Νέα

Το βιβλίο Δικτατορία, πραγματεύεται τον πνιγηρό κόσμο που βιώνουμε και τον οποίο δεν θα πάψουμε ποτέ να βλέπουμε μπροστά μας είτε ως απειλή, είτε ως φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ τις κοινωνίες, έτοιμο να κατασπαράξει ό,τι πολυτιμότερο εκκολάπτεται, γεννιέται, υπάρχει, διαιωνίζεται, μετασχηματίζεται, σε χρήσιμο πνευματικό υλικό που θρέφει τον πολιτισμό μας. Ο πνιγηρός αυτός κόσμος πάντα έχει την ικανότητα να σκεπάζει με χώμα και λήθη, τους ορίζοντες και τις προοπτικές της κοινωνίας, των ανθρώπων και της χώρας.

Είναι σχετικά σπάνιο να συναντάς, στον χώρο μάλιστα των άμεσα εμπλεκόμενων όχι με τους πολιτικούς θώκους αλλά με την πολιτική δράση, βιβλία που να συνδυάζουν την ενδελεχή μελέτη και εκτενή παράθεση πληροφοριών, σε συνδυασμό με τη δίκαιη, αμερόληπτη και όμως πολιτικά ξεκάθαρη κριτική στους πολιτικούς αντιπάλους σου. Αυτό ακριβώς πετυχαίνει ο Γιώργος Αλεξάτος στην μελέτη του με τον ευρηματικό τίτλο, δάνειο όπως αποκαλύπτει Κυπρίων συντρόφων του, οι «Ελλαδέμποροι» των εκδόσεων Άπαρσις. Ίσως μάλιστα η ίδια η διαδρομή του Αλεξάτου, ανθρώπου που συμβολίζει όσο λίγοι, όσο ελάχιστοι, τον διπλό αγώνα όσων ήθελαν κάποτε να φέρουν τον βαρύ τίτλο του αριστερού ανθρώπου όχι ως μόδα κι επίδειξη, αλλά ως στάση ζωής που πηγάζει από την διμέτωπη προσπάθεια της καθημερινής επιβίωσης και της προσωπικής αυτοβελτίωσης (ως όχημα, όμως, για ένα όραμα που δεν παύει στιγμή να είναι και συλλογικό) να εξηγεί και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της νέας έντυπης προσπάθειάς του. Ο Γ. Αλεξάτος, βέβαια, δεν είναι νέος στο αναγνωστικό κοινό, αφού έχει εκδώσει κάποιες σημαντικές μελέτες: «Το τραγούδι των ηττημένων. Κοινωνικές αντιθέσεις και λαϊκό τραγούδι στη μεταπολεμική Ελλάδα» (β΄ έκδ. Κουκκίδα, 2014), «Η εργατική τάξη στην Ελλάδα. Από την πρώτη συγκρότηση στους ταξικούς αγώνες του Μεσοπολέμου» (β΄ έκδ. Κουκκίδα, 2015) «To Ιστορικό λεξικό του ελληνικού εργατικού κινήματος» (δ΄ έκδ. Κύμα, 2017) κ.ά. Ακόμη, δύο αξιόλογα λογοτεχνικά του βιβλία είναι η «Πλατεία Μπελογιάννη» (ΚΨΜ, 2010) και «Η παράξενη υπόσχεση» (Άπαρσις, 2012).

Είναι κάτι ελάχιστο παραπάνω από ένας χρόνος από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε η δεύτερη ατομική ποιητική συλλογή της Κατερίνας Θανοπούλου, Άπνοια Μνήμη – και κάτι ελάχιστο παραπάνω από μια τετραετία απ’ την κυκλοφορία και πρώτη παρουσίαση, στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Αθηναίων, στις 9 Δεκεμβρίου 2015, της πρώτης ποιητικής συλλογής της, Λαβύρινθος Μνήμη. Μια παρουσίαση αξέχαστη, στην κυριολεξία με σημαίες και με ταμπούρλα, καθώς πλάι στον Σταμάτη Κραουνάκη, εκπροσώπους του αναπηρικού κινήματος και μένα, που είχαμε την τιμή να αναφερθούμε για πρώτη φορά δημόσια στην ποίηση της Κατερίνας, αποσπάσματα αυτής της ποίησης διαβάστηκαν από μια ομάδα σημαντικών ελλήνων ηθοποιών κι η παρουσίαση έκλεισε με ερμηνείες τραγουδιών με συμμετοχή και της Κατερίνας, που με την αφορμή θυμήθηκε έμπρακτα την εποχή που ακόμα έπαιζε και τραγουδούσε. Κι όμως, φαίνεται σαν να έχει περάσει μια αιωνιότητα και μια μέρα μέχρι τη σημερινή εκδήλωση. Έχοντας τη δυνατότητα να διαβάσουμε σήμερα τα ποιήματα και των δυο ποιητικών συλλογών της μαζί, η πρώτη μια επιλογή από τότε που άρχισε να γράφει ποίηση μέχρι και την καμπή του καλοκαιριού και φθινοπώρου του 2015, η δεύτερη με ποιήματα της τετραετίας που ακολούθησε, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι μόνο ο τόσο πυκνός πολιτικά χρόνος που ξεγελάει όλους μας.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΑΠΝΟΙΑ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ Κ. ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΥ (ΗΡΑΚΛΕΙΟ 31/1/2020) Γ. Τσιαούσης αν. καθηγητής Ιατρικής Σχολής Παν. Κρήτης «Ο χρόνος που ορίσαμε Εκδικείται, στο πάγωμά του μετράμε την απώλεια και μεγαλώνουμε. Ο χρόνος που ορίσαμε γελά, στη διαστολή του μετράμε το μπόι μας με το σύμπαν και μεγαλώνουμε.» Κάπως έτσι ορίζει τον χρόνο η Κατερίνα Θανοπούλου στο ποίημά της Memory Blues. Και για να είμαι ακόμη πιο ακριβής δεν τον ορίζει απλά , αλλά τον προκαλεί και ταυτοχρόνως μας προκαλεί στην αναμέτρηση μαζί του . Μετράμε το ανάστημά μας ύστερα από τρεις δεκαετίες για να δούμε αν μεγαλώσαμε και πόσο μεγαλώσαμε. Σε αυτήν την πρόκληση εντάσσεται και η αποδοχή της πρόσκλησης από την αφεντιά μου, να μιλήσω ως μη ειδικός για την δεύτερη ποιητική συλλογή της την «Άπνοια Μνήμη». Δεν ξέρω αν η επιλογή μεταξύ της Νάντιας Βαλαβάνη κι εμού, για το ποια συλλογή θα παρουσιάσει ο καθένας μας, ήταν τυχαία, ή αν η Κατερίνα μου επιφύλαξε την «Άπνοια» λόγω της ιατρικής μου ιδιότητας. Πάντως στην «’Άπνοια Μνήμη» η αίσθησή μου είναι ότι η ανάσα και η αναπνοή είναι διαρκώς παρούσες. Στο «Fractal» όπου υπερβαίνει τους κανόνες της ευκλείδειας γεωμετρίας, μια ανάσα θάλασσες και μια θάλασσα ανάσες μετασχηματίζουν τις στιγμές σε αιώνες και τον αιώνα σε στιγμή . Από την άλλη πλευρά, η ποιήτρια στο «Ανασαίνω» αναπνέει μέσα από τις μνήμες των πετρόχτιστων σπιτιών που πιθανότατα παραπέμπουν στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της αρκαδικής γης που τυχαίνει να είναι ένα από τα κοινά αναφορικά μας στοιχεία.