«Είμαστε αδέλφια με τον ασθενή μας στον βαθμό που, όπως και αυτός, είμαστε τέκνα του λόγου». Και δεν υπάρχει, λέει, «στο σημείο του πολιτισμού όπου βρισκόμαστε», παρά ο αναλυτικός λόγος για να δώσει την παρουσία του στη λέξη «αδελφός».
Επομένως, ο αναλυτικός δεσμός θα ήταν μία αδελφότητα λόγου. Πώς να το εννοήσουμε; Μπορούμε να πούμε ότι αναλυόμενος και αναλυτής είναι ο καθένας υποκείμενα του λόγου του Άλλου, που είναι το ασυνείδητο. Αλλά υπάρχει και κάτι παραπάνω: η ανάλυση θα τελέσει για τον έναν αυτό που ήδη πραγματοποίησε για τον άλλον, την έλευση του διαιρεμένου υποκειμένου, «αυτού του σχισμένου πράγματος».
Μπορούμε να πούμε ότι είμαστε τέκνα του αναλυτικού λόγου, λοιπόν. Η έκφραση κάνει να ακουστεί αυτό που έρχεται ως νέο, ως ανέκδοτο, χάρη σε μία ανάλυση. Δεν είναι κάτι το ένδοξο ή κάτι το αναγκαία ευτυχές, ή μπορεί και να είναι. Είναι το ίχνος που αφήνει η εμπειρία του ασυνείδητου και η γνώση που αυτή η εμπειρία επιφέρει, κάτι που κάνει τον κάθε αναλυόμενο κάτι άλλο πέρα από το παιδί του λόγου της μητέρας του και του πατέρα του.
Ορίστε! Πιστεύω ότι πράγματι μπορούμε να το πούμε κάπως έτσι.
Απόσπασμα από το κείμενο
«Μεταβίβαση, δεσμός και αναλυτικός λόγος»
Επιμέλεια κειμένων: Μυρτώ Ταπεινού
Ηλεκτρ. επεξεργασία: Χάρης Παυλίτινας
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γεωργία Αλεβιζάκη
Επιμέλεια έκδοσης-παραγωγή: Ernesto N. Bauman
