Ομιλία του Κώστα Καρούσου Προέδρου Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Κολλιά «Κόκκινα Δαρμένα Όνειρα»

Ομιλία του Κώστα Καρούσου Προέδρου Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών στην
παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Κολλιά «Κόκκινα Δαρμένα Όνειρα»,
εκδόσεις Άπαρσις, Αθήνα 2023, στο Saorsa Athens Γιατράκου 2 Μεταξουργείο -Αθήνα.

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι φίλες-οι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. ΄΄Κόκκινα
Δαρμένα Όνειρα΄΄ είναι οι πληγωμένες ανάσες ενός λαού που πέφτει και ξανασηκώνεται,
στην αλυσίδα των κοινωνικών μεταπτώσεων, αναγεννώντας τη αείρροη ελπίδα της
ευπρεπούς διαβίωσης και της ηθικής δικαιοσύνης.
Είναι ακόμα το φλογοβόλο του έρωτα και του πάθους, για να πάρουν στα χέρια τους οι
συνοδοιπόροι, τις κόκκινες μνήμες, «φαγωμένα όνειρα και τις κραυγές των ανθρώπων»
μιας στεγνής και καθηλωμένης καθημερινότητας.

Η ποίηση του εκλεκτού φίλου -ποιητή Γιώργου Κολλιά, αποπνέει μια νοερή επιστροφή στο
παρελθόν, νοσταλγικής-κοινωνικής επισκόπησης γεγονότων, ελπιδοφόρας προοπτικής
κοινωνικό-πολιτικής αναγέννησης, με επίκεντρο την ανθρώπινη προσωπικότητα. Ενυπάρχει
ποιητικός λόγος ιδεών και μηνυμάτων, λόγος συνοδοιπορίας και αφύπνισης, κοινωνικής
ισορροπίας και συνειδητής επιλογής στόχων, με κινητήριο πνεύμα κοινωνικής
αναδιοργάνωσης.

Γράφει σελ. 9 «Η αναμονή- ΄΄Στη θύμησή της χανότανε // η αίσθηση του χρόνου // Οι λέξεις
πνίγονταν // στων ματιών της τη θάλασσα //...τη ζωγράφιζε με τα μάτια της μνήμης
//...πάνω σε καμβάδες δακρύων //...στο περίμενε μιας γλυκιάς // μακρόσυρτης αναμονής
// το κουβάρι του χρόνου // ξετυλίγοντας».

Η αναμονή που γίνεται μούσα, μεταλλαγμένης μνήμης, ξετύλιγμα του χρόνου κλπ. Ένα
προφίλ ιδεών, έκφρασης κι΄ ελεύθερης αντιστοίχισης της ζωής, τον οδηγούν, στον
απεγκλωβισμό της αναμονής, σε ζωοποιό στοιχείο που κουβαλάνε οι μνήμες, οι θύμησες
και το ευρύ πεδίο των γεγονότων. ΄΄ανάμεσα στο θέλω και στα πρέπει΄΄ σελ. 20, της βιωτής
και στη δύναμη της εξομολόγησης. Άτομο της οραματικής διατύπωσης-ο ποιητής- και της
πράξης, εγείρεται στη μοναξιά του πόθου και στην ΄΄οργισμένη του δρόμου σιωπή΄΄, σελ.
16, με λυρικές αναρριχήσεις βιωμάτων και με στοχαστικές αναμονές, κάνει τη φύση
προπύργιο λυρικής εκτόνωσης κι΄ αισθητικής-ψυχικής αναγόμωσης ιδεών.

Η σιωπή κι η θύμηση αναθαρρεύουν στο σήμερα και επαναφέρουν και φανερώνουν τα
κρυμμένα μυστικά της ζωής, που γίνονται ΄΄φωνές ξεγυμνωμένες΄΄ στην ΄΄οργισμένη
σιωπή΄΄ των κοινωνικών σκιρτημάτων. Γράφει σελ. 18,΄΄Τι κι΄αν ο χρόνος μας κυρτώνει //
εγώ γυρεύω να σε βρω΄΄. Σε κυρτωμένο χρόνο-λοιπόν- γυρεύει την επικοινωνία, το
ξελευτέρωμα της ανάσας, το ποθητό άγγιγμα της ψυχής, όταν η ζωή αναδιπλώνεται στο
χωροχρόνο και κρίνει τις ενδιάθετες προσμονές μας. Άτομο της ενεργητικότητας και της
κοινωνικότητας, ο ποιητής, της συνεχούς οδοιπορίας και πραγμάτωσης κοινωνικών
στόχων, οδεύει μέσω της ποίησης και της επίμονης ανίχνευσης, των δρώμενων της ζωής,
ξεφεύγοντας συχνά από το στοιχείο της ουτοπίας και της φλεγόμενης αναμονής,
ισιώνοντας το ψυχικό του σθένος και το εσώτερο πάθος του.

