"Η Κωνσταντίνα Ζαγάρη χωρίς έπαρση και υπεροπτική διάθεση, με σεμνότητα και τρυφερότητα προσεγγίζει τη ζωή αφιερώνοντας τα γραπτά της σε όλους εκείνους «που αγκαλιάζουνε το ίδιο στοργικά τη λύπη και τη χαρά τους, που τρώνε παρέα με το θυμό και τον χορταίνουνε συγγνώμες.»