Όταν οι μαστόροι στην Ραβέννα μαζεύανε περίεργα «πετραδάκια» εμείς γελούσαμε. Σαν τα παιδιά. Και κοροϊδεύαμε κι αναρωτιόμαστε: «Προς τι;».
Όταν, σαν popolo, μας φωνάξανε οι αρχόντοι και οι μαγίστροι για τα εγκαίνια του Αγίου Βιταλίου δε θυμώσαμε. Πήγαμε. Θ’ ακολουθούσε και τσιμπούσι.
Και μπήκαμε… Και είδαμε… Και μείναμε ενεοί. Κι εμείς και οι Αρχόντοι και σταυροκοπηθήκαμε. Ευλαβώς. Δις και τρις. Για την «μετάλλαξη». Τα ταπεινά, τα φτηνά, τα ασήμαντα τα πετραδάκια που μαζεύαν οι μαστόροι, τώρα… τώρα, πέτρινες, λαμπερές, μεγαλοπρεπείς «ζωγραφιές». Στους τοίχους και στους θόλους. Του Αγίου Βιταλίου. Αυτοκράτορες καβαλαραίοι, Αγίοι πεζικάριοι, Γέφυρες για δρόμους προς του Ουρανούς… και τέτοια πολλά και άλλα τέτοια παρόμοια «Επίκαιρα και Διαχρονικά». Όλα. υπέροχα και θαυμαστικά.
Δυσκολεύτηκα. Λίγο – πολύ, πάντως δυσκολεύτηκα, αυτή είναι η αλήθεια. Στην αρχή, να διαβάσω το νέο βιβλίο του ξεχωριστού φίλου Νότη Μαυρουδή «Επίκαιρα και Διαχρονικά».
Πετραδάκι, πετραδάκια, ιστορίες. Για καθημερινά μικρόγεγονότα(;), ο λόγος. Πολλά. Άλλα λαμπερά και άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο. Και είπα, «Προς τι;» Ψηφίδες Ταπεινές…
Όλα, όμως, γρήγορα το κατάλαβα, με το δικό τους χρώμα, την δική τους αίσθηση και ανάγκη παρουσίας. Στον χρόνο και στον χώρο. Ψηφιδωτά. Λαμπρά. Βυζαντινά και της Ραβέννας, τελικά…
Για το βιβλίο του Νότη ο λόγος, «Επίκαιρα και Διαχρονικά».
Έτσι ξεπέρασα τις δυσκολίες. Και είδα και εθαύμασα «αυτοκράτορες» καβαλαραίους (να καταπίπτουν…). Και είδα Αγίους πεζικαρίους και τις προς Ουρανούς Γέφυρες (άνευ σκαλοπατιών…). Στους τοίχους και στους θόλους του Αγίου Βιταλίου, στις σελίδες και το βιβλίο του Νότη.
Και χαίρεσαι, τότε, διπλά. Και εκτιμάς περισσότερο. Όταν διαπιστώνεις την περηφάνεια των ταπεινών «Ιστοριών». Όταν διαπιστώνεις - σπανίζουν αυτές οι διαπιστώσεις – πως το να είσαι πραγματικά μεγάλος με άπειρες, πράγματι, καλλιτεχνικές και επαγγελματικές περγαμηνές και καταξιωμένος, πλήρως, στο χώρο σου αυτό, αυτό δεν αποκλείει (τόλμη, όμως, είναι…) να είσαι ταυτόχρονα και απλός και ταπεινός και καθημερινός. Ανήσυχος και υποψιασμένος. Πολίτης Όπως εν προκειμένω, (οποία η αυτογνωσία, οποία σοφία ζωής) ο φίλος, Νότης. Ο συγγραφέας των ογδοντατριών «σελιδοδεικτών» του βιβλίου.
Που ασχολείται σχολαστικά σχολιαστικά, εκθετικά (το καλυμμαύχι, το πηλήκιο ή τραγιάσκα) στο βιβλίο του, όχι μόνο με θέματα καλλιτεχνικά και μουσικής αλλά με απλά, με καθημερινά και της ποιότητας της Κυριακής ζωής μας. Γιατί ξέρει, καλά, ο Νότης πως Qui tacet conasentit – Ο σιωπών συναινεί.
