Τα cookies μας βοηθούν να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας. Με τη χρήση των υπηρεσιών μας, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies.
Κριτική της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη - "Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες" της Γαβριέλλας Ιερωνυμίδου
Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου 2021
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ BOOKIA.GR
Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες
5Ναι, θα το πρότεινα σε φίλο-η μου
09-11-2021 15:47
Υπέρ Ενδιαφέρον, Διασκεδαστικό, Διδακτικό, Γρήγορο, Πλούσια πλοκή
Κατά
Γαβριέλα Ψιλοπούλου-Ιερωνυμίδου-«Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες»
Εκδόσεις Άπαρσις
«Όπου υπάρχει πραγματική αγάπη, υπάρχει πραγματική ευτυχία»
Μ’ αυτή την πρόταση θέλησα να αρχίσω τη γνώμη μου για το παραμύθι της συγγραφέως Γαβριέλλας Ψιλοπούλου-Ιερωνυμίδου-«Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες». Ένα πολύ όμορφο βιβλίο, με σκληρόδετο εξώφυλλο, με πολύ όμορφα χρώματα που ζωγράφισε ανάγλυφα η ζωγράφος Μαριάννα Κατσουλίδη και ένα cd που πλημμυρίζει με μουσική που συνέθεσε ο Φάνης Αντωνόπουλος με όμποε, κόρνο, φλάουτο, κλαρινέτο και βιολί. Το cd με τη μουσική αφήγηση του παραμυθιού είναι προσιτό και σε παιδάκια με προβλήματα όρασης, αποδεικνύοντας έμπρακτα την ευαισθησία της συγγραφέως αλλά και των εκδόσεων Άπαρσις στα άτομα με τη διαφορετικότητα.
Το παραμύθι είναι πλημμυρισμένο ,με πολύ όμορφα μηνύματα αγάπης για όλο τον κόσμο. Χωρίς διακρίσεις φύλου ή χρώματος. Η συγγραφέας το έγραψε και το αφιερώνει στις δυο εγγονές της αλλά και σ’ όλα τα παιδιά εξοικειώνοντας τα με τις έννοιες της διαφορετικότητας και της συνύπαρξης. Γυρνά πίσω στα παραμύθια παλαιότερων εποχών όπου όλα είχαν αίσιο τέλος. Που όλα κατέληγαν πως «περνούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Ναι αλλά ο κόσμος περνά καλύτερα όταν ο ίδιος δέχεται και πράττει αυτά που το συγκεκριμένο παραμύθι φωνάζει σ’ όλους μας. Όταν τα συναισθήματα όπως της αγάπης και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων πάνω στη γη, χωρίς τον ρατσισμό, το bulling, γίνονται πράξη ζωής. Μιας ζωής που γκρεμίζεται από αξίες και ιδανικά στις μέρες μας και πρέπει επειγόντως να τη σώσουμε. Δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη σ’ ένα παραμύθι που μιλά για αγάπη κι έχει τόσο πολύ φως. Μα πρέπει να λέμε την αλήθεια για να προλάβει ο καθένας με τον τρόπο του να σώσει πρώτα το παιδί του και όλοι μαζί μετά τον κόσμο.
Μου άρεσε πολύ το παραμύθι της, αγαλλίασε η καρδιά μου και η αισιοδοξία με πλημμύρισε. Είναι σίγουρο ότι θα αρέσει και στους γονείς, πριν ακόμη το διαβάσουν στα παιδιά τους. Η ελπίδα πως τα παιδιά αυτά, όταν μεγαλώσουν θα είναι καλύτερα από μας, απελευθερωμένα από προκαταλήψεις, κοιτώντας μόνο τον Άνθρωπο, τα συναισθήματα του κι όχι το χρώμα του, μου δίνει περισσότερη χαρά για την έκδοση του.
