Η Θεατρική συγγραφέας- ακτιβίστρια Χριστιάννα Λαμπρινίδη μιλάει για την "Ερωτογραφία" της Νικολέττας Λυμπεροπούλου

ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Νικολέττα Λυμπεροπούλου
εκδόσεις Άπαρσις.

19:00/ ART EDEM CAFÉ, 12 Νοεμβρίου, 2021

Χριστιάννα Λαμπρινίδη
Θεατρική συγγραφέας- ακτιβίστρια

Ο τρόπος να με σκέφτεσαι υπάρχει. Τοποθέτησέ με στο πιο δικό σου του αρχικού σπιτιού και μετά σε όλα τα επόμενα. Θέλω να αρπάξεις δύο τόπους: εκεί, εδώ. Κάνε τους ασυνάρτητους και βίαιους, να μη μπορούν να σταθούν πουθενά. Έτσι η μνήμη θα γίνει εμμονική. Θα μεγαλώνει, θα συρρικνώνεται το ίδιο σημείο. Υλικό από εσένα και εμένα, εσένα και εμένα.

Έτσι έχει γραφεί αυτό το βιβλίο. Με ένα πάθος σαρωτικό και ομολογημένο ανομολόγητα. Όπως όταν ανάβεις ένα κερί και περιμένεις να κρατήσει. Ίσως το ίδιο το βιβλίο να είναι η αρχική ύλη, ίσως το βιβλίο να είναι η κυψέλη. Με μια συμφωνία μελισσών που έσπασε. Άλλαξε η ιεραρχία, διαλύθηκε η κοινότητα.

Οι μέλισσες είναι συντροφικά όντα. Η συνθήκη του μαζί τις κάνει παραγωγικές και ακούραστες. Οι μέλισσες δεν θυμώνουν, δεν φοβούνται. Είναι ολόκληρο το κερί, ολόκληρο το μέλι. Η ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ έγινε μελίσσι, μέλισσα, μελισσοκόμος. Ολόκληρη η διαδικασία, ζωντανή.

Το μέλι μπαίνει σε βάζα. Ευδιάκριτα, εμπόλεμα. Στρατόπεδα και τάφροι και εντολές. Η νίκη δεν ανήκει πουθενά. Η ήττα ήδη μεταλλάχθηκε σε ένα άλλο συνεχές. Ιδωμένο αλύπητα δίχως έλεος. Οι στρατοί υπέστησαν τεράστιες απώλειες. Οι νεκροί έμειναν μόνοι τους. Να καταλάβουν τον θάνατο ατομικά. Δίχως μύηση, δίχως μετάβαση.

Οι λέξεις πάρθηκαν. Δεν πέθαναν. Το εσύ τις κρατούσε, το εγώ του τις άρπαξε. Με οδύνη και θυμό. Απέραντος θυμός ενημέρωσε τις λέξεις. Αυτές άντεξαν. Γίνανε κάτοπτρα, συρρικνώθηκαν, άδειασαν, γέμισαν, κυριάρχησαν. Η ποίηση χρειάζεται τις λέξεις και οι λέξεις τη ποίηση. Η εσωτερική ταραχή ανάδευσε τη σιωπή. Αυτό το πελώριο απόθεμα λέξεων άναρθρων. Η εγκατάλειψη έβγαλε τη σιωπή στον αέρα. Την οσμιστήκαμε. Μυρίζει σιωπή, που σπάει, που γίνεται από την αρχή.

Όταν φεύγεις η σιωπή παραμερίζεται. Δεν είναι φτιαγμένη από την απώλεια. Είναι συμπαγής, άρρητη, μεγαλειώδης. Όταν φεύγεις, εσύ που προκάλεσες τη συλλογή, εσύ που προκάλεσες τη συγκέντρωση, όσα εσύ υπάρχουν, ο θυμός τρέχει έξαλλος και οργώνει τη σιωπή. Παρουσία του φόβου. Ένας φόβος τόσο βίαιος που γίνεται τρυφερός. Μοιράζεται ο φόβος, διαχέεται. Επικοινωνεί. Αποκλειστικά, γράφεται ο έρωτας.

Πάνω στις λέξεις, κάτω από τις λέξεις, ανάμεσα στις λέξεις. Συνωστισμός συναισθημάτων που προκαλούν θόρυβο. Εκκωφαντικό, ψιθυριστό, άτσαλο, εύηχο. Οι τίτλοι των ποιημάτων αυτών, οι τίτλοι που επιτρέπουν το μοναδικό όριο αυτής της συλλογής, βουίζουν σαν τις μέλισσες. Πετάνε ανάμεσα μας. Κάθε φορά που ανοίγεται η ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. ΚΑΘΗΛΩΣΗ/ ΑΣΣΟΣ/ ΕΓΚΑΡΣΙΑ/OMERTA/ ΜΥΓΑ/ ΤΙΜΑΛΦΗ. Από πάνω, επιτηρούν, προστατεύουν, οδηγούν. Οι λέξεις τους ακούν και δεν φεύγουν. Πουθενά δεν εμφανίζεται η διαφυγή. Ακόμα και όταν παρουσιάζεται ένα φόρεμα, ακόμα και όταν αφιερώνεται η γραφή σε μια φίλη.

