Νέα

Οι φωτογραφίες του Μάριου Λώλου, φωτογραφίες παιδιών από τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών στα νησιά, φωτογραφίες, αισιόδοξες οι πιο πολλές από τις αμέτρητες αφίξεις μεταναστών από τα απέναντι παράλια σμίγουν με ποιήματα με θεματική τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας. Τα παιδιά που το δικό τους σημείο μηδέν στον χρόνο μετατέθηκε την μέρα της άφιξης τους στην Ελλάδα, που ζουν σε συνθήκες σκληρές χειμώνα – καλοκαίρι μεγαλώνουν με την ελπίδα ότι θα βρουν μια κοινωνία και μια χώρα να ενταχθούν, να γίνουν πολίτες της από προτίμηση, να ζήσουν, να ξανατοποθετήσουν το σημείο μηδέν του χρόνου τους, να αρχίσουν να τον μετρούν αισιόδοξα όπως εμείς έχουμε την ελπίδα πως το 2021 θα είναι ένα έτος αποκαθήλωσης και σωτηρίας. “Άπαρσις” σημαίνει το σαλπάρισμα, άπαρσις, σηκώνω την άγκυρα κι εμείς 120 ποιητές ξεκινήσαμε το ταξίδι του 2021 μέσα σε αυτό το ημερολόγιο όπως οι αναμνήσεις -τα φωτογραφικά στιγμιότυπα των σελίδων του ξεκίνησαν το ταξίδι μέχρι να βρουν την θέση τους στην μνήμη που γιατί όχι εδώ είναι συλλογική, είναι τα ποιήματα μας – οι εικόνες μας δανεικές από τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής του Μάριου Λώλου. Η κοινωνία των δικτύων προσθέτει στο έργο του ποιητή τις εικόνες και τις φωτογραφίες που το συνοδεύουν στις δημοσιεύσεις του σε blogs και λογοτεχνικά sites χωρίς να το οπτικοποιεί. Μια μέρα όμως πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι είναι εικονοποίημα. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η φωτογραφία του ρεπορταζ που σε φέρνει μπροστά στο δράμα, στο τι συμβαίνει εκεί, έκθετο στο βλέμμα των πρωταγωνιστών του. Ειδικά όταν αυτοί είναι τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας ο πλούτος της εικόνας μετριέται με περισσότερες από… χίλιες λέξεις. Ο πλούτος μιας χώρας που δέχεται μετανάστες, που δέχεται παιδιά πρόσφυγες επίσης μεγαλώνει. Όπως ακριβώς τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας ακριβαίνουν με την σωστή περίθαλψη, τους εμβολιασμούς, την εκπαίδευση, την μετάγγιση ελληνικής παιδείας, την αποδοχή και κυρίως την αγάπη, θα γίνουν κάποια μέρα οι ενήλικες που πλούσιοι και θαλεροί θα ανταποδώσουν τα οφέλη.

Η παιδική λογοτεχνία αποτελείται από βιβλία που δημιουργούν ενήλικες, μα απευθύνονται σε παιδιά. Είναι πολύ δύσκολο και χρειάζεται πολλή ευαισθησία, γνώση και ευθύνη, για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ένα καλό παιδικό βιβλίο, πρέπει να καλύπτει τις γνωστικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές ανάγκες των παιδιών, σε σχέση με την ηλικία και το περιβάλλον τους. Έτσι μόνο μπορεί να λειτουργήσει θετικά και να βοηθήσει τους μικρούς αναγνώστες, να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο των μεγάλων, να διαμορφώσουν την δική τους άποψη και χαρακτήρα και να ωριμάσουν συναισθηματικά. Ένα καλό παιδικό βιβλίο πρέπει να βοηθάει το παιδί να εισαχθεί αρμονικά στην κοινωνία, στο φυσικό περιβάλλον, να το βοηθά στην εξερεύνηση και στην περιέργεια του, να μάθει για τον κόσμο, το σώμα του, τις συμπεριφορές, τον εαυτό του και την κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το «Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες» Η πλοκή της ιστορίας που αφηγείται η Γαβριέλλα Ψιλοπούλου-Ιερωνυμίδου είναι απλή, μα συναρπαστική. Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών χωρίς να τα κάνει να βαριούνται και χωρίς να τα κουράζει. Το διανθισμένο με απλές και κατανοητές λέξεις κείμενο, βοηθάει χωρίς να ξενίζει στην ανάπτυξη του λόγου και έκφρασης και στην ορθότερη λήψη του μηνύματος του βιβλίου. Οι χάρτινοι ήρωες του είναι άνθρωποι μα και χαρακτήρες που προέρχονται από το ζωικό ή φυτικό βασίλειο. Έχουν οικεία, απλά, λιτά χαρακτηριστικά που κάνουν το παιδί να τους δεχτεί αμέσως και να επικοινωνήσει μαζί τους, ενώ ταυτόχρονα του ανοίγουν ένα παράθυρο στην παιδική φαντασία και του δημιουργούν την επιθυμία για εξερεύνηση και την θέληση για μάθηση Ένα ακόμα από τα θετικά στοιχεία του βιβλίου, είναι η πολλή όμορφη δουλειά της εικονογράφου Μαριάννας Κατσουλίδη. Οι λιτές εικόνες με τα έντονα χρώματα, κερδίζουν αμέσως το ενδιαφέρον των παιδιών, χωρίς όμως να δεσμεύουν την προσοχή τους που συνεχίζει να είναι στραμμένη στην ιστορία. Η πολλή καλά επιμελημένη έκδοση συμπληρώνεται με ένα cd που πλημμυρίζει με μουσική που συνέθεσε ο Φάνης Αντωνόπουλος για όμποε, κόρνο, φλάουτο, κλαρινέτο και βιολί. Τα παιδιά μα και οι γονείς, ακούν συνεπαρμένοι την αφήγηση του βιβλίου ξεφυλλίζοντας το. Ο καλός αναγνώστης δε γεννιέται, γίνεται!! Το όφελος της φιλαναγνωσίας αναγνωρίζεται από μικρή ηλικία και ακολουθεί τον φιλαναγνώστη σε όλη του τη ζωή. Η σωστή επιλογή παιδικού βιβλίου είναι ένας από τους βασικούς τρόπους που θα κάνει το παιδί να αγαπήσει το διάβασμα και θα δημιουργήσει έναν ακόμα φίλο των βιβλίων. Το «Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες» είναι ένα τέτοιο βιβλίο και χαίρομαι πολύ που το απολαύσαμε και το χαρήκαμε μαζί με τα παιδιά μου.

