Η ομιλία της Μαίρης Λίπκοβιτς στην παρουσίαση του παιδικού βιβλίου "Μια βίδα αλλιώτικη" της Γιώτας Ζέλου

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ

Μαίρη Λίπκοβιτς
Εκπ/κός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, συγγραφέας

Το παιδί στη σημερινή κοινωνία έρχεται αντιμέτωπο με τη διαφορετικότητα στο σχολείο, στη γειτονιά, στις παρέες του.

Το κάθε παιδί, ο κάθε άνθρωπος έχει κάποιες δυνατότητες και κάποιες αδυναμίες που τον χαρακτηρίζουν και τον κάνουν ξεχωριστό.

Το περιβάλλον που αγκαλιάζει όλα τα παιδιά με ότι διαφορετικό χαρακτηριστικό έχουν, προάγει και το πνεύμα του σεβασμού του ενός προς τον άλλον.

Προχωρώντας με φιλίες και αποδοχή της διαφορετικότητας και κατανόηση της όποιας δυσκολίας του άλλου, το παιδί κατακτά μια σπουδαία αρετή και προάγει το πνεύμα της ομαδικότητας.

Υπάρχουν περιπτώσεις που μερικά παιδιά όμως βιώνουν επώδυνα τη σύγκριση, όταν υστερούν σε κάποια χαρακτηριστικά.

Αν οι γονείς τους ή το σχολείο δεν τους τονώσουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τότε τα παιδιά γίνονται μοναχικά και αντικοινωνικά.

Όλοι πρέπει να επισημαίνουμε στα παιδιά μας ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό-ξεχωριστό. Ότι μπορεί να έχει δυσκολίες, αλλά και πολλά χαρίσματα.

Τα παιδιά μαθαίνουν συνήθως από τον διό μας τρόπο και δική μας στάση συμπεριφοράς.

Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αναπτύσσουν σχέσεις, φιλίες και να σέβονται όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις.

Να τα ενθαρρύνουμε να πλησιάζουν, να παίζουν μ’ ένα παιδί που στο διάλειμμα τριγυρίζει μόνο του, απομονώνεται, νοιώθει ανασφαλές. Να πλησιάζουν ένα παιδί που έχει δυσκολίες στην μάθηση και δυσκολεύεται να διαβάσει ή έχει κινητικές δυσκολίες ή κάποιοι το κοροϊδεύουν για το πάχος του ή για το ύψος του ( γενικώς για κάποια σωματικά του χαρακτηριστικά)

Στα σχολικά πάρτι να το καλέσετε για να το κάνετε να νοιώθει μέλος της ομάδας.

Για να μάθουν να αγκαλιάζουν τα παιδιά και να αποδέχονται τη διαφορετικότητα στους συνομηλίκους τους ή στους άλλους ανθρώπους. Εμείς θα τους δείξουμε τον δρόμο.

Π.χ. Σαν εκπαιδευτικός που είμαι αυτό το συνάντησα στη τάξη μου

Ας πούμε έχω κι εγώ μια μικρή βιδούλα, με αρκετές αδυναμίες μαθησιακές, ένα απομονωμένο παιδί και αρκετά αντικοινωνικό.

 Ήρθε στο σχολείο με πολλά προβλήματα κι έπεσε σ’ ένα τμήμα που την αγάπησαν και την βοήθησαν όλοι οι συμμαθητές της.

Αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει στο σημείο να την καλούνε σε πάρτι, να την καλούνε σε διάφορες εκδηλώσεις, να γράφει, να διαβάζει, να παίζει θέατρο, να λαμβάνει μέρος σε ότι εκδήλωση γίνεται και βέβαια έχει ένα μοναδικό χάρισμα να ζωγραφίζει πολύ ωραία.

Σαν εκπαιδευτικός 35 χρόνια έχω γνωρίσει πολλές βιδούλες, άλλες τις κοροϊδεύανε, άλλες τις αποδεχόντουσαν, για τις διάφορες ικανότητες που είχαν.

Διαβάζοντας το παραμύθι, μου δημιουργήθηκαν συναισθήματα ανάμεικτα. Χαράς, λύπης και με έβαλε σε αρκετές σκέψεις.

Πως μπορεί ένα παραμύθι, να μην είναι παραμύθι αλλά να μας δίνει διδάγματα και να μας ανοίγει δρόμους για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε ανθρώπους διαφορετικούς. Να τους αποδεχόμαστε με αγάπη γιατί έχουν να μας διδάξουν πολλά πράγματα.

Μια βιδούλα μας δίδαξε, μπήκαμε στην θέσης της, γιατί για να γράψεις ένα παραμύθι που δεν είναι παραμύθι μπαίνεις στη θέση του πρωταγωνιστή, σκέφτεσαι σαν αυτόν, αισθάνεσαι σαν αυτόν.

Ένα όμορφο παραμύθι με στόχους, με εναλλαγή εικόνων, γραμμένο σε μια πολύ όμορφη λυρική γλώσσα, για παιδιά και μεγάλους.

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο και να βρεθεί σε όλες τις σχολικές βιβλιοθήκες.
«Και ας πω το τελευταίο, όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι ας φτιάξουμε τον κόσμο καλύτερο»