Η Κατερίνα Θανοπούλου μιλάει για την ποιητική συλλογή "Ερωτογραφία" της Νικολέττας Λυμπεροπούλου

"Ερωτογραφία"
της Νικολέττας Λυμπεροπούλου

Της Κατερίνας Θανοπούλου
εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής και ποιήτρια

έργο…
ρόδινο προσωπάκι δοκιμ[ασία];
βαρυχειμωνιά
… μεγάλος πόνος
… όμως
Ικετεύω σε, Γογγύλα,
να φανερωθείς μπροστά μου,
το κορμί σου τυλιγμένο
στον κατάλευκο χιτώνα.
Ω τι πόθος φτερουγίζει
γύρω σου, όμορφη κυρά μου!
                            Σαπφώ

Γράφει η Σαπφώ σε ένα από τα ποιήματά της και συνδέεται μέσα από τις εποχές, τον έρωτα, τον πόθο και την ανάγκη, με την Νικολέττα Λυμπεροπούλου και την Ερωτογραφία της, ως ένας ιστός γυναίκας, παρουσίας, έκφρασης.
Η Νικολέττα ψυχαναλύει εαυτόν μέσα από τη γραφή της και ταυτόχρονα, προσπαθεί να φέρει τον αναγνώστη σε μία μυστηριακή κατάσταση ερωτικής μέθης, υπαρξιακού αυτοπροσδιορισμού και εγκεφαλικής διέγερσης. Η ποιήτρια γράφει με ταυτότητα φύλου, έχοντας βαθιά επίγνωση του τι γράφει, για ποιον και με τι στόχο. Η 1η της συλλογή εντάσσεται, σαφώς, στην ερωτική ποίηση, διαφέροντας κατ΄επιλογή από αυτήν που ασχολείται με τον ρομαντικό έρωτα, μιας και στην πρώτη κυριαρχούν η τόλμη στη χρήση της γλώσσας, και οι περιγραφές που παραπέμπουν στον σαρκικό έρωτα.
Ευφυώς περιγραφική και ταυτόχρονα, λιτή:

[...]
Φίλησα το στόμα σου
[...]
άνθισαν κυκλάμινα στη γλώσσα μου

γυναίκα σε όλες τις εκφάνσεις

[...]
Ως
αν γυναίκα
Ως
πού γυναίκα
Ως
γυναίκα

αντιφατική στα συναισθήματα, άλλοτε τολμηρή, άλλοτε ειρωνική, άλλοτε μελαγχολική πάλλεται από τη γη στα σύννεφα του κόσμου της, του κόσμου μας και του άντρα σε όλα του τα πρόσωπα ή προσωπεία

[...]
Συνθέτω οξυγόνο
με σκουριάζει
Σε αναπνέω πάλι
πριν οξειδωθεί η εικόνα σου

Τολμά να μιλήσει για τον έρωτα, ακόμα κι αν υπονοεί εσώτερες αναζητήσεις, με λόγια, που στην επικρατούσα κοινωνκή αντίληψη, θα εκφέρονταν από ένα άντρα. Επιθυμεί τη χειραφέτηση και το δικαίωμα επί ίσοις όροις και το πράττει αριστοτεχνικά στη γραφή της.

Ψηλά σηκώστε τη σκεπή, εμπρός λοιπόν μαστόροι
-Υμέναιε-
να τος και μπαίνει ο γαμπρός, ίσος θαρρώ ο Αρης•
(-Υμέναιε-)
δεν είναι ίσος με θεό. μα πιο τρανός απ’ τους άλλους
...
Νύφη: Παρθενιά, παρθενιά, πού μ’ αφήνεις, για πού πας;
Παρθενιά: Δε θα ’ρθώ ξανά σ’ εσέ, πίσω δε γυρίζω.
                                                                  Σαπφώ

Γράφει η Νικολέττα

[...]
Γυναίκα γέμισε
Γυναίκα γέννησε
Παρθενικό υμένα
διακορεύει η αστραπή

Σε όλα τα επίπεδα ανάλυσης συμβολικά ή ρεαλιστικά η ποίηση της γεννά. Γεννά σκέψη, γεννά συναίσθημα και κυοφορεί την οπτική του φύλου, της γενιάς της, της σποράς μιας νέας ματιάς στην γυναικεία ποίηση.
Με βεβαιότητα ότι η αφιέρωση εισακούεται με περηφάνεια και συγκίνηση.
Καλοτάξιδη από καρδιάς!