Λέει η Jeanette Winterson: writing is an attempt to make a world. [Η γραφή είναι μια προσπάθεια να φτιάξεις ένα κόσμο] I was telling myself the story of myself [Έλεγα στον εαυτό μου την ιστορία του εαυτού μου] από το βιβλίο της, Υπάρχουν και Αλλού Πορτοκαλιές.

Λέει η Νικολέττα Λυμπεροπούλου στον εαυτό της την ιστορία του εαυτού της; Είναι δόκιμη αυτή η ερώτηση. Ποιου εαυτού σε ποιόν εαυτό; Είναι ένας κόσμος που φτιάχνεται αυτός ο εαυτός; Ένας κόσμος που σπάει ή έσπασε; Είναι οικείος ή σιωπηλά ανοίκειος;

Το φύλο παραμονεύει. Αμφίσημο griffin. Σε ένα πίνακα της Leonora Carrington, της Αγγλίδας σουρεαλίστριας ζωγράφου, υπάρχει μια γυναίκα όρθια, όμορφη που κάτω από τη μέση γίνεται/ενδύεται φτερά παγωνιού. Λίγο πιο κάτω η παρουσία ενός γρύπα [griffin] υπενθυμίζει ένα άλλο κόσμο, μη-ορατό αλλά πάντα παρόν. Σαν εκείνο του φύλου: μη ορατό αλλά πάντα παρόν.

Σε ένα πλανήτη που αναζητά επίμονα τα μη-όρια του φύλου, έρχεται η ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ και εγγράφεται. Το εγώ, το εσύ, Φυλικά και τα δύο. Η στρατηγική και υπάρχει και αναταράσσεται. Οι φυλικοί βίοι γίνονται παράλληλοι και μετά εμπλέκονται. Αυτή η εμπλοκή προκαλεί λέξεις. Όπως στη ΜΥΓΑ, η στο ΧΩΝΕΜΑ. Είναι ο οισοφάγος μια λεωφόρος του φύλου; Είναι τα όργανα του σώματος φυλικά;

Η λύκαινα είναι γυναίκα. Το ποίημα είναι ξεκάθαρο. «ως πού» ρωτάει. Ως πού; Το στόμα ολόκληρο τη χωνεύει: σάλιο, φορμόλη, αυτοσυντήρηση. Τι σημαίνει για μια γυναίκα που γράφει, η φορμόλη; Πεθαίνει μέσα σε εκείνο το στόμα; Σαν τις τεμαχισμένες αγελάδες του Damien Hirst? Πεθαίνει και αυτοσυντηρείται; Εκεί υπάρχει εαυτός, εαυτοί; Πού; Πώς; Όταν γράφονται οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα, αλλά τις κρατάει το στόμα. Ποια είναι η πράξη του στόματος στην ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ;

Η OMERTA είναι όρκος θανάτου, απαραβίαστος. Συμβαίνει όταν το εσύ κατοικεί το εγώ. Όταν το εσύ φανερώνεται μόνο σε εκείνη. Όταν η αποκλειστικότητα γίνεται παράβαση. Όταν τα όρια αποσυντίθεται. Όπως το πτώμα: τι θα συμβεί αν παρακούσουμε; Θα μας δεχτεί ο θάνατος της σχέσης ή θα μας απορρίψει;

Η απόρριψη έχει μέγεθος. Αλλόκοτος ουρανοξύστης ή φωλιά κουνουπιού. Η απόρριψη έχει δικές της λέξεις, όπως και η απώλεια. ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ. Με τείχη και φράγματα να τις προστατεύουν. Να μη ξεφύγουν ποτέ, να μη διακινδυνεύσουν να γίνουν δημόσιες.

Η ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΙΑ είναι ιδιωτική και απόψε γίνεται δημόσια. Αλλάζει ιδιότητα και πράξη. Αν και κάποια ποιήματα έχουν παρουσιαστεί, το βιβλίο, από τις Εκδόσεις Άπαρσις, εισέρχεται στο δημόσιο τόπο. Και είναι ωραίος αυτός ο τόπος γιατί είναι ευρύς με δικές του φωνές. Με λέξεις συμμαχικές και ανυπόμονες να ακούσουν και τις άλλες. Όταν ένα βιβλίο εκδίδεται παράγει ανυπομονησία και χαρά. Να διαβαστεί, να γίνει τροφή, να σταθεί περήφανο.

Υπάρχει ένα σπήλαιο στην Ισπανία, στη πόλη ΜΠΙΚΟΡΠ. 15,000 χρόνια πριν, κάποιος εντύπωσε ένα δένδρο, έναν άνθρωπο, και τις μέλισσες. Προσπαθούσε ο άνθρωπος να τις φτάσει. Να ανοίξει το κουτί. Ό έρωτας, η επιθυμία του έρωτα γίνεται φαντασία και χωράει.

Θέλω να συνταράξω συθέμελα την ύπαρξή σου. Θέλω να γίνω ο σεισμός σου, το ηφαίστειο που θα σε καταπιεί, ο τυφώνας που θα σε γκρεμίσει. Θα φτιαχτείς από την αρχή. Μέλισσα, άνθρωπος, δένδρο, μελίσσι. Είμαι ο χρόνος σου, το φύλο σου, ο θάνατός σου. Και ήρθε η ζωή.

Χριστιάνα Λαμπρινίδη ©