Η ποιήτρια Βίκυ Δερμάνη μιλάει για την ποιητική συλλογή "Κόκκινα δαρμένα όνειρα" του Γιώργου Κολλιά

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ "ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΡΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ"
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΛΛΙΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΆΠΑΡΣΙΣ
Δευτέρα 12 Ιουνίου 2023 - Saorsa Athens

Καλησπέρα σε όλους σας. Είμαστε, τούτο το απόγευμα, εδώ για να μιλήσουμε για την ποίηση του Γιώργου Κολλιά.

Ο Γιώργος Κολλιάς έχει γράψει δύο ποιητικές συλλογές, οι οποίες έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Άπαρσις. 
Η πρώτη, «Σύναξη Ονείρων», το 2019.

Η συνέχειά της είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του, αυτή που κρατάμε τώρα στα χέρια μας. Τη συνθέτουν 48 ποιήματα κι έχει τον γενικό τίτλο «Κόκκινα δαρμένα όνειρα».

Ο τίτλος της συλλογής εμβληματικός: Εκείνος είμαι που σηκώνει/στις πλάτες όνειρα δαρμένα/ σαν φτερά μπαλωμένα/ απ’ της μνήμης τα ξέφτια/ (σελ. 37) λέει στην πρώτη στροφή του ομώνυμου ποιήματος.

Το εξώφυλλό της πρόδηλο. Βαφτίστηκε στο κόκκινο του αίματος, προσδίδοντας έτσι το πάθος, την ένταση και τον όποιον πόλεμο βιώνει ο άνθρωπος –είτε κερδίζει, είτε χάνει τις όποιες μάχες του. Στην μπροστινή κάτω αριστερή άκρη του εξωφύλλου και με μια επέκταση στην πίσω πλευρά του, διαφαίνονται πουλιά να πετούν μ’ ανοιχτά τα φτερά της ελπίδας.

Ποίηση λιτή, ρεαλιστική, βαθιά ανθρώπινη, ειλικρινής και άμεση, μεταγγίζεται δυναμικά στον αναγνώστη-αποδέκτη. Αποτελεί ένα ψηφιδωτό από μικρές, διακριτές παρατηρήσεις επάνω στον άνθρωπο κι ό,τι τον ακολουθεί. Στον άνθρωπο που καταπώς λέει ο ποιητής: Συνήθισε στην έλλειψη των ήχων/ έτσι που τρομάζει πια/ με αυτούς τους απρόσμενους/ μιας φυσαρμόνικας ξενυχτισμένης (σελ. 41).

Με γλώσσα λιτή και εύρυθμη χωρίς τα ψιμύθια που διαφθείρουν την καθαρότητα του ποιητικού λόγου, διαρρηγνύει το περιττό. Με ποιήματα που άλλοτε επιβάλλονται άμεσα στον αναγνώστη κάνοντας χρήση στίχων που είναι γεμάτοι κοφτά ρήματα κι άλλοτε προσφέρουν το νόημά τους σε πιο ήπιους τόνους οι οποίοι όμως, έχουν τη δική τους υποδόρια ένταση.
Ο Γιώργος Κολλιάς δεν φοβάται τα τραύματα, ίσα-ίσα τα ψαύει, τα αναπλάθει μέσα του, κοιτάζει κατάματα τους ορατούς και αόρατους τόπους της όποιας απώλειας: (διαβάζω από τη σελ. 54) Απολιθωμένο το σώμα του/ υψωμένο σε μαρτυρίου άμβωνα/ ως κειμήλιο μιας αγάπης/ στου χρόνου το κέρινο ομοίωμα.

Ο ποιητής αποποιείται την χρήση δύσπεπτων στίχων, διατηρώντας ωστόσο την περιγραφικότητα και το συναίσθημα που τον χαρακτηρίζει. Δίνει έμφαση στα συναισθήματα, είτε θετικά – είτε αρνητικά, δηλαδή στη χαρά, στη λύπη, στην ακύρωση, στο θυμό και στο φόβο που απορρέουν είτε από εσωτερικές, είτε από εξωτερικές καταστάσεις, στην ιστορία και τη διαδρομή του ανθρώπου, στη συχνή βεβήλωση της ζωής και των ονείρων του: για εκείνα τα όπλα με τις προδομένες κάνες/ για της ιστορίας τα κόκκινα πατζούρια/ που βίαια έκλεισαν (σελ. 30).

