Φαίνεται όμως πως το πρόβλημα της αποδοχής τής διαφορετικότητας είναι αρχέγονο και όσοι ανήκουν σε αυτή επωμίζονται πάντα το βάρος της αδικίας.
…Σε κάποιο αστέρι αν βρίσκεται μια κάποια Δικαιοσύνη και βλέπει,— όχι τα πλάσματα, τον Πλάστη αυτή θα κρίνει. Κι αν κάπου σε αβασίλευτο φως άφραστης ημέρας μας καρτερεί ο πανάγαθος του Ευαγγελίου Πατέρας, όλους, δημίους από τη μια, θύματ’ απ’ την άλλη, θα σφίξει σαν αθώα παιδιά στην άναρχή του αγκάλη, σα να ζητάει συχώρεση από τα θύματά του γιατί τα πήρε αστόχαστα και τα ’ριξ’ εδώ κάτου!
Στοχασμοί της νύχτας, Κωστής Παλαμάς, 1893
Επιμέλεια συνέντευξης για το ΣημειΩματάριο: Άννα Ρω
Ένα ερωτηματικό σίγουρα! Ανέκαθεν ήθελα να μάθω το γιατί πίσω από τα πράγματα. Ίσως και για αυτό ασχολήθηκα με τη συγγραφή. Είναι ένας τρόπος να σκάβεις και να παίρνεις απαντήσεις στα ερωτήματα που έχεις. Αν και όσο μεγαλώνω τα ερωτήματα δεν σταματάνε καθόλου αντιθέτως αυξάνουν.
Η ανυπέρβλητη δύναμη του λόγου βασίζεται…
Στο ότι μπορεί να δημιουργήσει ολόκληρους κόσμους. Επίσης να τους γκρεμίσει.
Τα πιο δυνατά έργα στο αναγνωστικό σας καταθετήριο;
Θα πω τα όλα τα έργα του Αλμπέρ Καμύ και επίσης ένα πολύ αγαπημένο μου το «Η Ζωή είναι αλλού» του Μίλαν Κούντερα.
Ένα προσωπικό θετικό – αρνητικό σημείο ορόσημο.
Το τέλος ενός έρωτα.
Μπορεί αυτό να σας οδήγησε στη συγγραφή;
Έτσι έγραψα το πρώτο μου θεατρικό έργο το «Μια βόλτα στον ήλιο». Δυο εραστές συναντιούνται σε ένα όνειρο μετά από χρόνια και προσπαθούν να διαπραγματευτούν τον τότε χωρισμό. Μα από το όνειρο δεν μπορείς να αποδράσεις όπως από τη Ζωή. Ή τελικά ούτε από τη ζωή μπορείς;
Ο δρόμος της συγγραφής χαρτογραφεί τον δρόμο προς την αυτογνωσία;
Σίγουρα. Γράφοντας καταθέτεις και ένα μέρος της ζωής σου, δεν γράφεις ακριβώς τη ζωή σου όμως αυτά που σε «καίνε». Και βλέποντάς τα στο χαρτί είναι σαν να βγαίνουν από μέσα σου και μετουσιώνονται σε κάτι άλλο. Αυτή η απόσταση που δημιουργείται βοηθάει να μάθεις καλύτερα και εσένα. Να σε δεις.
Η σημειολογική σημασία του τίτλου: Το χιόνι στα δόντια μου;
Προτιμώ να μη τον αναλύσω μιας και ο τίτλος είναι κάπως ποιητικός και συνομιλεί με το έργο. Και αυτοί οι συνειρμοί που κάνει όποιος το διαβάσει ή το δει στη σκηνή νομίζω έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πάντως το έργο από την αρχή κάνει ξεκάθαρο πως πρόκειται για έναν έφηβο που δολοφονήθηκε στο χιόνι.
Το εφαλτήριο για τη δημιουργία του έργου;
Το εφαλτήριο ήταν τα ομοφοβικά εγκλήματα που συμβαίνουν και ότι έχει να κάνει με εγκλήματα ως προς τη «διαφορετικότητα» του καθενός. Εκείνο το καλοκαίρι του 2021 πριν γράψω το έργο είχε πεθάνει στην Ισπανία ένας νέος 24 χρονών, έξω από ένα κλαμπ ύστερα από επίθεση λόγω της σεξουαλικότητάς του. Κάτι παρεμφερές έγινε και με τον Ζακ Κωστόπουλο στη χώρα μας. Και επειδή από τότε ήθελα να γράψω κάτι για αυτό έφτασε νομίζω το πλήρωμα του χρόνου.
