Ομιλία του κλινικού ψυχολόγου Γρηγόρη Πουλτίδη στην παρουσίαση του βιβλίου "Τρυφερότητα για ξένους" του Βασίλη Κωνσταντινίδη

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΞΕΝΟΥΣ" ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο του Βασίλη Κωνσταντινίδη, ήδη από την αρχή καταλαβαίνει, συνειδητοποιεί κανείς ότι έχει να κάνει με έναν λόγο άμεσο, ειλικρινή, ευθύ. Καταφέρνεις από την αρχή να μπεις στην ατμόσφαιρά του. 
Είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να βιώσεις όλα τα συναισθήματα. Δεν είναι τυχαία η λέξη βιώσεις, καθώς νιώθεις σαν- διαβάζοντάς το- να ζεις και εσύ μαζί με τους ήρωες όλη αυτη την “κόλαση”, ας μου επιτραπεί ο όρος, που αυτοί βιώνουν, να τους συναισθανθείς, άλλες φορές να τους αντιπαθήσεις αλλά και άλλες και να τους καταλάβεις’ στις μεγάλες δυστυχίες και τα διέξοδα στα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι. Ο αναγνώστης βιώνει όλα τα συναισθήματα: αγωνία, άγχος, θλίψη, θυμό, φρίκη, ερωτική διέγερση, χαρά, ανακούφιση.

Ο Βασίλης στο βιβλίο του “Τρυφερότητα για ξένους” μας διηγείται για μια τρυφερότητα που δεν είναι ούτε οικεία ούτε γνώριμη. Μας μιλά για διαταραγμένες οικογενειακές σχέσεις σε μια εποχή που η οικογένεια και οι σχέσεις δοκιμάζονται. Δε θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος, άθελα του, τολμώντας να αμφισβητήσει κάτι από τα πιο ιερά για την ελληνική κοινωνία πράγματα, τη μητρική αγάπη. Επίσης, το βιβλίο αυτό συνεχώς καταπιάνεται με το κομμάτι των ανθρωπίνων σχέσεων και μας μιλά για το “κοντά” και το “μακριά”, που και τα δύο μπορούν να γίνουν το ίδιο απειλητικά αλλά και τραυματικά.

Η διήγηση είναι τόσο παραστατική όπου γνωρίζοντας προσωπικά τον συγγραφέα είναι σαν να άκουγα τη φωνή του μέσα από κάθε ήρωα. Ο Βασίλης καταφέρνει και αγγίζει τα πιο σκληρά κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν ο άνθρωπος μετατρέπεται σε τέρας, όταν η ενοχή είναι ανυπέρβλητη, όταν ένα απλό σύμπτωμα μετατρέπεται σε αρρώστια που δε θεραπεύεται και οδηγεί στο θάνατο, οταν οι σχέσεις δε λύνονται και ξεριζώνονται.

Οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς τον τίτλο του βιβλίου καθώς σε πολλά σημεία της ιστορίας που έπλασε, απογοητεύεσαι ακόμα και από τους ίδιους τους ανθρώπους. Πρωταγωνιστούν ο έρωτας και ο θάνατος και λιγότερο η ενσυναίσθηση και η τρυφερότητα- για αυτό είναι για ξένους.

Ήρωες παρορμητικοί, που περνάνε άμεσα σε πράξεις, που συμπεριφέρονται σαν έφηβοι ή και σαν μικρά παιδιά, μην έχοντας την ψυχική δυνατότητα να αναλόγιστούν την ευθύνη τους και να πενθήσουν, και όταν τελικά το κάνουν είναι αργά. Βυθίζονται στα πάθη τους με καταστροφικά αποτελέσματα, και για τους ίδιους αλλά και για τους άλλους. 57 κεφάλαια. Σαν 57 σκηνές σε μια θεατρική παράσταση. Η αυλαία πέφτει και ανοίγει συνεχώς, καλώντας σε να νιώσεις συναισθήματα που ούτε περίμενες ούτε είναι πάντα εύκολα. Σίγουρα, ομως, όπως καταλαβαίνετε, δε σε αφήνει ασυγκίνητο και αμέτοχο.

Μέσα από όλα αυτά, καταφέρνει ο Βασίλης να μας περιγράψει συναισθήματα που αναδύονται αυτούσια και ακατέργαστα, να μας μιλήσει για τον έρωτα’ ακόμα και να κάνει τον αναγνώστη να ψάξει τον έρωτα μαζί του.
Τέλος, πρόκειται για ένα βιβλίο που ισορροπεί στις αντιθέσεις. Βλέπουμε πως ενώ μας διηγείται για σχέσεις στις οποίες απικρατεί η καταστροφικότητα, η καταπίεση, η εξάρτηση και η ματαίωση, ως εκ θαύματος καταφέρνει τελικά να γίνει αισιόδοξο και να σου σχηματίσει στο τέλος ένα γλυκό χαμόγελο, θυμίζοντάς σου πως υπάρχει ακόμα μια στα-Λίτσα τρυφερότητας στον κόσμο αυτό.

Γρηγόρης Πουλτίδης, Κλινικός Ψυχολόγος, MSc, ΕΚΠΑ