Ομιλία της δημοσιογράφου Κρίστη Κουνινιώτη στην παρουσίαση του βιβλίου "Η ύστατη ύλη" του Ανδρέα Κότσιφα

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Η ΥΣΤΑΤΗ ΥΛΗ" ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΤΣΙΦΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Είναι γεγονός ότι, πλέον, η εκδοτική παραγωγή είναι μεγάλη, με «προϊόντα», πολλές φορές, όχι τόσο καλής ποιότητας. Συνεπώς η χαρά των βιβλιόφιλων κάθε φορά που πέφτει στα χέρια τους ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο είναι απερίγραπτη.

Σε αυτή την τελευταία κατηγορία, των πραγματικά αξιόλογων βιβλίων, ανήκει η «Ύστατη Ύλη» του Ανδρέα Κότσιφα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άπαρσις». Το διαπίστωσα από την πρώτη κιόλας σελίδα, με το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό μου να αυξάνονται σταδιακά και να κορυφώνονται στην τελευταία τελεία.

Και πρόκειται για την πρώτη συγγραφική του προσπάθεια.

Τα πέντε διηγήματα της «Ύστατης Ύλης» δεν είναι εύκολα. Καθόλου. Τουναντίον, θέτουν σε κίνηση τα γρανάζια του μυαλού, κάτι που θεωρώ, ότι εξυπακούεται να κάνει ένα καλό βιβλίο, και σε παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα εξ ου και πρόσφορα για εξερεύνηση, καλώντας σε να τα σκάψεις βαθιά, και να ανασύρεις τους θησαυρούς που κρύβουν στα έγκατά τους.

Στα έγκατα που συναντάμε τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά στις ιστορίες του Ανδρέα Κότσιφα. Κυριολεκτικά ως τόπο όπου εκτυλίσσονται κάποιες εξ αυτών και μεταφορικά αφού ο συγγραφέας μάς οδηγεί στα βάθη, στα μύχια της αφώτιστης ψυχής και ιδιοσυγκρασίας των ηρώων του.

Εκεί, όπου επικρατεί πυκνό σκοτάδι. Σκοτάδι, που λειτουργεί ως οξυγόνο για τους μοναχικούς πρωταγωνιστές. Τον Αufidus που ζει στην αρχαία Ρώμη, προσμένοντας μάταια την αγαπημένη του να φανεί στο συμφωνημένο τους ραντεβού. Τον Φιλίπ, τον μπάτσο των κατακομβών του Παρισιού, που συλλαμβάνει τους εραστές των υπογείων, τους λεγόμενους cataphiles, έχοντας επιλέξει αυτόν τον «οικειοθελή ενταφιασμό» του στα ερέβη των υπόγειων στοών. Τον Jonas, στη Βιέννη, τον εκκοσμικευμένο μοναχό, που ξέρει καλά από το άγγιγμα των αρχαιοτήτων και των έργων τέχνης, αφού τα συντηρεί, ενώ, αντίθετα, τα χέρια του μένουν άπραγα στην ανθρωπότητα, για της οποίας τη φθαρτότητα και θνητότητα θέλει να πάρει εκδίκηση. Τον 18χρονο Βόλφγκανγκ στο Σάλτσμπουργκ, αυτόν τον ανθρώπινο αρουραίο που δουλεύει αγόγγυστα στα σκοτάδια του Μεγάλου Αλατωρυχείου, ψάχνοντας το φως εντός του, εντός της μαύρης στοάς. Και τέλος τον ταμία τραπέζης στην Ελβετία, ο οποίος, μονήρης κι αυτός, καταδυόμενος στον κόσμο του ερέβους κάνει μια συγκλονιστική ενδοσκόπηση… Δε θα αποκαλύψω άλλα…

Χρόνος, φθορά, θάνατος, φιλία, έρωτας, ελευθερία είναι ζητήματα που προσεγγίζει ο Ανδρέας Κότσιφας, μέσα από ένα φιλοσοφικό πρίσμα, μία ακόμα αρετή των ιστοριών του.

Στις οποίες, δε συναντάμε τη γυναίκα ως απτή μορφή. Υπάρχει όμως, στο υπόβαθρο της ιστορίας, είτε με τη μορφή της αγαπημένης είτε της μητέρας, και όπως το είχε θέσει πολύ ωραία στη συνέντευξή μας για την εφημερίδα «Πελοπόννησος» ο Ανδρέας Κότσιφας, «η γυναίκα είναι ο αφανής καταλύτης στη χημική διαδικασία της αποκάλυψης του ήρωα».

Όσο για τη γλώσσα, λογοτεχνική και διανθισμένη με φράσεις από τη νομική ορολογία, είναι πραγματικό κέντημα.
Αρτιότητα, αρμονία και μια ισχυρή ελκτική δύναμη για πολλαπλές αναγνώσεις. Με αυτά τα τρία χαρακτηριστικά θα περιέγραφα συνοπτικά την «Ύστατη Ύλη» και θα ήθελα να πω -και- δημοσίως ένα μεγάλο μπράβο στον Ανδρέα Κότσιφα.

Θα τον προτρέψω δε, να προχωρήσει, ακάθεκτος, στον δρόμο της λογοτεχνίας, κι εμείς, μιας και μας καλόμαθε από το πρώτο του κιόλας βιβλίο, θα περιμένουμε το επόμενο με μεγάλες προσδοκίες.

Κρίστυ Κουνινιώτη
Πολιτιστική συντάκτρια εφημερίδας «Πελοπόννησος»