Τα πρόσωπα του έργου;
Ο 17χρονος Νέστορας είναι ο κεντρικός ήρωας. Στη διάρκεια της τελευταίας ημέρας της ζωής του συναντάει και τους υπόλοιπους ήρωες του έργου. Τη μητέρα του, την καθηγήτριά του, τον κολλητό του φίλο, τον έρωτά του και τη γιαγιά του.
Κινούνται και δρουν;
Στην Ελλάδα του σήμερα. Ο οποίος Νέστορας επιστρέφει μεταφυσικά μετά τον θάνατό του για να πάρει τις απαντήσεις που χρειάζεται. Ή τις απαντήσεις που οφείλει μια κοινωνία να του δώσει.
Το κέντρο βάρος του;
Να αναλογιστούμε την ευθύνη μας όλοι για το τι συμβαίνει και πως συμβάλουμε σε οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο έγκλημα. Να αναλογιστούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς να χρειάζονται αυτές οι θυσίες και ένας απολογισμός ετεροχρονισμένα. Χρειάζεται παιδεία και συναισθηματική ωρίμανση και είναι καιρός να εργαστούμε για αυτό.
Κατά τη συγγραφή ενός έργου ποια είναι η θέση του θεατή;
Κατά τη συγγραφή κύριο μέλημά μου είναι να ανοίξει μια συνομιλία με τον θεατή. Η οποία ξεκινάει με το που τελειώσει το έργο. Και όσο πιο προβληματισμένος είναι ο θεατής τόσο πιστεύω ότι κάτι καλό έκανε ένα έργο. Γιατί κάτι του τάραξε, κάτι του ταρακούνησε μέσα του. Δεν τον «κοίμισε» να πάει σπιτάκι του ήρεμος για ύπνο. Και για εμένα αυτό οφείλει να κάνει κάθε θεατρικό έργο ή έργο τέχνης.
Και η θέση του συγγραφέα;
Η Θέση του συγγραφέα χρειάζεται για εμένα να κρύβεται καλά. Δεν μπορείς να γράφεις ένα πολιτικό μανιφέστο και να κουνάς επιδεικτικά το δάχτυλο. Γιατί αυτό δεν είναι ένα θεατρικό έργο είναι κάτι άλλο. Δοκίμιο για παράδειγμα. Ο Συγγραφέας χρειάζεται να δείχνει σχέσεις και συγκρούσεις και αυτές οι συγκρούσεις να πυροδοτούν συναισθήματα και ερωτήματα στον αναγνώστη – θεατή.
Ο κόσμος του συγγραφέα συνίσταται…:
Στη δραπέτευση με τη φαντασία του. Πολλές φορές ζει στους κόσμους των ηρώων του, δρα και υποφέρει με τις αγωνίες τους.
Νιώθω πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να `ναι το σπίτι μας.1 Πού κατοικεί το όραμά σας;
Σε έναν άλλο κόσμο που οφείλουμε να μετουσιώσουμε τον ήδη υπάρχων. Και για να φτάσουμε στον κόσμο αυτόν χρειάζεται προσωπική εργασία του καθενός με τον εαυτό του.
Ένας τίτλος – στίχος ως δείκτης του μέλλοντος;
«Το αβασίλευτο φως».
Κι ένας αγαπημένος;
«Να μη λυπάσαι που πέφτουν
τα φύλλα φθινόπωρο.
Η δική σου τρυφερότητα θαν τα φέρει
και πάλι στα δέντρα.» – Ν. Καρούζος.
Ταυτότητα βιβλίου:
ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΜΟΥ
Συγγραφέας: Φούτσιας, Δημήτρης – ISBN: 978-618-5624-27-9 – Είδος : Θεατρικό έργο – Σελίδες : 64 – Εξώφυλλο : Μαλακό – Α’ έκδοση : 2022 Τιμή: 10,00€
Από το Οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Όχι, εγώ δεν κάνω σκέιτ, όπως δεν είμαι στρέιτ. Όχι, ότι έχει σχέση το
να είσαι στρέιτ με το να κάνεις σκέιτ, αλλά ο φίλος μου ο Ντίνος είναι πωρωμένος με αυτά.
Ο Νέστορας, δεκαεπτά χρονών, μια χειμωνιάτικη νύχτα πέφτει θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τρεις άγνωστους άντρες με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του. Τις επόμενες ημέρες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βρίθουν από ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αν ήταν ομοφοβικό έγκλημα ή όχι.
Ο Νέστορας όμως είναι ακόμη κάπου εκεί και για να διαπιστώσει τι ακριβώς έγινε, επιστρέφει στην τελευταία ημέρα της ζωής του.
