Τα cookies μας βοηθούν να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας. Με τη χρήση των υπηρεσιών μας, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies.
Ο Κώστας Καρούσος μιλάει για την ποιητική συλλογή "Ανυπότακτη ιστορία" της Μαρίας Αποστόλου
Παρασκευή, 12 Νοεμβρίου 2021
"Ανυπότακτη Ιστορία" Μαρία Αποστόλου
Κώστας Καρούσος
Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών,
ποιητής, εικαστικός-δοκιμιογράφος
ποιητής, εικαστικός-δοκιμιογράφος
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι-φίλες και φίλοι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.
Το ποιητικό "Ανυπότακτη Ιστορία" είναι ποικίλο ανάγνωσμα προσωπικής και κοινωνικοπολιτικής πρακτικής, πρώτερης εποχής, που σήμερα διοχετεύεται ποιητικά-βιωματικά και στοχαστικά, με ευρεία αντίληψη και αξιολόγηση των γεγονότων, που καθόρισαν-εν πολλοίς- και την μετέπειτα οδοιπορία της δημιουργού, στον αντίστοιχο κοινωνικό χώρο. Είναι μια ποιητική μετάληψη, ψυχικής φόρτισης και διέγερσης, μεταχρονικής εκφραστικής ωριμότητας και συναισθηματικής αποδελτίωσης γεγονότων, συμπερασματικής διείσδυσης και ανάλυσης, και κοινωνικής πρακτικής, με πληγωμένες θύμησες, που ξανάρχονται σαν διαχρονικός ελεγκτής, και όπως γράφει σελ. 40, "Κι εσύ επίμονα // μ΄εκείνο τον βηματισμό της αγνής πρόθεσης // καταθέτεις τις δίκες του μέλλοντος", και βεβαίως, ό, τι βιώνει ακόμα-η ποιήτρια -στη ζώσα πραγματικότητα, σελ 41,
"Είναι κι αυτές οι λατραυτές στιγμές //...η ευτυχία της στιγμής // η αγάπη κυλάει κατευθείαν στη καρδιά //...τρυφεράδα ανομολόγητη // ένα χελιδονάκι που σιγοντάρει ύμνους μακάριους", σαν υστερόγραφο λοιπόν μνήμης και ενθύμησης.
Το ποιητικό "Ανυπότακτη Ιστορία" είναι ποικίλο ανάγνωσμα προσωπικής και κοινωνικοπολιτικής πρακτικής, πρώτερης εποχής, που σήμερα διοχετεύεται ποιητικά-βιωματικά και στοχαστικά, με ευρεία αντίληψη και αξιολόγηση των γεγονότων, που καθόρισαν-εν πολλοίς- και την μετέπειτα οδοιπορία της δημιουργού, στον αντίστοιχο κοινωνικό χώρο. Είναι μια ποιητική μετάληψη, ψυχικής φόρτισης και διέγερσης, μεταχρονικής εκφραστικής ωριμότητας και συναισθηματικής αποδελτίωσης γεγονότων, συμπερασματικής διείσδυσης και ανάλυσης, και κοινωνικής πρακτικής, με πληγωμένες θύμησες, που ξανάρχονται σαν διαχρονικός ελεγκτής, και όπως γράφει σελ. 40, "Κι εσύ επίμονα // μ΄εκείνο τον βηματισμό της αγνής πρόθεσης // καταθέτεις τις δίκες του μέλλοντος", και βεβαίως, ό, τι βιώνει ακόμα-η ποιήτρια -στη ζώσα πραγματικότητα, σελ 41,
"Είναι κι αυτές οι λατραυτές στιγμές //...η ευτυχία της στιγμής // η αγάπη κυλάει κατευθείαν στη καρδιά //...τρυφεράδα ανομολόγητη // ένα χελιδονάκι που σιγοντάρει ύμνους μακάριους", σαν υστερόγραφο λοιπόν μνήμης και ενθύμησης.
Πηγαία στιχοπλοκία, στην ανάγνωση της ζωής, εκρηκτικών γεγονότων, άκρως καθοριστικά για την ποιήτρια. Η διάδοση της μνήμης αποσκοπεί σε ευγνώμονη κατάθεση ψυχής, στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι, και με τη διόπτρα της διαλεκτικής εκτίμησης της ζωής, ανιχνεύει την ακεραιότητα της ψυχικής και σωματικής νεότητας, που έδρασαν καταλυτικά στη μορφοποίηση του σημερινού της χαρακτήρα.
Η ποίηση ενώνει γενιές και γενιές, και χαράζει, με ανυπέρβλητη δύναμη το διαχρονικό σύμπαν, αυτής της συμμετοχικής συνέχειας του ατόμου
στη ζωή. Γράφει σελ. 14, ΄΄Χωρίς υποσχέσεις και χαμόγελα παρηγοριάς // σαν θυσία // σαν υπόσχεση // σαν χρέος στο άγνωστο΄΄. και σελ, 28,
"Κράτησα τη φωνή σου // θερινό ηλιοστάσιο //...σαν μακρόσυρτο πεταλούδισμα στο ίσως // ...στις αλυσίδες του σύμπαντος δεμένη // ν΄αναζητώ την ετυμηγορία".
