Κριτική της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη για την ποιητική συλλογή "Απαρχή" του Θωμά Σουβλέλλη

Παρασκευή, 8 Οκτωβρίου 2021

 
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
    5
 04-10-2021 09:48
 
  
Θωμάς Σουβλέλλης-«Απαρχή»
Εκδόσεις Άπαρσις


 
Δεν Επαιτούμε, Απαιτούμε
Οι καιροί συνοδεύουν τις ανάγκες
Οι καιροί διψούνε για σκέψη…
Συνθλίβουν την πέτρα
Το σώμα να γίνει πέτρα αγώνα
Δεν θα περάσουν αυτοί που κλέβουν
Τα όνειρα το βιος μας….

(Από το ποίημα «Τα άπραγα ταξίδια της νιότης»)

Μετά την ποιητική συλλογή «Παλίρροια Ψυχής» που είχε εκδοθεί το 2019, ο Θωμάς Σουβλέλλης έρχεται με την ποιητική του συλλογή «Απαρχή" ξανά από τις εκδόσεις Άπαρσις. Στο εξώφυλλο εικονίζεται ένας ζωγραφικός πίνακας, έργο της Θάλειας Γεωργιάδου, με τίτλο «Στοχασμοί». Όπως ακριβώς είναι και τα ποιήματα που συμπεριλαμβάνονται στην εν λόγω συλλογή.

Στις ογδόντα τρεις σελίδες αυτής της ποιητικής συλλογής, ο ποιητής στοχάζεται, ερωτεύεται, στηλιτεύει τα κακώς κείμενα, καταθέτει τους προβληματισμούς του, αναρωτιέται για τον κόσμο που ζει, συμπάσχει με τους πρόσφυγες της Μόρια, αφού και ο ίδιος κατάγεται και βιώνει στη Μυτιλήνη.

Αρκετά τα ποιήματα που μου άρεσαν αλλά και με προβλημάτισαν. Άλλα μακροσκελή κι άλλα μικρότερα, δίνουν το στίγμα του και την αγωνία του, σε όσα βιώσαμε χθες, σήμερα αλλά και σε όσα έρθουν. Η σιωπή του ποιητή δεν είναι πάντα ωφέλιμη. Χρειάζεται η κραυγή, ίσως η αφύπνιση για να ξυπνήσουν οι κοιμισμένες συνειδήσεις. Και αυτή η κραυγή υπάρχει σε όλα του σχεδόν τα ποιήματα. Ο Λόρκα είχε πει πως «είμαι επαναστάτης γιατί δεν υπάρχει αληθινός ποιητής αν δεν είναι επαναστάτης», ενώ ο Γιάννης Ρίτσος: «Και οι λέξεις φλέβες είναι, μέσα τους αίμα κυλάει». Έχοντας στον νου, αυτούς τους στίχους των δύο αγαπημένων Ποιητών, απόλαυσα την ποιητική συλλογή του Θωμά Σουβλέλλη. Στο ποίημα Ενθύμηση θα διαβάσουμε «ψάχνω το αντικλείδι για ν’ ανοίξω/στο φως προς την Ελευθερία» Στο ποίημα «Αργά ξύπνησε βουβή η σιωπή: «Αφανίζονται/ και λιθοβολούνται τα όνειρα μέσα στη ζωή/βουβοί οι λυγμοί/τον καημό δεν τον γλυκαίνουν/» Στο ποίημα «Θέλω τον δικό μου χώρο», υψώνει φωνή αντίστασης, αντίδρασης, όχι μόνο προς τους εξουσιαστές αλλά και στην κοινωνία που του επιβάλλει να φορά τα δικά της παπούτσια, τη δική της περπατησιά, να μπει στο καλούπι της και μ’ ένα τρόπο να κάθεται σιωπηλός στις επιταγές της. Στο ποίημα «Το δίκιο με το άδικο», αναρωτιέται «τόσο κακία που να κρυφτεί/που να μονάσει/το δίκιο με το άδικο». Στο ποίημα για τη Μόρια, συγκινήθηκα, οργίστηκα, ήρθα κι εγώ στην περπατησιά του και φώναξα μαζί του για όλα αυτά που τον οδήγησαν να γραφούν αυτοί οι στίχοι:

Η Αφύπνιση αρμέγει ζεστές ανάσες αντίστασης,
όχι δεν θα περάσουν οι φονιάδες του συστήματος.
Η βία φέρνει βία που ζητήσατε, με σημαίες
Με πόνο και δάκρυ
και με συνθήματα να είμαστε τώρα πιο κοντά
στα μουσκεμένα
από αγώνα, ζωή και θάνατο.

Δύσκολη πράγματι η επιλογή των στίχων. Θα κλείσω με λίγους στίχους από ένα από ερωτικό του ποίημα, ευχόμενη στον Θωμά Σουβλέλλη, να είναι καλοτάξιδη η ποιητική του συλλογή και αγαπηθεί από τους αναγνώστες!

Θέλω
Θέλω να ρουφήξω
το Μύρο της νιότης σου,
να γευτώ τους χυμούς
του κορμιού σου,
θέλω να κατοικήσω σαν έρωτας
μέσα στην καρδιά σου….
Αφήστε το σχόλιό σας