Νέα

Οι εκδόσεις Άπαρσις προσκαλούν ποιήτριες και ποιητές να συμμετάσχουν στο Ημερολόγιο Ποίησης 2021 με τον τίτλο «Με το βλέμμα των παιδιών». Υποστηρίζεται από τμήμα της συλλογής φωτογραφιών του Μάριου Λώλου, με τίτλο «Τα παιδιά που είδα», στην οποία αποτυπώνει σε απρόσμενα ενσταντανέ τη ζωή των ανήλικων σε προσφυγικές δομές της χώρας μας. Η ματιά του αφοπλιστική, είναι ένας ύμνος στην ομορφιά της παιδικής και εφηβικής ηλικίας και στην ανάγκη ζωής, χαμόγελου και παιχνιδιού που ξεπηδά ανάμεσα στο φόβο, το διωγμό και την απομόνωση. Ο ίδιος ο φωτογράφος αναφέρει χαρακτηριστικά “Αυτά τα παιδιά ξεριζώθηκαν από το παρελθόν τους, χωρίς να έχουν ενταχθεί κάπου ξανά. Με άθλιες συνθήκες ζωής, με χαοτική καθημερινότητα, χωρίς σημεία αναφοράς, αιωρούνται στο πουθενά.” Επιλέξαμε ως θέμα μας τα μάτια των παιδιών, γιατί στο βλέμμα τους είδαμε το νέο που έρχεται, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αυτά τα παιδιά είναι οι σημερινοί και αυριανοί νικητές, είναι το αύριο και το χρέος μας.

«Σ’ αυτήν εδώ τη χώρα η φασιστική βία δεν είναι ανεκτή» Όταν τον Μαΐο του 2012 η Χρυσή Αυγή μπήκε στο ελληνικό κοινοβούλιο, ο Γιώργος Αλεξάτος ξεκίνησε ένα κείμενο για την ιστορία των φασιστικών κινήσεων στη χώρα για να καταλήξει να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο. Ο συγγραφέας του «Η εργατική τάξη στην Ελλάδα» και «Ιστορικό λεξικό του ελληνικού εργατικού κινήματος» καταπιάνεται αυτή τη φορά με τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, με το φαινόμενο του φασισμού και της ακροδεξιάς, από την εμφάνισή της μέχρι σχετικά πρόσφατα, καταγράφοντας, τα χαρακτηριστικά τους και τους λόγους που δεν επέτρεψαν τη συγκρότηση ισχυρού φασιστικού κινήματος στη χώρα. Λίγο πριν την ετυμηγορία του δικαστηρίου για το ναζιστικό μόρφωμα μας μίλησε για τους «Ελλαδέμπορους» από την εποχή των δωσίλογων έως σήμερα, για εξελίξεις και γεγονότα, που επηρέασαν το συλλογικό γίγνεσθαι μέχρι τις μέρες μας.

Τι με συνδέουν με τον Δημήτρη Βασιλείου ή Δημητράκη όπως τον λέγαμε τότε μικρά παιδιά; Τρείς τάξεις στο 2ο Δημοτικό σχολείο (1964) τελευταίο θρανίο ο Τάκης με τον συχωρεμένο τον Δημήτρη Λούπα, προτελευταίο θρανίο εγώ με τον Μίλκη (Μπάλκο). Στη συνέχεια άλλες τρεις τάξεις στο 4ο Δ.Σ. που μαζί με Βασίλη Τζίμα και άλλα παιδιά μας άλλαξαν αναγκαστικά σχολείο. Πάλι τελευταίο θρανίο ο ψηλός, προτελευταίο εγώ κλπ. Και αφού κάνουμε αναδρομή και μνεία για τα παιδικά μας χρόνια που μας έδεσαν στο σχολείο και μας συνδέουν με τον Δημήτρη, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο ξεκίνημα της πορείας και στην δασκάλα μας στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού, την κα Κούλα Γατζία-Ροντογιάννη! Μια δασκάλα που μας δίδαξε με τον τρόπο της το δίκιο, την ισότητα, ήταν δασκάλα των εύπορων και των φτωχών, που φρόντιζε να μην νοιώθει κανείς μειωμένος, που έραβε τις στολές των σχολικών επιδείξεων για τους μαθητές που δεν είχαν οι γονείς τους, που ακόμη και σήμερα έρχεται συχνά στην μνήμη μας, δεν την ξεχνάει κανείς! Τζίμας, Μπάλκος, Λούπας, Μαρία Μπίμπα, Παπανίκος, Μποντίνας, Παπαδημητρίου, Βασιλάκου, Βίκυ Κρεμμύδα, μερικά από τα παιδιά της. Ίσως είναι ο συνδετικός κρίκος που μας ενώνει και ας μην το έχουμε συνειδητοποιήσει, πόσο τυχεροί ήμασταν με τέτοιους «οδηγούς ζωής»! Σε εξομολόγηση πρόσφατη της μητέρας μου, η δασκάλα αυτή θεωρούσε τον Τάκη μοναδικό «αστέρι» που μπορούσε να φτάσει όσο ψηλά ήθελε!!!

Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου στην Πινακοθήκη ”Γιάννης Μόραλης” του Δήμου Πρέβεζας πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής ”Τα όνειρα περπάτησαν στη γη” του Δημήτρη Βασιλείου, σε μια όμορφη εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εκδόσεις "Άπαρσις" σε συνεργασία με τον Δήμο και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πρέβεζας.