"Η Ανυπότακτη Ιστορία", ως τίτλος βιβλίου, γίνεται σημαιοφόρα κραυγή, που ενώνει μεν αντιλήψεις του χτες, αλλά εδραιώνει, ως συλλογική μνήμη, την αξιόπρεπη συνέχεια της ζωής. Ανυπότακτες στιγμές αλλοτρίωσης, είναι οι πολλαπλές εμπειρικές γεύσεις της δημιουργού, που ενσωματώνονται σήμερα στον οιονδήποτε αναγνώστη, που συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της πλουροφόρας κληρονομιάς μας και πρακτικής.
Γράφει σελ. 9, "Απρόσκλητες //απ΄το παράθυρο μπαίνουν οι μνήμες // ...αναζητούν τη δίκαια έκβαση //...
μνήμες νεάζουσες // σε άμαξες προσδοκιών // ένα μαντήλι που πήρε ο ξαφνικός νοτιά / και το ρίζωσε στην ελιά ένα μεσημέρι".
Οι αλήθειες της επιβίωσης κρύβουν πολλά εκτροχιασμένα μυστικά, κι η ποιήτρια γίνεται μια επείγουσα εμπειρία και ντύνεται ιέρεια της μνήμης και της θυσίας, που αναπόφευκτα δρα ως κινητήριος δύναμη στο σήμερα, κι η ψυχή ξαναλάμπει και ξαναλάμνει, κι αναβαπτίζεται στο προσωπικό βίωμα και λευτερώνεται και λυτρώνεται στο πεδίο της επικοινωνίας και των κοινών στόχων. Έτσι η ζωή παύει νάναι "άνυδρο δένδρο" του καιρού, κι΄ αποκτά στοχαστική ευρύτητα και ρεαλιστική κοινωνία, ρεαλισμό κρίσης, άποψης, θέσης, και
Οι αλήθειες της επιβίωσης κρύβουν πολλά εκτροχιασμένα μυστικά, κι η ποιήτρια γίνεται μια επείγουσα εμπειρία και ντύνεται ιέρεια της μνήμης και της θυσίας, που αναπόφευκτα δρα ως κινητήριος δύναμη στο σήμερα, κι η ψυχή ξαναλάμπει και ξαναλάμνει, κι αναβαπτίζεται στο προσωπικό βίωμα και λευτερώνεται και λυτρώνεται στο πεδίο της επικοινωνίας και των κοινών στόχων. Έτσι η ζωή παύει νάναι "άνυδρο δένδρο" του καιρού, κι΄ αποκτά στοχαστική ευρύτητα και ρεαλιστική κοινωνία, ρεαλισμό κρίσης, άποψης, θέσης, και
προοπτικής.
Το βιβλίο αποτελεί μια πολύχρονη σπουδή αφιερωματικής και κοινωνικής πραγμάτωσης στόχων και οραμάτων της ποιήτριας, ως απάντηση στο παρελθόν, αλλά και ως λυτρωτική διέξοδο στα κοινωνικά μας πράγματα σήμερα. Είναι μια διαλεκτική και "ενσυνείδητη επιμονή", στο "ανεξόφλητο" και στο "ανεπίδοτο επί χρόνια" δάκρυ, πόνο και οδύνη, "στην αγωνιώδη αναζήτηση της αναγνώρισης"[σελ. 48].
Είναι μια ασθμαίνουσα ορειβασία της ψυχής και του πνεύματος, για ένα φωτεινότερο και ασφαλέστερο σήμερα.
Η ποίηση-εκλεκτοί φίλοι- πάντα θα γεμίζει φως και αιωνιότητα τις χαραμάδες της ύπαρξης, για ένα καλύτερο αύριο.
Ο ιατροφιλόσοφος Ιάσονας Ευαγγέλου γράφει, "Συνήθως, ο υποβλητικός μονόλογος είναι εκείνος που μπαίνει βαθύτερα μέσα μας. Όταν οι ιδέες και τα συναισθήματα αποδίδονται ποιητικά, η υποβολή τους είναι μεγάλη, κι ο Brecht υπήρξε, πρώτα γνήσιος καλλιτέχνης, κι ύστερα ιδεολόγος, για να περάσει στο έργο του τις αντιλήψεις του, με την ανθρωπιστική καθολικότητα". Η "Ανυπότακτη Ιστορία" είναι βαθιά επίγνωση των κοινωνικών ανισοτήτων, με πολλές πτυχώσεις διαφυγής, ελπίδας και προοπτικής. Η χρήση της γλώσσας και του ελεύθερου στίχου, κινούνται στον άμεσο ρεαλισμό της ζωής και των προσωπικών της προδιαγραφών αντίστασης, συμμετοχής, δράσης, αυτοπροσφοράς και κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο σφυγμός της ζωής, προσμετράται σε σχέση με τον κοινωνικό περίγυρο, στις κοινές αναβαθμίδες ψυχολογίας και ανάλυσης των βιωμάτων και των κοινωνικών πραγμάτων.
