Νέα

«Αλισάχνη», το τραγούδι της ζωής μας Αλισάχνη, μια λόγια μεσαιωνική λέξη -τότε που χτίζονταν ο πρώτος νεοελληνικός λόγος- που θέλει να εξεικονίσει το στρώμα του θαλασσινού αλατιού, όταν επικάθηται σε λογής επιφάνειες και κοιλότητες. Αλισάχνη, μια λέξη μουσικότατη που «κατέβηκε» από το βάθρο της ετυμολογίας της (αλς+άχνη) και πέρασε στο στόμα του λαού για να σημάνει καταρχάς το ράπισμα, το μπάτσισμα, το μαστίγωμα του θαλασσινού νερού, όταν σηκώνονται τα κύματα κι ορμούν καταπάνω μας, είτε βρισκόμαστε στο κατάστρωμα, είτε στον μώλο, είτε στον βράχο: Ο Μηλιός, ο Κυκλαδίτης, ο καπετάνιος Κώστας Μπαρμπαντωνάκης, ήδη από τη δεκαετία του '50, δοκιμάζει να εκφράσει με στίχους εικόνες της καθημερινότητας από το νησί, όταν ακόμη μαθητής δοκίμαζε την ράβδο του καθηγητή επί δικαίων και αδίκων.

… Καιρός της σποράς και καιρός του θερισμού. Στην εποχή μας, όμως, τα πράγματα μπερδεύονται. Πρώτη από τις Διαπιστώσεις της ποιήτριας είναι ψάχνω τον σπόρο και χάνω την σπορά[9] The time is out of joint[10]- ο Χρόνος έχει βγει από τους αρμούς του. Η κραυγή του Άμλετ διαπερνά όλη την νεωτερικότητα. Μπορεί η ποιήτρια των ημερών μας να συνεχίζει να βλέπει πρώτα τον κοσμικό χρόνο Το βέλος του χρόνου -διάσταση στο σύμπαν- μας κοιτά σκωπτικά[12] Αλλά στο ανοιχτό αυτό σύμπαν, η ανθρώπινη υποκειμενικότητα μπορεί να δει τον πεπερασμένο της εαυτό να μην χωρά μέσα στο άπειρο, να ασφυκτιά μέσα στην απεραντοσύνη, να ζητάει να κινηθεί άνευ ορίων και άνευ όρων Στο απέραντο πως είναι δυνατόν να μην χωράμε...[13] Εάν η μοντέρνα κοσμολογία βλέπει το σύμπαν να αρχίζει με ένα Big Bang , η υποκειμενικότητα γεννιέται στην αγκαλιά του και στην θέα του με ένα Little Bang, όπως τιτλοφορείται το ωραίο εικαστικό έργο του Παναγιώτη Σιάγκρη που κοσμεί το βιβλίο της Κατερίνας Θανοπούλου. Στην αγκαλιά του σύμπαντος, στην θέαση και στον κοινωνικό μεταβολισμό μαζί του, αναδύεται με ένα Little Bang, ο Ψυχόκοσμος – για να δανειστούμε τον τίτλο που έδωσε ο Ούγγρος μουσικός Peter Eötvös σε μια θαυμάσια μουσική του σύνθεση για κύμβαλο και ορχήστρα.

Από όλες και όλους των εκδόσεων Άπαρσις, ως ελάχιστο φόρο τιμής σ'ένα υπέροχο άνθρωπο και φίλο, δύο λόγια μνήμης και σεβασμού. Από τα χειρόγραφά σου και τους κοινούς αγώνες γνωριστήκαμε. "Κόκκινοι Κύκλοι" το βιβλίο σου που εκδόσαμε. Η ιστορία της οικογένειάς σου, η ιστορία της ζωής σου και μαζί η ιστορία της Ελλάδας σε δύσκολους καιρούς. Ετοιμαζόμασταν για το επόμενο και δεν προλάβαμε. Θα σε θυμόμαστε πάντα γελαστό, ευγενή, στήριγμα πολλών. Συλλυπητήρια στν οικογένειά σου.

Μπορεί ένας σκύλος να γίνει η αφορμή, για να ξεκλειδώσουμε τις πόρτες της συναισθηματικής ζωής μας; Φυσικά και μπορεί· με την προϋπόθεση να μπορούμε κι εμείς να συντροφεύσουμε ένα πλάσμα, το οποίο έχει το εγγενές χάρισμα της ενεργητικής ακρόασης, δηλαδή την ικανότητα να ακούει το συνομιλητή του με ενάργεια· με ανοιχτά αυτιά, προσηλωμένα μάτια και κλειστό στόμα· μια λειτουργία, στην οποία οι άνθρωποι, συχνά, δυσκολευόμαστε. ✽•*`*•✽ Γκούφι Α, ένας σκύλος ο οποίος ξεκινά την αφήγησή του διερωτώμενος: «Ένας «οδηγός αυτοβοήθειας» γραμμένος από σκύλο; Προτού βιαστείς να με κατηγορήσεις· ότι προσπαθώ να σε παραπλανήσω ή, ακόμα χειρότερα, να σε εξαπατήσω, δώσε μου τη δυνατότητα να σου εξηγήσω -και, φυσικά, να συστηθώ-, αποκαλύπτοντας την πραγματική ταυτότητα και τις προθέσεις μου.» Πράγματι, το βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας δεν είναι ένας ακόμα «οδηγός αυτοβοήθειας», ο οποίος έρχεται να προστεθεί στην πληθώρα των προβαλλόμενων κατά τέτοιο τρόπο βιβλίων. Για μένα, τα «24 ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» είναι κάτι ουσιαστικότερο· πρόκειται για την αφήγηση της προσωπικής, βιωματικής ιστορίας μιας ψυχής, η οποία μας ξεκλειδώνει, τη μία μετά την άλλη, τις κλειστές πόρτες, μέσα από τις οποίες άνοιξε δρόμους· μας περιγράφει πώς έχει βιώσει την εμπειρία του ίδιου του εαυτού, αλλά και τα πρότυπα των σχέσεων με τους σημαντικούς άλλους· μας μιλά για τις άμυνες, τις οποίες χρειάστηκε να επιστρατεύσει, για να προσαρμοστεί και να αντεπεξέλθει στις δοκιμασίες της πραγματικότητας, αλλά και τους τρόπους, με τους οποίους θεράπευσε τις πληγές· με την τελετουργική, σιωπηλή υπομονή που χρησιμοποιεί ένα πονεμένο ζώο, όταν γλείφει την αιμορραγούσα πληγή.