Πολύτιμο το βιβλίο που σκιαγραφεί την πορεία και δράση του ιστορικού ηχολήπτη Στέλιου Γιαννακόπουλου.
Ο «Ηχοπλάστης» που υπογράφεται από τον ίδιο τον Γιαννακόπουλο σε συνεργασία με τον σπουδαγμένο μουσικά και ηχητικά Νίκο Πατηνιώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις.
Ολοκληρώνω την ανάγνωση του έργου οπότε θα αναφερθώ άμεσα συνολικά σε αυτό, όμως «βαδίζοντας» προς τις τελευταίες σελίδες του, θα ήθελα να πρωτοπώ πως πρόκειται για διαμάντι.
Μαζί με το βιβλίο του Δημήτρη Φεργάδη, και παρά τις διαφορετικές ματιές των δύο εκδόσεων, είναι ότι πιο σημαντικό κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια για πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής δισκογραφίας με κεντρικό πυρήνα το θρυλικό εργοστάσιο της Κολούμπια και όσα «μαγικά» συνέβησαν εκεί.
Σαν κέρασμα, ένα αποσπασματάκι για ένα ξεχωριστό έργο του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο μυθικός συνθέτης διατηρούσε με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο στενή συνεργασία συνδεόμενοι με δεσμούς αλληλοεκτίμησης.
Στον «Ηχοπλάστη» υπάρχουν άφθονες αναφορές για τον «τρόπο» και το «κυβερνείο» του Χατζιδάκι στο «άντρο» της Κολούμπια στον Περισσό.
Στο δια ταύτα:
«Ένας από τους πρώτους δίσκους που ολοκληρώθηκαν στις νέα εγκαταστάσεις, και μάλιστα σε στέρεο, ήταν οι Δεκαπέντε Εσπερινοί του Μάνου Χατζιδάκι. Η ηχογράφηση έλαβε χώρα στο στούντιο Ι με την REED.17 υπό την επίβλεψη και ευθύνη του Νίκου Κανελλόπουλου. Στο πιάνο ήταν ο ίδιος ο Χατζιδάκις, στις κιθάρες ο Δημήτρης Φάμπας (1921-1996) και ο Γεράσιμος Μηλιαρέσης (1918-2005), στην άρπα η Αλίκη Κρίθαρη (1928-2020) και στο κοντραμπάσο ο Ανδρέας Ροδουσάκης.
Η διάταξη στο στούντιο ήταν ως εξής. Το πιάνο του Μάνου είχε στηθεί κάπως κεντρικά στη σάλα και στο δεξί πλευρό διαγώνια πίσω του, σε απόσταση κάποιων μέτρων, βρίσκονταν αντίστοιχα ο Φάμπας και ο Μηλιαρέσης τους οποίους είχαμε διαχωρίσει με ηχομονωτικά παραβάν. Έτσι, κάθονταν πλάι-πλάι υπό ελαφρά γωνία, ο καθένας με το δικό του παραβάν προς την πλευρά του άλλου, έχοντας οπτική επαφή με το κλαβιέ του Μάνου, πίσω από το οποίο στέκονταν σε μικρή απόσταση ο Ροδουσάκης, έτσι ώστε να έχει και εκείνος οπτική επαφή με όλους.Η άρπα βρίσκονταν αριστερά και πιο μακριά από τις κιθάρες , δηλαδή από την πλευρά που είναι η ουρά του πιάνου.
Ο «Ηχοπλάστης» που υπογράφεται από τον ίδιο τον Γιαννακόπουλο σε συνεργασία με τον σπουδαγμένο μουσικά και ηχητικά Νίκο Πατηνιώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις.
Ολοκληρώνω την ανάγνωση του έργου οπότε θα αναφερθώ άμεσα συνολικά σε αυτό, όμως «βαδίζοντας» προς τις τελευταίες σελίδες του, θα ήθελα να πρωτοπώ πως πρόκειται για διαμάντι.