Το βιβλίο αποτελεί μια πολύχρονη σπουδή αφιερωματικής και κοινωνικής πραγμάτωσης στόχων και οραμάτων της ποιήτριας, ως απάντηση στο παρελθόν, αλλά και ως λυτρωτική διέξοδο στα κοινωνικά μας πράγματα σήμερα. Είναι μια διαλεκτική και "ενσυνείδητη επιμονή", στο "ανεξόφλητο" και στο "ανεπίδοτο επί χρόνια" δάκρυ, πόνο και οδύνη, "στην αγωνιώδη αναζήτηση της αναγνώρισης"[σελ. 48].
Είναι μια ασθμαίνουσα ορειβασία της ψυχής και του πνεύματος, για ένα φωτεινότερο και ασφαλέστερο σήμερα.
Η ποίηση-εκλεκτοί φίλοι- πάντα θα γεμίζει φως και αιωνιότητα τις χαραμάδες της ύπαρξης, για ένα καλύτερο αύριο.
Ο ιατροφιλόσοφος Ιάσονας Ευαγγέλου γράφει, "Συνήθως, ο υποβλητικός μονόλογος είναι εκείνος που μπαίνει βαθύτερα μέσα μας. Όταν οι ιδέες και τα συναισθήματα αποδίδονται ποιητικά, η υποβολή τους είναι μεγάλη, κι ο Brecht υπήρξε, πρώτα γνήσιος καλλιτέχνης, κι ύστερα ιδεολόγος, για να περάσει στο έργο του τις αντιλήψεις του, με την ανθρωπιστική καθολικότητα". Η "Ανυπότακτη Ιστορία" είναι βαθιά επίγνωση των κοινωνικών ανισοτήτων, με πολλές πτυχώσεις διαφυγής, ελπίδας και προοπτικής. Η χρήση της γλώσσας και του ελεύθερου στίχου, κινούνται στον άμεσο ρεαλισμό της ζωής και των προσωπικών της προδιαγραφών αντίστασης, συμμετοχής, δράσης, αυτοπροσφοράς και κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο σφυγμός της ζωής, προσμετράται σε σχέση με τον κοινωνικό περίγυρο, στις κοινές αναβαθμίδες ψυχολογίας και ανάλυσης των βιωμάτων και των κοινωνικών πραγμάτων.
Το βιβλίο αποτελεί μια ιδεογραφία, πρόσφορη και αναγκαία ψυχογράφηση της κοινωνίας, με εμπράγματες αναγομώσεις ελπίδας και μελλοντικής στόχευσης. Γράφει ΄΄θα ξανάρθουμε // ...διακριτικά στις τιναγμένες μας φλέβες //...για να κηρύξουμε // την πιο ανυπότακτη ιστορία του κόσμου΄΄ και σελ, 57, "Από που ξεπήδησε αυτή η οργιώδης άνοιξη μέσα μου;"
Ποίηση-λοιπόν-ρέουσα, εύηχη, ενδοσκοπική, με κοινωνική προοπτική και μηνυματοφόρα ιδεών και προτάσεων ζωής. Αρμέγει το φως της ψυχής της και ντύνει τον ήλιο και την ορμή του κόσμου. Οι στίχοι της είναι λιβάνισμα ψυχής, ΄΄ένα χιόνι μεγάλο σαν πολιτεία // και μαλακό σαν κλάμα΄΄. Η ποιήτρια Μαρία Αποστόλου, καταθέτει ένα δυναμικό και ανυπότακτο οδοιπορικό με πολύ αγάπη, ανοιχτόκαρδη ευγνωμοσύνη, όραμα και αισιοδοξία, βάζοντας κριτή, τον ανυπότακτο χρόνο του καθένα μας, στο γνώριμο παιχνίδι της ζωής, που ρυθμίζει την αντοχή, το πείσμα, τις προσωπικές της συνιστώσες, κι όλες τις απόπειρες επιμονής και πρακτικής στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι, πάντα για ένα λυτρωτικό αύριο, της συνύπαρξης και της θυσίας.
Γράφει, σελ, 49, "Επίγνωση και βρέχει // Μετάνοια και βρέχει // ...την σπρώχνει απ΄τα σπλάχνα μας, λάσπη αιώνων // την αποσυνθέτει σε ψήγματα στην αφρίζουζα ακτή // η επισκέπτρια εξακολουθεί να βρυχάται //...θα νικήσει η θάλασσα", κι η ποίηση-εδώ- έγινε, για την Μαρία Αποστόλου, ένα γλυκό αποκούμπι στο χρόνο, ένα λαξεμένο σμάλτο ψυχής, μιαν ανυπότακτη ζωηφόρο της ύπαρξης, κι ένα σμάρι λέξεις από ταξιδιάρικεςς αγρύπνιες.
Καλοπόρευτες, φιλτάτη ποιήτρια, οι "Ανυπότακτες Ιστορίες" της ψυχής σου.
Κώστας Καρούσος Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτ. Αθήνα 3 / 11 / 2021.
Αφήστε το σχόλιό σας
