιλμάρει» τις «όψεις» και τις «κόψεις» τους.
Είναι σαν να μπαίνεις στην αίθουσα ηχογραφήσεων της Κολούμπια και να λαμβάνεις μέρος στην ηχογράφηση. Να βλέπεις τον Χατζιδάκι να ιερουργεί, τον Μίκη, τον Πλέσσα, τον Λοΐζο, τον Μαυρουδή και άλλους «δασκάλους». Πιο μπροστά έχεις δρασκελίσει τους ραδιοθαλάμους της ελληνικής ραδιοφωνίας στο Ζάππειο, έχεις συνεργαστεί με τον Γκάτσο στις εκπομπές του, έχεις μπει στα «καμαρίνια» του θεάτρου του Δημήτρη Μυράτ και πολύ αργότερα, γίνεσαι «παρατηρητής» στις εκπομπές του Τρίτου Προγράμματος.
Στις σελίδες του βιβλίου υπάρχει άφθονο φωτογραφικό υλικό και ντοκουμέντα, προσωπικά του ηχοπλάστη αλλά και ιστορικής σημασίας.
Όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Στέλιος Γιαννακόπουλος: «Τα πεπραγμένα και όχι μόνο… αλλά ούτε και μόνος».