Το πρώτο βιβλίο της Μαρίας Αποστόλου κυκλοφορεί και έρχεται να "μιλήσει" στις καρδιές των ανθρώπων. Όπως γράφει η ίδια η ποιήτρια, η σκληρή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε όλοι μας σήμερα, οδήγησε το μολύβι της στη θεραπευτική διεργασία της ποίησης. Το βιβλίο με τίτλο "Ανυπότακτη Ιστορία" είναι μία εμβάθυνση στα τρέχοντα γεγονότα, κοινωνικά και πολιτικά, μέσα από τα ποιήματά της. Ότι βίωσε η Ελλάδα από τον περασμένο Μάϊο ως τώρα, την πανδημία, τον κορονοϊό αλλά και συμβάντα τα οποία απασχόλησαν όλους μας, όπως η δίκη της Χρυσής Αυγής, ο θάνατος το Βαγγέλη Μάγγου στον Βόλο, όλα περνάνε μέσα από τα ποιήματα της Μαρίας Αποστόλου, με εμφανώς κριτική χροιά. Ιστορίες σχέσεων και έρωτα στα χρόνια της πανδημίας "χρησιμοποιούνται" για να αναδείξουν την πίεση στην ελληνική κοινωνία αλλά και περιπτώσεις αδικίας. Γι' αυτό άλλωστε και η "Ανυπότακτη Ιστορία" αποτελεί ένα κατ' ουσίαν πολιτικό βιβλίο, μέσα από την πρωτοτυπία των ποιημάτων της ποιήτριας.

Ο Νότης Μαυρουδής πέρα από τα δεξιοτεχνικά «κιθαριστικά» του, είναι και ένας ξεχωριστός συνθέτης με δικό του χαρακτήρα. Απ’ την εποχή του Νέου Κύματος μέχρι και τις μέρες χαράζει τη δική του στράτα, με συνέπεια και… «συνείδηση» της τέχνης του. Ακόμα και όταν οι εργασίες του δεν αγκαλιάζονται απ’ τις «γυαλιστερές» στιγμές της «ενημέρωσης» εκείνος δεν κάμπτεται και δεν απογοητεύεται, ή ακόμη και αν συμβαίνει το τελευταίο, βρίσκει δύναμη να συνεχίσει απτόητα τη «σταθερή», όσον αφορά το μεδούλι της, ρότα του. Το συνθετικό έργο του, αναφέρομαι στα τραγούδια, είναι αξιοπρόσεκτο σε όλα τα «επίπεδά» του. Βέβαια μιλάμε για ένα πολυσχιδή στην έκφρασή του μελωδό και σολίστα, όπου στην τραγουδοποιία καταλήγει όταν έχει και θέλει, κάτι να μας πει. Στην τελευταία του, πολυσυλλεκτική όπως συχνά πράττει από πλευράς ερμηνευτών κατάθεσή του, δίνει χώρο σε νέους στιχουργούς απ’ τη σχολή του μάστορα Κώστα Φασουλά, να «φανούν» και ταυτόχρονα εμπνέεται απ’ την ματιά τους. Δεν έχω προλάβει ν’ ακούσω όλο το έργο, με τον τίτλο «Ξαφνικοί Επισκέπτες», όμως τα πρώτα δείγματα γραφής είναι ενδεικτικά, πως και αυτός «κύκλος» τραγουδιών, διατηρεί τις συνιστώσες με τις οποίες ο Μαυρουδής πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια, οπότε αναλογίζομαι πως ανάλογη θα είναι και η συντεταγμένη και κατά συνέπεια και το «εμβαδόν» του. Αν μάλιστα τα τραγούδια, ευτυχήσουν να βρουν διέξοδο στις ζόρικες ραδιοφωνικές «συμπληγάδες» των καιρών μας, τότε ίσως αποκτήσουν και εκτόπισμα στο ευρύ κοινό. Γιατί μες την ταπεινότητά τους, έχουν και αετίσιο πέταγμα. Μετά το «Λίγο Μπλε» (στίχοι Νάνσυ Φωτοπούλου, ερμηνεία Μόρφω Τσαϊρέλη) έρχεται το «Μοναχικό Ταξίδι» σε στίχους της Δήμητρας Κουντουριώτη με τον Δώρο Δημοσθένους. "Μοναχικό ταξίδι"