Τα ποιήματα της συλλογής κατακλύζονται από μια πληθώρα συναισθηματικών χρωμάτων. Διαπνέονται από αγάπη, από ματαιώσεις και κλυδωνισμούς. Το κόκκινο κυριαρχεί και είτε κατονομάζεται – είτε υπονοείται, δίνοντας χρώμα άλλοτε στον έρωτα, άλλοτε στο όνειρο ή στον αγώνα. Χρησιμοποιούνται νήματα, στημόνια και υφάδια. Άλλοτε υφαίνουν κι άλλοτε ξεπλέκουν το υφαντό της ποίησής του. Ανάμεσά τους μπορείς να βρεις το σφυγμό του ζωντανού σπαραγμού της προδοσίας, της ανιδιοτελούς θυσίας, της παράδοσης άνευ όρων, της μη λύτρωσης αλλά και την άκρατη απογοήτευση απ’ την απουσία μιας ιδεατής έκβασης. Έχει ακρίβεια και συναρπάζει τόσο με την ρεαλιστική του αμεσότητα όσο και με την άπιαστη αχλή του φαντασιακού αναπτύγματος. Χρησιμοποιεί λέξεις αρνητικής χροιάς (ζητιανεύει, ανήμπορος, σκοτεινό, φοβότανε, πνίγηκαν κλπ.), αλλά και θετικής χροιά λέξεις (ονειρεύτηκε, χάδι, επιθυμία, φως, αγκαλιά κλπ.). Το δραματικό στοιχείο, όπου υπάρχει, αποκαλύπτει τη σφύζουσα ζωή της θλίψης που ιριδίζει στα νερά της ουσίας του πόνου, γνωρίζοντας πως η αποσιώπηση της οδύνης την πολλαπλασιάζει.

Στην ποίηση του Γιώργου Κολλιά ευστόχως εκφράζονται τα κοινά συναισθήματα, ώστε να μετασχηματίζεται η κάθε ατομική περιπέτεια σε αλήθεια της συλλογικής ψυχής. Ως σκηνοθέτης εξαφανίζεται πίσω από τη διανομή περιγραφών, δημιουργώντας την οπτικοποίησή τους: Κολλημένος στον τοίχο/ και είναι ακόμη η ώρα οκτώ/ να τηγανίζω το χρόνο/ να καίω τις στιγμές/ να προλάβω να γυρίσω/ το στρώμα απ’ την ανάποδη/ να βρω και να απλώσω/ στιγμές στον ήλιο/ σαν φρεσκοπλυμένα ρούχα (σελ. 22). Λυγιστική αλλά και δυναμική ποίηση που προσδίδει τη χρήση πυριγενών υλικών (λέξεις, φράσεις, εικόνες) που σε κατάλληλα διαμορφωμένες από τον ποιητή συνθήκες αποτυπώνουν μία θερμή ατμόσφαιρα και προκαλούν ανάφλεξη τονίζοντας την ουσία τους.

Στη μνήμη του ποιητή παρελαύνουν οι σκληροί, μαύροι δρόμοι που διανύθηκαν ή κόπηκαν μέσα στο χρόνο, δρόμοι προσωπικοί αλλά και κοινωνικοί. Εν επιγνώσει του ανέφικτου, στην ασίγαστη κι ακαταπόνητη μάχη του ανθρώπου με το χθες και το σήμερα. Του ανέφικτου που είναι μια ποιητική παρένθεση ζωής, μες στη ζωή.
Γιώργο Κολλιά, σ’ ευχαριστώ για τούτο το ωραίο ταξίδι.

Βίκυ Δερμάνη
Ποιήτρια, επιμελήτρια της έκδοσης