Νέα

Αυτές τις μέρες απολαμβάνω, στην κυριολεξία, το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Παληγεώργου << Χωρίς Βαλίτσα>>, από τις εκδόσεις ‘’άπαρσις’’. Διαβάζοντάς το, διαπιστώνω ότι εναλλάσσονται μέσα μου αισθήματα ανάλογα με τη θεματολογία των γλαφυρών περιγραφών, που ο συγγραφέας πολύ παραστατικά καταφέρνει να αποδίδει. Άλλοτε βυθίζομαι σε αναπολήσεις, γιατί πολλά απ’ όσα περιγράφει ή αντίστοιχα, τα ζήσαμε κι εμείς, αφού τυχαίνει να είμαστε σύσκαλοι ηλικιακά, κι εκείνες τις εποχές ήταν κοινή η μοίρα και όλη ‘’η θάλασσα αλμυρή’’, για τη δική μας κοινωνική τάξη…

Η Μαρίνα (τύποις) είναι πρωτεμφανιζόμενη που με το παρουσιαζόμενο σήμερα πρωτόλειο της, προσφέρει δείγματα γραφής, που μας προκαταλαμβάνουν θετικά για την μελλοντική της συγγραφική σταδιοδρομία , και αναμένουμε με ιδιάζουσα προσμονή το επόμενο βιβλίο της. Όμως, κατ’ουσίαν, είναι ήδη μια μεγάλη συγγραφέας, και επιτρέψτε μου, χωρίς σπιθαμή μεροληπτικότητας, να εκφράσω και την δική μου εκτίμηση ότι είναι ήδη μια πολύ σημαντική ποιήτρια της γενιάς της.

Θέλω να ευχαριστήσω τον συγγραφέα κο Παπασημάκη και τις εκδόσεις “Απαρσις”, τον Γιώργο, την Κατερίνα και τον Βασίλη, που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο. Και αυτό δεν το λέω από τυπική αβρότητα, αλλά γιατί πράγματι ήταν μια σπουδαία ευκαιρία.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Α.Σ. Τιχομίρ, ίσως προσπερνώντας το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους που μοιάζει ξέχωρο προς το υπόλοιπο βιβλίο, βρίσκει κανείς το ποιητικό σχήμα του να δομείται από τις έννοιες του χρόνου, του πόνου και του πλανεμένου ανθρώπινου. Ο λόγος θυμίζει λόγο θρησκευτικό, που στίχο το στίχο βάζει γερά τα θεμέλια της υπόσχεσης, ούτως ώστε κάποιος να προσδοκά κάτι βαρυσήμαντο, αλλά στο τέλος τίποτα το αξιόλογο δεν προκύπτει.