Θέματα που συζητάμε με τους φίλους τα θέματα. Ψιθυριστά. Θέματα που καταλαβαίνουμε. Και άλλες φορές όχι. Θέματα που, πιο συχνά, κρύβουμε κάτω από το χαλί. Αυτά γράφει κι άλλα πολλά τέτοια ο Νότης. Με γνώση με θέση με άποψη. Συμφωνείς, δεν συμφωνείς…
Αυτό είναι το βιβλίο του Νότη. Ενδιαφέρον; Πολύ για «Αναγνώστες». Όχι του κυμάτου. Μήτε και του ουισκιού. Δεν περιορίζεται και δεν εξαντλείται, άλλωστε «άκρη δεν έχει ο ουρανός/ αρχή δεν έχει η δύση» στην μερική (κλαδική, του συναφιού, ανώδυνη, ναρκισσιστική) θεματολογία που κάθε ένας αμύητος («έτσι» χρόνια οι γυαλιστεροί γραφιάδες και οι «εκδότες» τον προετοιμάσανε) περιμένει να διαβάσει (μην βγάλεις από την πόρτα το κλειδί …) σε ένα βιβλίο «επώνυμου» και διαχρονικού του καλλιτεχνικού – μουσικού μας χώρου, ανθρώπου.
Είναι πολύ πέραν αυτού ο Νότης. Και αφορά σε κάθε πολίτη, (που στην χαμένη, τώρα, γειτονιά του, κάποτε κάπνιζε ένα φουγάρο) που νοιάζεται, έστω και λίγες φορές, «να δει» (αν μπορεί) το ένα και το ένα να κάνουν ένδεκα.
Γι’ αυτό, και με το χέρι στα ψηφιδωτά του Αγίου Βιταλίου («Ήταν γενναίο παιδί / Με το αίμα πάνω από τα φρύδια») μπορώ να πω (χωρίς περί διαγραμμάτου γραφές) για το βιβλίο του Νότη Μαυρουδή «Επίκαιρα και Διαχρονικά» πως είναι ένα «κρυμμένο», όμως, εξαιρετικά ελκυστικό, πορτοκαλόχρουν, φθινοπωρινό φύλλο οπωροφόρου. Μέσα σ’ ένα Αυγουστιάτικο δάσος από καστανιές.
Ο ευρών αμοιφθήσεται. Μεγάλως…
Όταν, σαν popolo, μας φωνάξανε οι αρχόντοι και οι μαγίστροι για τα εγκαίνια του Αγίου Βιταλίου δε θυμώσαμε. Πήγαμε. Θ’ ακολουθούσε και τσιμπούσι.
Και μπήκαμε… Και είδαμε… Και μείναμε ενεοί. Κι εμείς και οι Αρχόντοι και σταυροκοπηθήκαμε. Ευλαβώς. Δις και τρις. Για την «μετάλλαξη». Τα ταπεινά, τα φτηνά, τα ασήμαντα τα πετραδάκια που μαζεύαν οι μαστόροι, τώρα… τώρα, πέτρινες, λαμπερές, μεγαλοπρεπείς «ζωγραφιές». Στους τοίχους και στους θόλους. Του Αγίου Βιταλίου. Αυτοκράτορες καβαλαραίοι, Αγίοι πεζικάριοι, Γέφυρες για δρόμους προς του Ουρανούς… και τέτοια πολλά και άλλα τέτοια παρόμοια «Επίκαιρα και Διαχρονικά». Όλα. υπέροχα και θαυμαστικά.
Δυσκολεύτηκα. Λίγο – πολύ, πάντως δυσκολεύτηκα, αυτή είναι η αλήθεια. Στην αρχή, να διαβάσω το νέο βιβλίο του ξεχωριστού φίλου Νότη Μαυρουδή «Επίκαιρα και Διαχρονικά».
Πετραδάκι, πετραδάκια, ιστορίες. Για καθημερινά μικρόγεγονότα(;), ο λόγος. Πολλά. Άλλα λαμπερά και άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο. Και είπα, «Προς τι;» Ψηφίδες Ταπεινές…
Όλα, όμως, γρήγορα το κατάλαβα, με το δικό τους χρώμα, την δική τους αίσθηση και ανάγκη παρουσίας. Στον χρόνο και στον χώρο. Ψηφιδωτά. Λαμπρά. Βυζαντινά και της Ραβέννας, τελικά…
Για το βιβλίο του Νότη ο λόγος, «Επίκαιρα και Διαχρονικά».
