Νέα

Έφτασε στα χέρια μου ένα όμορφο παραμύθι «Το αγόρι και ο Δράκος» για πολύ μικρά παιδιά από τις εκδόσεις Άπαρσις. Της Χρύσας Νικολάκη με εικονογράφηση της Αλεξίας Κωστή. Φωτεινά χρώματα, ζωντανά που με προσέλκυσε να το διαβάσω πριν το χαρίσω στα μικρά μου ανίψια. Η συγγραφέας Χρύσα Νικολάκη, με ένα όμορφο ποιητικό λόγο , μας προσφέρει ένα πολύ όμορφο παραμύθι γεμάτο απλότητα, αγάπη και αυθορμητισμό, αφυπνίζοντας τη μεγάλη δύναμη της ψυχής, ενεργοποιώντας τα συναισθήματα μας και πιάνοντας το χέρι του παιδιού να το παρασύρει στα δικά της μονοπάτια. Να ταξιδέψει μαζί του στη ζωή. Μέσα από το παραμύθι της περνά όμορφα τα μηνύματα της και μπολιάζει το υποσυνείδητο του παιδιού με ηθικά διδάγματα. Άλλωστε πάντα ένα παραμύθι είναι διδακτικό αφού σκοπός του είναι να «χτίσει» μια προσωπικότητα στηριγμένη σε σταθερά πόδια κι όχι σαθρή.

Εδώ λοιπόν η συγγραφέας Χρύσα Νικολάκη απογειώνει την ουσία του παραμυθιού με τους στίχους της , θέτοντας το ερώτημα «Τι να τα κάνεις τα φτερά, αν δεν μπορείς να πετάξεις!»Εδραιώνει το χρυσοφόρο της φιλίας στην απλότητα της ζωής και στην ορθοφροσύνη. Η εικονογράφηση της Αλεξίας Κωστή δίνει κίνηση σε όλο το έργο με περισσή τέχνη, εξημερώνει τον δράκο, τον μετατρέπει σε φτερωτό πιστό φίλο. Ολοφάνερο πια, από την τελευταία εικόνα της, όπου με την στάση του σώματος του την ώρα που αγναντεύουν , παρατηρούν την πορεία του ήλιου. Είναι η χρονική στιγμή που ο δράκος εξανθρωπίζεται.

Ο ποιητής γνωρίζει καλά το δύσβατο της Ιθάκης. Σαν άλλος Οδυσσεύς σαλπάρει με ανοιχτά πανιά έχοντας την Άνοιξη για Θεό σπέρνοντας το φως της Ειρήνης. Ο έρωτας και η ελευθερία, δυο βασικοί πυλώνες της ποίησης του τον οδηγούν στην αυτοπραγμάτωση, στην έξοδο από την Αχερουσία λίμνη του αλλοτριωμένου κοσμικού γίγνεσθαι.

Ηλέκτρα Λαζάρ Με τον Ιερεμία και τον Ιωήλ της Βίβλου πενθεί ως σώμα και ως γραφή, η 30χρονη Ηλέκτρα Λαζάρ. Εν τούτοις, παρά την βιβλικότητα της πρόθεσής της ως καθαρμός ψυχής. υιοθετεί το της διαμαρτυρίας ουρλιαχτό-όχι κατ’ ανάγκην το γκινσμπεργκικό, αφού ζει και αναπνέει κάτω από τον μεσογειακό ήλιο που καταυγάζει τα κτιστά έως το απόλυτο σκότος. Το ουρλιαχτό της όμως πνίγεται στην εσωτρέφεια της κίνησης που βαρύνει περισσότερο τον εαυτό του μ’ ένα σκοτάδι άφθονο και δωρεάν.