ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Δυο γυναίκες. Δυο διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα παράλληλοι κόσμοι.

Η Ερατώ, στο από κάτω διαμέρισμα, είναι μια παντρεμένη γυναίκα. Η πόρνη, στο από πάνω, έχει κάνει το σπίτι της μαγαζί. Τα βράδια η Ερατώ ακούει τους ήχους να πλημμυρίζουν το σιωπηλό της υπνοδωμάτιο. Ζει με την χαρά των άλλων. Ώσπου μια νύκτα ακούει κάτι, που της αλλάζει τη ζωή...

«Το έργο της Μαρίας Κυριάκη μού έφερε στο νου κάποιες εκ βαθέων εξομολογήσεις παλιών ηρώων από την Τέταρτη Διάσταση του Γ. Ρίτσου. Η ίδια τρυφερόκαρδη διάθεση, η ίδια ματιά της στοργής και της κατανοήσεως, τα ίδια στενοσόκακα του σκοτεινού ασίγαστου πάθους. Η Μ.Κ. δίνει τη δική της, θα λέγαμε, εκδοχή διατυπώνοντας την πεποίθηση ότι η Μήδεια ερωτεύτηκε στην ουσία το ταξίδι με τον Ιάσονα και όχι τον ωραίο ξανθό κλέφτη του χρυσόμαλλου δέρατος. Η μαγεία και τα μυστήρια, η αφοσίωση του φιδιού και η μέχρι θανάτου φύλαξη του μυστικού, αυτά είναι τα ιερά και τα όσια της Μήδειας που βιώνει και αναβιώνει χιλιάδες φορές το πάθος και τα παθήματά της στο μονόλογο που της αφιερώνει η συγγραφέας».

Από τον πρόλογο της Μαρίκας Θωμάκη.

Διαδηλώσεις, καπνογόνα, φίδια, βόμβες, ωτοασπίδες, φραπεδάκια και μια ομπρέλα. Η μία ιστορία διαδέχεται την άλλη, όπως οι εποχές του χρόνου αλλάζουν με την αθώα ματιά ενός παιδιού. Ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει κι εμείς οι Έλληνες διανύουμε τη δική μας μεταβατική Μπελ Επόκ, που είναι ωραία με ένα δικό της τρόπο.

Ένα σκοτεινό υπαρξιακό παραμύθι, το οποίο μας μιλάει μέσα από την ιστορία ενός παιδιού και μιας οικογένειας, ενός ατόμου και μιας κοινωνίας, ενός πολίτη κι ενός κράτους, ενός ανθρώπου και μιας μοίρας, για τον προ-αποφασισμένο εγκλεισμό μας στο αναπόδραστο, για τα κέντρα εξουσίας και τη χειραγώγηση, την κατάργηση της ταυτότητας και την αφαίμαξη της αυτοδιάθεσης.

Κάθε μας ύπαρξη περιχαρακώνεται από τα ίχνη μιας ψυχικής ερήμωσης με αμετάκλητες απολήξεις, συρρικνώνεται σε μια σισύφεια τελετουργία επιθυμίας-απαγόρευσης, υπαγορευμένης από την απώλεια της βιωματικής αποτύπωσης και την επιβολή.

Με είχε προσελκύσει σαν εικόνα, όταν επιλέχτηκε ως μασκότ στην Ολυμπιάδα του Σύδνεϋ. Σαν "ρόλος", όταν είδα ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Το πιο παράξενο ζώο του πλανήτη. Έλειπε κάτι να τον ξυπνήσει. Μια έρευνα. Την άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο. "Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια εξαρτώνται εξαιρετικά περισσότερο από τον ερωτικό τους σύντροφο, αναπτύσσοντας υπερβολικά έντονες τάσεις εκδίκησης". Αυτό ήταν! Έγινε η σύνδεση του μικρού χαριτωμένου ορνιθόρυγχου με το κρυμμένο κεντρί.

Εντελώς συμπωματικά, εκείνη την περίοδο μπήκαν στη ζωή μου αρκετές γκέι γυναίκες & άντρες ή άτομα τα οποία είχαν ντροπή/φόβο/ενοχές να παραδεχτούν τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Ο Ορνιθόρυγχος ήδη έψαχνε για θύματα-ρόλους.

Ιδέα του έργου, ένα σημείωμα τυπικό: Πάω στη θεία Λόλα.

Για να ξέρει ο ένας πού είναι ο άλλος νυχτιάτικα.

Θεατρικό έργο, εμπνευσμένο από τη ζωή και την ποίηση της Κατερίνας Γώγου.

Το 8ο βιβλίο της σειράς "Ελληνικά θεατρικά Κείμενα"

Επιμέλεια: Φλώρα Ορφανουδάκη 
Σχεδιασμός Εξωφύλλου: Γεωργία Αλεβιζάκη
Ηλεκτρονική επεξεργασία: Νικολέττα Γεωργιάδου
Τεχνική επιμέλεια - παραγωγή: Ernesto N. Bauman

Πού μπορώ να το βρω;