Μαζί με το βιβλίο του Δημήτρη Φεργάδη, και παρά τις διαφορετικές ματιές των δύο εκδόσεων, είναι ότι πιο σημαντικό κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια για πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής δισκογραφίας με κεντρικό πυρήνα το θρυλικό εργοστάσιο της Κολούμπια και όσα «μαγικά» συνέβησαν εκεί.
Σαν κέρασμα, ένα αποσπασματάκι για ένα ξεχωριστό έργο του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο μυθικός συνθέτης διατηρούσε με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο στενή συνεργασία συνδεόμενοι με δεσμούς αλληλοεκτίμησης.
Στον «Ηχοπλάστη» υπάρχουν άφθονες αναφορές για τον «τρόπο» και το «κυβερνείο» του Χατζιδάκι στο «άντρο» της Κολούμπια στον Περισσό.
Στο δια ταύτα:
«Ένας από τους πρώτους δίσκους που ολοκληρώθηκαν στις νέα εγκαταστάσεις, και μάλιστα σε στέρεο, ήταν οι Δεκαπέντε Εσπερινοί του Μάνου Χατζιδάκι. Η ηχογράφηση έλαβε χώρα στο στούντιο Ι με την REED.17 υπό την επίβλεψη και ευθύνη του Νίκου Κανελλόπουλου. Στο πιάνο ήταν ο ίδιος ο Χατζιδάκις, στις κιθάρες ο Δημήτρης Φάμπας (1921-1996) και ο Γεράσιμος Μηλιαρέσης (1918-2005), στην άρπα η Αλίκη Κρίθαρη (1928-2020) και στο κοντραμπάσο ο Ανδρέας Ροδουσάκης.
Η διάταξη στο στούντιο ήταν ως εξής. Το πιάνο του Μάνου είχε στηθεί κάπως κεντρικά στη σάλα και στο δεξί πλευρό διαγώνια πίσω του, σε απόσταση κάποιων μέτρων, βρίσκονταν αντίστοιχα ο Φάμπας και ο Μηλιαρέσης τους οποίους είχαμε διαχωρίσει με ηχομονωτικά παραβάν. Έτσι, κάθονταν πλάι-πλάι υπό ελαφρά γωνία, ο καθένας με το δικό του παραβάν προς την πλευρά του άλλου, έχοντας οπτική επαφή με το κλαβιέ του Μάνου, πίσω από το οποίο στέκονταν σε μικρή απόσταση ο Ροδουσάκης, έτσι ώστε να έχει και εκείνος οπτική επαφή με όλους.Η άρπα βρίσκονταν αριστερά και πιο μακριά από τις κιθάρες , δηλαδή από την πλευρά που είναι η ουρά του πιάνου.
Για τους Δεκαπέντε Εσπερινούς ο Ανδρέας Ροδουσάκης θα πει σε μια συνέντευξη που προβλήθηκε στο Κανάλι της Βουλής:
Αυτή ήταν μια από τις μνημειώδεις εργασίες που κάναμε τότε, η οποία ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για τη δισκογραφική δουλειά σε διάρκεια και σε ποιότητα. Δεν αρκεί πια να κάνουμε ένα τραγούδι με ρυθμό και μελωδία ή με χρώματα, αλλά αρχίζει πλέον να το κάνει και έντεχνο. Η άρπα με τι κιθάρες, οι δυο κιθάρες μεταξύ τους, το πιάνο με το κοντραμπάσο.
Για τη στερεοφωνική ηχογράφηση του Νίκου Κανελλόπουλου, ο Μάνος Χατζιδάκις, έγραψε σε ιδιόχειρη αφιέρωση την πρώτη Δεκεμβρίου του 194: Στο πολύ αγαπητό μου Νίκο Κανελλόπουλο, ευχαριστώντας τον για το θαύμα που πραγματοποίησε στους Εσπερινούς».
