Θανοπούλου, Κατερίνα

Η Κατερίνα Θανοπούλου είναι γεννημένη στην Αθήνα, είναι μαθηματικός ειδικής εκπαίδευσης με σπουδές σε διάφορους τομείς και ποιήτρια.

Συμμετείχε στην συλλογική έκδοση «Το Θέατρο και οι τεχνικές του ως μοχλός ανάπτυξης του εκπαιδευτικού», καθώς και σε επιμέλειες και εικονογραφήσεις βιβλίων. Ανέπτυξε δράση σε τομείς του πολιτισμού, του θεάτρου, της εκπαίδευσης και της αυτοδιοίκησης, όπου και διατέλεσε αντιπεριφερειάρχης Κοινωνικής Πολιτικής Αττικής (2014-2016) και περιφερειακή σύμ-

βουλος Αττικής (2014-2019).

Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Λαβύρινθος Μνήμη» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2015 από τις εκδόσεις Άπαρσις και βρίσκεται στη 2η έκδοση. Τον Νοέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, η 2η ποιητική της συλλογή με τίτλο «Άπνοια Μνήμη», που βρίσκεται, επίσης, στη 2η έκδοση. Η τρίτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ζώσα Μνήμη» κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2021 από τις εκδόσεις Άπαρσις, ολοκληρώνοντας την τριλογία της.

Συμμετείχε στις ανθολογίες ποιημάτων «Όταν σου λέω ποίηση να βγαίνεις», εκδόσεις Όταν, 2019 και «20 Σύγχρονοι Έλληνες Ποιητές», εκδόσεις Δρόμων, 2019. Επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο «Τα διηγήματα του Εγκλεισμού», εκδόσεις Άπαρσις, 2020 και το «Ημερολόγιο Ποίησης», εκδόσεις

Άπαρσις, 2021.

Προβολή ως Πλέγμα Λίστα

Ταξινόμηση ανά

Εμφάνιση ανά σελίδα

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΜΝΗΜΗ

8,00€

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝARTΗΣΕΙΣ 2016

20,00€

ΑΠΝΟΙΑ ΜΝΗΜΗ

Η Κατερίνα Θανοπούλου στη δεύτερη ποιητική της συλλογή Άπνοια Μνήμη, που προχώρησε στην 2η έκδοσή της, σωματοποιεί τον ατομικό και τον συλλογικό πόνο -υπό τη σκιά του ανακαλούμενου πένθους- όχι στην αφαίρεσή του, αλλά στην παροντική, εις την σώμα με σώμα, απτικότητα του. Με προανάχωμα την ειρωνεία, λεπτή ως δαντέλα που της κρύβει την θέα από έναν κόσμο βαρβαρότητας, δεν την ωθεί ως το δηλητηριώδη σαρκασμό, αλλά την κρατά στο ύψος και στο ύφος ενός τόνου που εκβάλλει στο παράπονο.

10,00€

ΖΩΣΑ ΜΝΗΜΗ

Κράτησα το βάρος των επιλογών κρεμασμένη στα σχοινιά των δακρύων μαγεμένη απʼ την αλμύρα του συναισθήματος πόνεσα... Μέτρησε 7, 8, 9... Κλείσε τα μάτια σου τον ήλιο κοίτα κι αποχαιρέτησε. Λίγο πιο πάνω ανέβαινε κάθε φορά, χάνοντας βάρος. Θνητός, γυμνός γεμίζοντας αργά - αργά τους θύλακες της μοναξιάς με τις ανάσες της επίγνωσης. Προτίμησε να πετάξει... Κράτησα την άχνα της ζωής τινάζοντας τις σκόνες των ενοχών γερμένη στα μπράτσα της συμπόρευσης πέταξα... Μέτρησε 10... Φτου και βγες Ξελευθερία για όλους.