Γιατί άραγε οι λευκοί να είμαστε καλύτεροι από τους κίτρινους ή τους μαύρους; Γιατί να πλάσει η φύση τους ανθρώπους με χρώματα; Κάποιο λόγο θα είχε κι εμείς είμαστε ανίκανοι να την κρίνουμε, εμείς που μεγαλώσαμε με τον φόβο «ο γύφτος θα σου αρπάξει το φαγητό» ή «ο αράπης θα σε κλέψει και θα σε σκοτώσει» και πολλά άλλα. Μην αναπαράγουμε στα παιδιά τους φόβους που μπόλιασαν εμάς και τις προηγούμενες γενιές.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά να χαρούν τα χρώματα, να ταξιδέψουν με τη μουσική που το συνοδεύει κι ας αφαιρέσουμε τις παρωπίδες που τους αφήσαμε. Ας γεμίσουμε χρώμα τη ζωή τους που σίγουρα η Τέχνη ξέρει καλύτερα να τους προσφέρει. Ας αφήσουμε τα παιδιά, που είναι το μέλλον αυτού του τόπου, να γνωρίσουν και άλλους πολιτισμούς και να παντρέψουν τη γνώση μαζί τους.
Το υπέροχο αυτό παραμύθι προορίζεται για την τρυφερή ηλικία που «χτίζεται» ακόμη με αξίες και ιδανικά, που γεμίζει το σεντούκι του με όμορφες εικόνες που του πλουτίζουν την ψυχή με αγάπη. Κι όταν έρθει η ώρα να δει τους πολέμους, τα στρατόπεδα προσφύγων, τις ανισότητες που υπάρχουν, θα είναι έτοιμο να αγωνιστεί και να πει ένα μεγάλο ΟΧΙ στις ασχήμιες του κόσμου. Μέσα από το παραμύθι περνά ακόμη και το μήνυμα για την αλληλεγγύη προς τα προσφυγόπουλα. Για τα άλλα παιδιά, τα διαφορετικά που έρχονται από την άλλη πλευρά του λόφου. Που ήρθαν σε μια βάρκα φορώντας σωσίβιο. Που κάποια από αυτά έπεσαν από τα φτερά των περιστεριών και δεν έφτασαν ποτέ, που πνίγηκαν στο Αιγαίο. Είναι όλα παιδιά που πρέπει να τα προστατεύσουμε! Γιατί δυστυχώς. ξεχνούμε ή δεν φανταζόμαστε πως οι κιτρινούληδες μπορεί να γίνουν κάποια στιγμή τα δικά μας παιδιά. Θα θέλαμε οι άλλοι να τα φερθούν απαξιωτικά;
Το παραμύθι δεν έχει τίποτε περιττό και πολύπλοκο που να μπερδεύει τα παιδικά μυαλά. Είναι παιδαγωγικό στο σύνολο του και είναι μια πολύ καλή πρόταση για τις βιβλιοθήκες των σχολείων. Είναι ένα πολύτιμο εργαλείο, που οι παιδαγωγοί μπορούν να το αξιοποιήσουν μπολιάζοντας σ’ αυτά τους σπόρους ώστε να ανθίσουν τα λουλούδια που προσμένουμε.
Όταν θέλουμε πραγματικά ν’ αλλάξουμε τον κόσμο που μας έφτιαξαν χωρίς να μας ρωτήσουν, ας κάνουμε εμείς το ουτοπικό, εφικτό. Ας πάρουμε την ευθύνη να τους δείξουμε το μονοπάτι. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι δικός μας αλλά των παιδιών μας και τους οφείλουμε να τον παραδώσουμε απαλλαγμένο από τους φόβους μας. Συγχαρητήρια στους δημιουργούς αυτού του παραμυθιού, στην κυρία Γαβριέλλα Ψιλοπούλου-Ιερωνυμίδου, την κυρία Κατσουλίδη, τον κ. Φάνη Αντωνόπουλο αλλά και τις εκδόσεις Άπαρσις για την έκδοση αυτού του εξαιρετικού συμμετοχικού πονήματος. Γιατί μαζί μπορούμε να πλάσουμε ομορφότερο τον κόσμο! Καλοτάξιδο να είναι!
«Οι πρίγκιπες έμειναν κοντά στους ασπρούληδες περισσότερο από δύο μήνες και σ΄ αυτό το διάστημα όλοι συνειδητοποίησαν ότι οι κάτοικοι των δύο λιβαδιών δε διέφεραν μεταξύ τους παρά μόνο στο χρώμα! Έτσι, ένα πρωί οι δύο κίτρινοι πρίγκιπες ζήτησαν από τις λευκές πριγκίπισσες να τις παντρευτούν! Και εκείνες δέχτηκαν με πολλή χαρά!»
Αφήστε το σχόλιό σας
