Του Γιώργου Υφαντή
Αυτές τις μέρες απολαμβάνω, στην κυριολεξία, το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Παληγεώργου << Χωρίς Βαλίτσα>>, από τις εκδόσεις ‘’άπαρσις’’.
Διαβάζοντάς το, διαπιστώνω ότι εναλλάσσονται μέσα μου αισθήματα ανάλογα με τη θεματολογία των γλαφυρών περιγραφών, που ο συγγραφέας πολύ παραστατικά καταφέρνει να αποδίδει. Άλλοτε βυθίζομαι σε αναπολήσεις, γιατί πολλά απ’ όσα περιγράφει ή αντίστοιχα, τα ζήσαμε κι εμείς, αφού τυχαίνει να είμαστε σύσκαλοι ηλικιακά, κι εκείνες τις εποχές ήταν κοινή η μοίρα και όλη ‘’η θάλασσα αλμυρή’’, για τη δική μας κοινωνική τάξη…
Άλλοτε συλλαμβάνω τα μάτια μου να υγραίνονται από τις εικόνες, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που ξεπηδούν στις διηγήσεις του και άλλοτε να ξεκαρδίζομαι ασταμάτητα στα γέλια από τις κωμικές σκηνές που τα κείμενά του αναδεικνύουν.
Χωρίς αμφιβολία ο Γιώργος Παληγεώργος είναι ένας χαρισματικός συγγραφέας, που μέσα από τα αυτοτελή διηγήματά του διασώζει πολλά στοιχεία, που ο χρόνος και η αλλαγή του τρόπου ζωής τα έχουν κονιορτοποιήσει.
Διασώζει, πρωτίστως, την αυθεντική Ξηρομερίτικη ντοπιολαλιά, με όλους τους ιδιωματισμούς της, που μπορεί, σε πολλές περιπτώσεις, να παραβιάζουν κάθε κανόνα σύνταξης και γραμματικής[αυτή άλλωστε είναι και η ομορφιά της γλώσσας], αποτελούν όμως ζωντανό στοιχείο της προφορικής επικοινωνίας των ανθρώπων της περιοχής, κατάλληλο για μελέτη από τους ειδικούς.
Εξ ίσου σημαντικό είναι ότι, μέσα από τα διηγήματά του, διαμορφώνεται πλήρως και σε όλες της τις παραμέτρους, αυτό που κάποιος θα μπορούσε να το ονομάσει ‘’Ξηρομερίτικη ηθογραφία’’[οικογενειακή δομή, κοινωνικές σχέσεις, θρησκευτικές αντιλήψεις, προλήψεις, δεισιδαιμονίες, τρόποι διασκέδασης, εθιμικό δίκαιο αλλά και κάθε άλλη πλευρά παγιωμένων αντιλήψεων που χαρακτήρισαν και προσδιόρισαν καθοριστικά τις τότε κλειστές κοινωνίες ]. Δύσκολα θα μπορέσει άλλος να στήσει, πρώτα, στο νου του και μετά να μεταφέρει στα κείμενα αυτές τις μοναδικές εικόνες της αγροτικής υπαίθρου.
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι το καταλληλότερο για να ρουφήξει σα σφουγγάρι, να καταγράψει ανεξίτηλα στο μυαλό του και την κατάλληλη στιγμή να φέρει στην επιφάνεια με τον καλύτερο τρόπο εικόνες που βίωσε, είναι το παιδικό μάτι! Αυτό που οι περισσότεροι δεν το ‘’πιάνουν για γιορτή’’, κατά το κοινώς λεγόμενο!
Μέσα από τα διηγήματα του Γιώργου Παληγεώργου μπορούν, όσοι από τους νεότερους ενδιαφέρονται και δεν έχουν τέτοια βιώματα, να κατανοήσουν, ως ένα βαθμό, τη μετάβαση και μετεξέλιξη της Ελληνικής αγροτικής κοινωνίας από την Ησιόδειο- θα τολμούσα να πω- στη σύγχρονη μορφή ζωής. Κι αυτό γιατί η γενιά του συγγραφέα, που τώρα διανύει την έκτη δεκαετία της, είναι αυτή που πήρε ικανή γεύση από τον παλιό τρόπο ζωής, αλλά ταυτόχρονα κι αυτή που έβαλε πλάτη για να κάνει η κοινωνία μας βήματα προόδου και να γευόμαστε αυτά που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα από τους νέους, αλλά που τότε, δυστυχώς, δεν ήταν.
Κλείνοντας, αισθάνομαι την ανάγκη να πω, ότι θα χαιρόμουνα ιδιαίτερα, αν, κάποια στιγμή, έβλεπα κάποιο διήγημα ή απόσπασμα απ’ αυτά, σε σχολικά βιβλία. Θεωρώ ότι είναι κατάλληλα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Για τον συγγραφέα, τέλος , που μετά την ανάγνωση του βιβλίου τον νιώθω πιο δικό μου άνθρωπο, να ευχηθώ να είναι υγιής και να μας χαρίσει ό,τι άλλο κατέγραψε το εκ φύσεως χαρισματικό παιδικό του μάτι.