Έτσι ξεπέρασα τις δυσκολίες. Και είδα και εθαύμασα «αυτοκράτορες» καβαλαραίους (να καταπίπτουν…). Και είδα Αγίους πεζικαρίους και τις προς Ουρανούς Γέφυρες (άνευ σκαλοπατιών…). Στους τοίχους και στους θόλους του Αγίου Βιταλίου, στις σελίδες και το βιβλίο του Νότη.
Και χαίρεσαι, τότε, διπλά. Και εκτιμάς περισσότερο. Όταν διαπιστώνεις την περηφάνεια των ταπεινών «Ιστοριών». Όταν διαπιστώνεις - σπανίζουν αυτές οι διαπιστώσεις – πως το να είσαι πραγματικά μεγάλος με άπειρες, πράγματι, καλλιτεχνικές και επαγγελματικές περγαμηνές και καταξιωμένος, πλήρως, στο χώρο σου αυτό, αυτό δεν αποκλείει (τόλμη, όμως, είναι…) να είσαι ταυτόχρονα και απλός και ταπεινός και καθημερινός. Ανήσυχος και υποψιασμένος. Πολίτης Όπως εν προκειμένω, (οποία η αυτογνωσία, οποία σοφία ζωής) ο φίλος, Νότης. Ο συγγραφέας των ογδοντατριών «σελιδοδεικτών» του βιβλίου.
Που ασχολείται σχολαστικά σχολιαστικά, εκθετικά (το καλυμμαύχι, το πηλήκιο ή τραγιάσκα) στο βιβλίο του, όχι μόνο με θέματα καλλιτεχνικά και μουσικής αλλά με απλά, με καθημερινά και της ποιότητας της Κυριακής ζωής μας. Γιατί ξέρει, καλά, ο Νότης πως Qui tacet conasentit – Ο σιωπών συναινεί.
Θέματα που συζητάμε με τους φίλους τα θέματα. Ψιθυριστά. Θέματα που καταλαβαίνουμε. Και άλλες φορές όχι. Θέματα που, πιο συχνά, κρύβουμε κάτω από το χαλί. Αυτά γράφει κι άλλα πολλά τέτοια ο Νότης. Με γνώση με θέση με άποψη. Συμφωνείς, δεν συμφωνείς…
Αυτό είναι το βιβλίο του Νότη. Ενδιαφέρον; Πολύ για «Αναγνώστες». Όχι του κυμάτου. Μήτε και του ουισκιού. Δεν περιορίζεται και δεν εξαντλείται, άλλωστε «άκρη δεν έχει ο ουρανός/ αρχή δεν έχει η δύση» στην μερική (κλαδική, του συναφιού, ανώδυνη, ναρκισσιστική) θεματολογία που κάθε ένας αμύητος («έτσι» χρόνια οι γυαλιστεροί γραφιάδες και οι «εκδότες» τον προετοιμάσανε) περιμένει να διαβάσει (μην βγάλεις από την πόρτα το κλειδί …) σε ένα βιβλίο «επώνυμου» και διαχρονικού του καλλιτεχνικού – μουσικού μας χώρου, ανθρώπου.
Είναι πολύ πέραν αυτού ο Νότης. Και αφορά σε κάθε πολίτη, (που στην χαμένη, τώρα, γειτονιά του, κάποτε κάπνιζε ένα φουγάρο) που νοιάζεται, έστω και λίγες φορές, «να δει» (αν μπορεί) το ένα και το ένα να κάνουν ένδεκα.
Γι’ αυτό, και με το χέρι στα ψηφιδωτά του Αγίου Βιταλίου («Ήταν γενναίο παιδί / Με το αίμα πάνω από τα φρύδια») μπορώ να πω (χωρίς περί διαγραμμάτου γραφές) για το βιβλίο του Νότη Μαυρουδή «Επίκαιρα και Διαχρονικά» πως είναι ένα «κρυμμένο», όμως, εξαιρετικά ελκυστικό, πορτοκαλόχρουν, φθινοπωρινό φύλλο οπωροφόρου. Μέσα σ’ ένα Αυγουστιάτικο δάσος από καστανιές.
Ο ευρών αμοιφθήσεται. Μεγάλως…
emergency electrician watford