Αγναντεύει τη ζωή σελ. 19, ΄΄...δίχως υπόσχεση // με το γαλάζιο των ματιών // που
στέγνωσε στο περίμενε // μιας μαγεμένης απραξίας΄΄. Υπομονετικός και πρακτικός,
ανασυντάξιμος και μακρόθυμος, με μπροστάρη τον κοινωνικό στόχο της αναμέτρησης, της
αντίστασης και της ετοιμότητας, αναστοχάζεται σελ. 26, ΄΄πλάτη με πλάτη, χέρι με χέρι //
μπορούσαμε μόνο να ελπίζουμε΄΄.
Αυτό προϊδεάζει και το συνεχόμενο οδοιπορικό του, της αντοχής και της επιθυμίας των
κοινωνικών ανταποκρίσεων στο ΄΄απρόσμενο χάος΄΄ των υποσχέσεων και των
΄΄καθωσπρέπει΄΄ αδιάφορων της κοινωνικής δικαίωσης.

Ποίηση της εγρήγορσης, του προβληματισμού, της κοινωνικής συνοχής, ΄΄μνήμες που
ισορροπούν // σε κόκκινο νήμα΄΄ σελ. 43, που γκρεμίζουν τον δισταγμό και δυναμώνουν
την αγάπη, την ελπίδα και την ελεύθερη πρόσβαση και έκφραση στα γεγονότα, μακριά
΄΄απ΄ της εξουσίας την άκρατη μέθη. Ποίηση δημοκρατικής αφύπνισης, ένα κοινωνικό και
ποιητικό προσάναμμα ψυχικής ετοιμότητας, ένα καρτέρεμα πολλαπλής συναισθηματικής
αγκαλιάς, με το υπαρκτικό στοιχείο της κοινωνικής άνοιξης, σελ. 49, ΄΄Προσδοκίες που
μόλις πρόφτασαν // στην εκρηκτική ευωδία της Άνοιξης // στις ρυτίδες της Ιστορίας να
τρυπώσουν΄΄, ενάντια στη καλή κοινωνία της υπόκλισης και του δανεισμένου χρόνου και
σελ. 53, ΄΄...στο θέατρο του καθωσπρεπισμού // που ταλαντεύεται ανάμεσα // στη μοναξιά
και στο θάνατο΄΄.

Ο λυρισμός του συμπλέκεται και δυναμώνει λυτρωτικά τον άνθρωπο, με πνεύμα κάθαρσης,
εικαστικής αποτύπωσης του βιώματος. Ο στίχος ελεύθερος, με μουσική χροιά, πορεύεται
και διανθίζει τον κοινωνικό του ρεαλισμό. Με την υποβόσκουσα ροπή του έρωτα και την
διαρκή ταλάντωση των αντιστροφών της ζωής, ενυπάρχει παντού το σπέρμα της διέξοδης
επιθυμίας και νοσταλγίας και της επανεκκίνησης της ζωής. Η ποίηση του προπορεύεται
ψυχικά και συναισθηματικά, ενάντια στη κοινωνική στασιμότητα που βιώνουμε και οι
στίχοι του τρέχουν να προλάβουν το κενό, μεταξύ ζωής και θανάτου, σαν ποιητικό
διάγγελμα εμψύχωσης ή σαν εξομολόγηση και αντίσταση, στη σύγχρονη πραγματικότητα,
΄΄εις το επανιδείν΄΄ λοιπόν, αφού ΄΄στα χείλη στάθηκε μια σταγόνα βροχής // τη γεύση
ρουφώντας μιας διψασμένης άνοιξης // που πίκριζε στης πλατείας την άγονη γραμμή΄΄σελ.46.

Η πικρία της ζωής και του απαίδευτου έρωτα, στο κρυμμένο μυστικό της αγωνίας του
κόσμου, είναι -συχνά πυκνά- ένα λεηλατημένο χαμόγελο για τον ποιητή Γιώργο Κολλιά.
Είναι ένα διαχρονικό αναμέτρημα ψυχής και νου, με την αποτυπωμένη εικόνα μιας
αδιέξοδης κοινωνίας, μπροστά στο φάσμα της επιβίωσης. Είναι ακόμη ένα αίνιγμα, στις
ανεξάντλητες αντοχές του κόσμου κι΄ ένας ακόμη μοχλός μιας προσδόκιμης ανασύνταξης.

Φίλτατε ποιητή Γιώργο Κολλιά, καλοτάξιδο το ποιητικό σου πόνημα.
Κώστας Καρούσος Πρόεδρος Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών