Ομιλία της Μαρίνας Σπηλιωτοπούλου στην παρουσίαση της ποιητικής της συλλογής "Απνευστί"

«Περνάω όλη μου τη ζωή γράφοντας το ίδιο ποίημα ξανά και ξανά.

Εναλλασσόμενοι εραστές

και εκκρεμότητες 

έχοντας μονιμως την ίδια σπασμωδική αμηχανία.

Πάντα μα πάντα γράφοντας

ίδια πρώτα κεφάλαια γράμματα,

ίδια σημεία στίξεως

και ίδιες τελευταίες 

δήθεν βαρύγδουπες λέξεις.

Περνάω όλη μου τη ζωή γράφοντας το ίδιο ποίημα ξανά και ξανά.

Αναβιώνοντας πάντα τα ίδια ολόιδια

συναισθηματικά παραπετάσματα

και την ίδια ολόιδια σαγήνη της ελληνικής 

που κάθε φορά νομίζω

πώς πρώτη φορά ανακαλύπτω.

Θυσιάζω αλαφρά τη καρδία

τους πιο αγαπημένους μου 

για μια σελίδα λέξεις.»

Κι αν έστω υπάρχουν κάποιες λέξεις να πω για αυτό το βιβλίο, εγώ δεν τις ξέρω.

Ο,τι θέλησα ποτέ μου να πω, το έχω ήδη πει. Δεν έχω λέξεις δεν ξέρω ούτε μια και σήμερα εγώ δεν ήρθα εδώ να μιλήσω ούτε για την ποίηση, ούτε για τα βιβλία, ούτε για εκδοτικούς.

Εγώ σήμερα, έβαλα το καλό μου το φόρεμα, σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια μου, μάζεψα όσα κουράγια μου είχαν απομείνει και ήρθα εδώ για να μιλήσω για εμάς.

Γιατί για εμάς είναι.

Για την Ντένη είναι, για την Άλκηστις είναι , για τον Πάρη, για τον Σπήλιο, για τον Γιόχαν, για την Σόφη είναι , για την Άννα , για την Μυρτώ, την Έλλη , την Δώρα, την Φανή , την Νικόλ.

Για τη μάνα μου είναι, για τον αδερφό μου.

Για όσους δεν με πίστεψαν ποτέ.

Για τα παιδιά στο ψυχιατρείο είναι.

Για κάθε ψυχικά διαταραγμένο εκεί έξω και θα κάνω ρικλειμ οπότε θελήσω και άμα μου την καπνίσει θα μας πω και τρελούς.

Κι αν είμαι ο,τι είμαι σήμερα, κι αν ειπώθηκαν όσα ειπώθηκαν σε εκείνες τις σελίδες είναι επειδή υπήρξαν αυτοί οι άνθρωποι και επειδή υπάρχουν άνθρωποι σαν κι αυτούς.

Που κάνουν τέχνη χωρίς να το ξέρουν, γράφουν, απαγγελθούν, αγαπούν χωρίς να το ζητήσεις, μιλούν και τρυπάνε συνειδήσεις καρδιές και στομάχια. Αφήνουν ανεξίτηλα χνάρια στο πέρασμα τους, γελάνε με τα ούλα, αγκαλιάζουν και τα κόκαλα. Αφιερώνουν όλη τους την ψυχή, ενώ ίσα που έχουν λίγο απόθεμα, μα πάνω απ' όλα ζουν.

Κι αν υπήρξα έστω και λίγο ποιήτρια. Έστω μια μέρα ή μια στιγμή μονάχα. Είναι για όλους εσάς που δεν σιχαθήκατε να φτάσετε την τσαλακωμένη δήθεν αξιοπρέπειά τους.

'Και το να μου πουν πως τα γράφω καλά αυτοί που τα γράφω για αυτούς εγώ που το γράφω το αποκαλώ ειρωνεία'.

Κι αν υπήρξα έστω και λίγο ποιήτρια, αν απέκτησα έστω και για λίγο την ικανότητα να γράφω το ίδιο ποίημα ξανά και ξανά.

Είναι γιατί τα Χριστούγεννα του '20 τα παιδιά βρήκαν όλες εκείνες τις λέξεις που εγώ ποτέ μου δεν είχα.

Είναι γιατί τα Χριστούγεννα του '20 το δώρο μου ήταν ένας φάκελος με όλα τα λεφτά της έκδοσης και ένα γράμμα που λέει:

«Είναι τιμή μας που έχουμε υπάρξει κοντά σου, να διαβάζουμε τα ποιήματα σου. Είναι η πιο μεγάλη μας τιμή να μπορέσουμε να βοηθήσουμε να εκδοθεί αυτή η συλλογή. Το πάλεψες όσο τίποτα άλλο. Έχεις αφιερώσει την ψυχή σου σε αυτά τα ποιήματα. Το να τα βλέπουμε να τιμώνται με αυτόν τον τρόπο, είναι τιμή στην ψυχή σου. Στην υπέροχη ψυχή σου. Σε στηρίζουμε μέχρι τέλους. Γιατί δεν είμαστε λίγοι ούτε για λίγο. Είμαστε για όλα στο πλάι σου.  Είναι τιμή μας να στηρίζουμε μια τέτοια ποίηση. Γιατί σε αυτήν την παρέα τα καλύτερα πράγματα που κάνουμε είναι να κάνουμε τέχνη και να αγαπάμε. Και εσύ τα κάνεις και τα δύο μοναδικά και δίχως όρια.
Με όλη μας την αγάπη,
Δημητρονικα.»

Ευχαριστώ