Ομιλία της Αλεξάντρας Χρηστακάκη στην παρουσίαση του βιβλίου "Ο ηχοπλάστης Στέλιος Γιαννακόπουλος"

Αλεξάνδρα Χρηστακάκη, δημοσιογράφος 2ο ΕΡΑ

Μένω στην Νέα Ιωνία και η διαδρομή από την λεωφόρο Ηρακλείου μπροστά από το εργοστάσιο της Κολούμπια είναι καθημερινή. Μέχρι πριν δυο χρόνια υπήρχαν κατάλοιπα τα ιστορίας.
Η ταμπέλα μισή Colu...Τώρα πια δεν υπάρχει ούτε και αυτό. Έπεσε, εκλάπη, αφαιρέθηκε; Όποια και αν είναι η αλήθεια η ανυπαρξία δηλώνει το οριστικό ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ. Τέλος εποχής για την μεγάλη βιομηχανία της μουσικής, τέλος εποχής για ανθρώπους, μουσικούς, τραγουδιστές και συνθέτες που εκεί μέσα, σε αυτόν τον ιστορικό χώρο έδωσαν πνοή σε στίχους, μελωδίες, όνειρα, κοινωνικά γεγονότα, μέσα από την καταγραφή τους σε δισκάκια. Ιερά τέρατα της μουσικής που ο βιολογικός χρόνος τους εξαφάνισε. Ευελπιστούμε, σύντομα, να πραγματοποιηθεί η δέσμευση για δημιουργία μουσείου, όπως ανέφερε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος.

Όμως, οι μαρτυρίες που καταγράφει στο βιβλίο του ο ηχολήπτης- ηχοπλάστης Στέλιος Γιαννακόπουλος γράφουν ιστορία. Είναι ντοκουμέντα, είναι αρχειακό υλικό. ...Με αφορμή και το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη,ακούγοντας την αφήγηση του μεγάλου μουσικοσυνθέτη για το πώς γράφηκε ο «Επιτάφιος», Νανά Μούσχουρη, Γιοβάννα, Μπιθικώτσης και διαβάζοντας τις αφηγήσεις του Στέλιου Γιαννακόπουλου στο βιβλίο του έφτιαξα στο μυαλό μου την ιστορία.Ταξίδεψα εκεί στους διαδρόμους της Κολούμπια, παρατηρώντας κρυφά την «εσωτερική» ζωή της δισκογραφίας. Σαν να ήμουν στα παρασκήνια,πίσω από το πιάνο και να κρυφοκοίταζα τις αγωνίες τους, τα χαρακτηριστικά τους. Γνώρισα αυτούς που δεν έιχα την ευλογία να γνωρίσω. Μάνος Χατζηδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λόιζος, Πλέσσας, Μαμαγκάκης... Και αυτό το βιβλίο, μέσα από τις μαρτυρίες αφηγήσεις του Στέλιου Γιαννακόπουλου, ανασυστήνει μια εποχή και μας συστήνεις καλλιτέχνες που έφυγαν. Όσο για την «εσωτερική ζωή» της δισκογραφικής εταιρείας, πού τόσο ανάγλυφα περιγράφει ο κ. Γιαννακόπουλος, με τα ανύπαρκτα ωράρια, τις ολονυκτίες, τις συζητήσεις στους διαδρόμους και στο προάυλιο χώρο,τις διαπραγματεύσεις, με οδηγεί σε μια μελαγχολική σκέψη για το σήμερα όπου «εσωτερική ζωή» δεν υπάρχει πουθενά. Όλα με το διαδίκτυο, όλα απεσταλμένα, μακριά από εργασιακούς χώρους. Όλα από μακριά, όλα μόνοι μας, όχι μαζί. Ούτε στις εφημερίδες, ούτε στα ραδιοφωνα. Χωρίς μνήμη συλλογική.
Όμως, το βιβλίο αυτό δεν απευθύνεται μόνο σε αυτό το κοινό. Στο κοινό, δηλαδή, που νοιάζεται για την ιστορία της δισκογραφίας στην Ελλάδα.
Απευθύνεται και σε εξειδικευμένο κοινό που το αφορά η ιστορία της ηχοληψίας. Πως από το χωνί και το κερί περάσαμε στο smartphone...Στο δεύτερο πρόγραμμα και στην εκπομπή με την Λίνα Νικολακοπουλου, στα δυο δίωρα που αφιερώσαμε στο Στέλιο Γιαννακόπουλο υπήρχαν ακροατές-προς εκπληξη δική μας- που ακούσανε την εκπομπή για τις πληροφορίες που αφορούσαν τα τεχνικά ζητήματα της ηχοληψίας. Νομίζω πως είναι τόσο σημαντικές αυτές οι καταγραφές, ώστε θα έπρεπε το βιβλίο αυτό να συμπεριλαμβάνεται στην βιβλιογραφία στα Πανεπιστημιακα τμήματα και στις ιδιωτικές σχολές. Και εκεί να προσκληθεί να μεταφέρει τις τεχνικές του γνώσεις και το πάθος του...

Το βιβλίο αυτό πρέπει να διαβαστεί από τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ, γιατί όχι μόνο μας συστήνει την ιστορία της κρατικής ραδιοφωνίας, καθώς στο Ζάππειο δεν φρόντισαν να διασωθεί κάτι ως μουσείο, παραδίδει και μαθήματα αξιοπρέπειας. Γιατι πρέπει να λέμε και ΟΧΙ, χωρίς να είμαστε σε ομηρία του μεροκάματου ή να έχουμε ως πρόσχημα το μεροκάματο για την πειθαρχία και την υποταγή.

Κρατώ την φράση του Γιαννακόπουλου. «Όλα χρειάζονται πάθος και μεράκι». Και ο Γιαννακόπουλος το πάθος του το έντυσε και με γνώση, καθώς σπούδασε και μουσική. Ας το κρατήσουμε αυτό ως απάντηση σε όσους θέλουν και επιμένουν στην στενή εξειδίκευση. Η βυζαντινή μουσική και τα ακούσματα στις εκκλησίες των παιδικών του χρόνων, το μάθημα της Ωδικής στο οχτατάξιο Γυμνάσιο του Ναυπλίου και η χορωδία του Βασίλη Χαραμή, τον σημάδεψαν.
Τίποτε δεν πάει χαμένο... Αρκεί να το αγαπήσεις. Και ο Λάκης του Κώστα του Ψάλτη και της Κατίνας της ασπρορουχούς, δεν πέταξε τίποτε. Δεν αποποιήθηκε τίποτε. Τα αγάπησε, τα μεταβόλισε, τα προχώρησε και έγινε ο ηχοπλάστης Στέλιος Γιαννακόπουλος, ο συγγραφέας που κατέγραψε την ιστορία της ηχοληψίας και της δισκογραφίας στην Ελλάδα.

Χιλιόχρονος κ. Στέλιο.
Σε ευχαριστούμε!