Η ομιλία του Ανώνη Τακτικού στην 19η ΔΕΒΘ με αφορμή την έκδοση της ποιητικής του συλλογής "Μικρά σημαντικά"

Αρχικά αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στο σύνολο της κοινωνικής ζωής μας πριν φτάσουμε στον ερώτα και την απώλεια αλλά και την ανάκτηση ξανά της δύναμης του να μπορούμε να μοιραζόμαστε.

Γεννιόμαστε μέσα σε στερεότυπα και κοινωνικά πρέπει που άλλοι μας τοποθετούν εν άγνοια μας.

Είμαι ο γιος του πατέρα μου και της μάνας μου, ο πρωτότοκος ενδεχόμενος, ο δίδυμος, το οτιδήποτε. Αργότερα είμαι ο μαθητής, ο φαντάρος  μετέπειτα ο φοιτητής, ο εργαζόμενος.

Αργότερα όλοι περιμένουν ο παντρεμένος. Ο πατέρας των παιδιών του ενδεχομένως

Όλα αυτά σε συγκεκριμένες ηλικίες και με βάση το πως έκαναν οι εκάστοτε γονείς το ορίζουν αυτόματα ως ιδεατό.

Εκεί έρχεται η πρώτη ρήξη με την οικογένεια και την κοινωνία.

Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, η μάλλον είμαι όπως εγώ θέλω να είμαι σε αυτά τα πλαίσια και από πολύ νεαρή ηλικία οι ομόφυλοι άνθρωποι μαθαίνουμε να κοντραριζόμαστε με το «επιτρεπτό σύνολο». Άρα μας μεταλαμπαδεύεται μια απογοήτευση που δεν αφορά εμάς, αλλά την εικόνα που άλλοι έχουν για μας. Άρα αυτό γεννά μια προβληματική σχέση που θα έχουμε ως επί το πλείστον μελλοντικά με τους συντρόφους μας. Γιατί πολύ δύσκολα θα αναπτυχτεί το σωστό κριτήριο.

Φτάνοντας τώρα στην ηλικία του έρωτα, υπάρχει ένα προκαθορισμένο στερεότυπο του «ας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του» λες και η ζωή η δική μου περιορίζεται σε ένα κρεβάτι.

Αυτό δίνει αυτόματα την εντύπωση σε κάποιον ότι  δεν υπάρχει ρομαντισμός φλερτ και κάτι άλλο περά από το σαρκικό.

Θα μιλήσω προσωπικά τώρα, στη ζωή μου έχω αγαπήσει, έχω αγαπηθεί, έχω ερωτευτεί, με έχουν ερωτευτεί, όλα αυτά πολύ! Αλλά παρά πολύ. Δηλαδή νιώθω πλήρης στο να μπορώ πια να έχω ένα σωστό κριτήριο.

Αυτό το κριτήριο  με κάνει σήμερα με αυτή την ποιητική συλλογή και έχοντας απαλλαγεί από όλα αυτά τα πρέπει και τα ταμπελάκια να νιώθω ελεύθερος και να μπορώ να φλερτάρω, να συνευρίσκομαι και να κάνω ουσιαστικές σχέσεις, να μοιράζομαι, να δίνομαι και να απολαμβάνω τη συντροφικότητα σε όλο της το εύρος.

Πρέπει να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος για να μπορείς να ξέρεις τι θες και να το λες, ποσό μάλλον να το καταθέτεις και σε μια ποιητική συλλογή. Να παραδέχεσαι το άνευ όρων σου, δηλαδή το δόσιμο την ήττα και το συναίσθημα σε μια εποχή που μεταφράζει την αγάπη με λάικ και τον ερώτα με ποστ.

Θεωρείται κριντζ το να ερωτεύεσαι και να το δείχνεις. Αυτό αν μου το έλεγαν πριν από μερικά χρόνια δεν θα το πίστευα καν. Ούτε τώρα ολοκληρωτικά το πιστεύω. Θεωρώ πως είναι επίπλαστες άμυνες. Έχουμε μάθει να μην προσπαθούμε για τίποτα άρα γιατί να προσπαθούμε για αγάπη. Πιστεύω πως είναι μια τάση της εποχής που θα ξεφουσκώσει. Αλλοίμονο αν δεν γίνει αυτό. Ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί να αγαπά, να αγαπιέται, να μοιράζεται, να συμπορευτεί, βάλτε όποια λέξη θέλετε. Σίγουρα δεν έχει φτιαχτεί για να δείχνει το πόσο ψεύτικα καλά περνάει σε προφίλ και εφαρμογές. Σίγουρα δεν έχει φτιαχτεί για να φιλιέται με αντισηπτικά και τεστ.

Αυτή η συλλογή λοιπόν είναι για όσους, όπως εγώ, έχασαν την ελπίδα ή τη δύναμη να προσπαθούν έστω για λίγο και την ξαναβρήκαν η θέλουν να την ξαναβρούν. Είναι ιστορίες δικές μου για να τις κάνετε δικές σας και βήμα βήμα να ξαναβγείτε στο φως, στη χαρά, στη ζωή. Σας ευχαριστώ.