Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Είναι συγγραφέας, σκηνοθέτις και ακτιβίστρια υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Brown και στο κολέγιο Wellesley των ΗΠΑ. Τιμήθηκε με το Βραβείο Lillian Hellmann & Dashiel Hammett του Human Rights Watch και υπήρξε δύο φορές υποψήφια για το Right to Livelihood Award (βραβείο που είναι γνωστό ως «Εναλλακτικό Νόμπελ Ειρήνης» και απονέμεται, από το 1980, σε «θαρραλέες προσωπικότητες/οργανισμούς που προσφέρουν παραδειγματικές λύσεις για τις γενεσιουργούς αιτίες των διεθνών προβλημάτων»). Ειδικεύεται στην επίλυση συγκρούσεων και συνεργάζεται με διεθνείς οργανισμούς, ενώ παράλληλα διδάσκει και οργανώνει προγράμματα δημιουργικής γραφής/σκέψης με δική της μεθοδολογία, καθώς και θεατρικές παραστάσεις σε εγγράμματες και αγράμματες γυναίκες, σε συνοριακούς πληθυσμούς που βρίσκονται σε σύγκρουση, σε έφηβους, σε καθηγητές, σε παιδιά του δρόμου, κ.ά. Θεατρικά έργα της έχουν παρουσιαστεί σε όλο τον κόσμο. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή συνέδρια και ήταν η πρώτη Ελληνίδα συγγραφέας που φιλοξενήθηκε με τη διάκριση Writer-in-Residence στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1990-91). Το 2017 τιμήθηκε από την Εταιρεία Συγγραφέων με το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου», για «την πολύπλευρη προσφορά της στα γράμματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό». Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τα θεατρικά της έργα B.OUND (2017) και Peace Talk (2017) από τις εκδόσεις Άπαρσις.
Συμμετείχε στην 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στο αφιέρωμα «Η άνθρωπος: Φύλο και Λογοτεχνική Performance», με το εργαστήριο «Εθνικό φιλί: μια λεσβιακή επιτελεστικότητα κρέατος: Performing ana/lysis», το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Momus, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.
Το B.OUND: ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ είναι ένα θέατρο που δρά. Είναι ένα θέατρο που εκπαιδεύει τη κοινωνία. Είναι η κοινωνία των πολιτών που δημιουργεί. Δείχνει τρόπο και αποτέλεσμα. Κυρίως αποτέλεσμα, αυτό έχουμε ανάγκη, το αποτέλεσμα. Η πολυπρισματικότητα του, η πολυφωνία του, η πολλαπλή αντιμετώπιση της εξουσίας, η γεωπολιτική συνείδηση που παράγει μοιράζονται, συνδυαλέγονται, ανοίγουν νέους τόπους διαλόγου που μοιράζεται και παράγεται ισότιμα, ισότροπα ενώ θα ανεβαίνει
Το θεατρικό έργο Peace Talk είναι πρόβα συμφιλίωσης, είναι η συμφιλίωση που έγινε πράξη. Είναι ένας τρόπος της Ελλάδας να εξασφαλίζει τη δημοκρατία όταν οι γυναίκες στα σύνορα λένε την αλήθεια. Είναι το δικαίωμα στη σύγκρουση που γίνεται δημιουργική διαδικασία για ειρήνη ανάμεσα στο εγώ και στο συνυπάρχω.
Σκέψεις βασισμένες στις σημειώσεις για το έργο
Μπορεί ένα έθνος να ερωτευτεί ένα άλλο. Τι γίνεται
όταν αυτό συμβαίνει; Μπορεί ένα σώμα να κάνει σεξ
με ένα άλλο σώμα ως έθνος. Τι είναι αυτό το σεξ;
Μπορεί το ίδιο το έθνος να ερωτευτεί τον εαυτό του.
Τι γίνεται όταν αυτό συμβαίνει; Πού και πώς δημι-
ουργείται το ομοερωτικό; Πώς ό όμοιος έρωτας
γίνεται λεσβιακός; Όταν περνάς τα σύνορα; Όταν επι-
στρέφεις; Όταν ενώνεις; Όταν μάχεσαι; Τι είναι σύνορα;
Θα μπορούσαν να είναι συμφωνικοί ήχοι ψυχών ή
σωμάτων. Θα μπορούσαν να είναι εικαστικές αποδόσεις
του άναρθρου σε συμπαραγωγή με ό,τι αρθρώνεται.
Θα μπορούσαν να είναι σώματα που νοηματοδοτούνται
από την αρχή σε μια θεατρική συνεργασία με τον
Λόγο. Θα μπορούσαν να είναι γεωγραφικοί όροι για
να γίνει κατανοητή η παράμετρος της γλώσσας,
κυρίως της μητρικής. Αυτής της γλώσσας που οι λε-
σβίες γυναίκες ειδοποιούν και οργανικά. Ένα εγχειρίδιο
ορίων που δημιουργούνται, καταλύονται, λησμονούν-
ται, προσδιορίζονται από την αρχή. Μια αρχή εκτός
και εντός αλφαβήτου. Μια αλφάβητος μάρτυρας και
αρχείο συγχρόνως.
Χριστιάνα Λαμπρινίδη
From playwright's notes:
Can a nation fall in love with another nation? What
happens when it happens? Can a body fall in love
with another body like a nation? Is this sex? Can a
nation fall in love with itself? What happens when
it happens? Where and how does the homoerotic
occur? How does same love become lesbian? When
you cross borders? When you return? When you become
a union? What are borders? They could be
symphonic sounds of bodies or souls. They could be
visual depictions of the inarticulate in co-production
with the articulated. They could be bodies reassigning
meaning in a dramatic collaboration with
discourse. They could be geographical terms for
language to be understood, especially mother tongue.
This tongue-language lesbian women inform as an
organ. A manual of limits: created, abolished, forgotten,
redefined. In and out of alphabets. A witness
alphabet, also an archive
Christiana Lambrinidis
