Νέα

Δεν βαθμολογειται η τέχνη. Δεν μπαίνει σε κλίμακα η σκέψη ούτε σε βάθρο η ανάπτυξή της. Το έργο της Μαρία Φουσταλιεράκη "Οδός Ελιγμών" βγήκε έξω έχοντας γεμάτες μπαταρίες έτοιμες να ενεργοποιησουν τα πιο κυρία ψυχοαισθηματα: την ενσυναισθηση, την ερεθιστικότητα, την, κατά Φρόιντ, μονωση και το συναισθηματικό πηλίκο. Πρόκειται για ένα έργο που επιπλέει χωρίς να φοβάται τον πνιγμό και στέκεται έντεχνα αδιαφορώντας για την περίγυρη ασφυξία της άποψης. (Γ. Σ.)

Οι Εκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ παρουσίασαν την ποιητική συλλογή του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΛΛΙΑ "ΣΥΝΑΞΗ ΟΝΕΙΡΩΝ" και εμείς κάναμε μια μίνι συνέντευξη με τον κ. Κολλιά, την οποία σας παρουσιάζουμε.

Τη Μαρία μου, τη Μαρία Φουσταλιεράκη τη γνώρισα στη Θεσσαλονίκη. Και την έβαλα μεμιάς μέσα στην καρδιά μου. Είναι αδύνατον να μη λατρέψεις τη Μαρία, τη γλύκα της, τη δυναμικότητά της, τον έρωτά της για τη ζωή, το πάθος της για την ελληνική γλώσσα, για τη λογοτεχνία… Κρεμόμουν από τα χείλη της όταν μιλούσε για κάποιο μυθιστόρημά μου, όταν το παρουσίαζε. «Δεν μπορεί, κάποια στιγμή πρέπει να γράψεις κι εσύ», της έλεγα και της ξανάλεγα. «Είσαι γεννημένη συγγραφέας!» Κι εκείνη μου χαμογελούσε με εκείνο το παιχνιδιάρικο χαμόγελό της και βουτούσε στα πονήματα των άλλων. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα βουρκωμένη κάθε κριτική που έγραφε και γράφει για τα δικά μου τα βιβλία. «Μαρία, πότε επιτέλους θα το αποφασίσεις;» «Εντάξει, εντάξει. Κάτι ετοιμάζω», μου απαντούσε. Κι αυτό που ετοίμασε το κράτησα επιτέλους με περηφάνια στα χέρια μου. Τα διηγήματά της, το «Οδός Ελιγμών». Και για άλλη μια φορά χάθηκα στις λέξεις της, στα νοήματά της, στο πάθος της για το κάθε τι γύρω μας. 42 κείμενα είναι, που σε ταξιδεύουν στους ελιγμούς της ζωής. Γιατί η Μαρία ξέρει να ελίσσεται ανάμεσα στα συναισθήματα, ξέρει να χειρίζεται άριστα τον λόγο, διαθέτει το χάρισμα να σε κάνει κοινωνό των προβληματισμών της, ξέρει τόσο καλά να μαγεύει. Πάλεψα να ανακαλύψω ποιο διήγημα μου αρέσει περισσότερο. Δεν κατάφερα. Όλα μου πρόσφεραν και κάτι, αδύνατον να διαλέξω. Ό, τι και να γράψει η Μαρία υμνεί τη ζωή, ακόμα και την ταπεινή καθημερινότητά μας, υμνεί τον έρωτα που κρύβεται σε κάθε της λέξη. Όπως λέει και η ίδια «Πότε δε βαριούνται οι άνθρωποι; Όταν μιλάνε για τον έρωτα. Κι είναι απίστευτα όμορφο να αντικρίζεις πόσο πολύ μοιάζουν στις αντιδράσεις τους όταν είναι ερωτευμένοι…» Τη σκέφτομαι τώρα να περπατάει ανέμελα στην παραλία της Θεσσαλονίκης με ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι, βρεγμένο με ζάχαρη. Τη σκέφτομαι τώρα ανάμεσα στα βιβλία που λατρεύει, στις ατελείωτες σελίδες που την περιμένουν να τις γράψει, τη σκέφτομαι να ανάβει αρωματικά κεριά, να τραβάει τις κουρτίνες στο σαλόνι για να μπαίνουν ανεμπόδιστα οι ήχοι της γειτονιάς της, μα πάνω από όλα η μυρωδιά από το αγιόκλημα… η ίδια η μυρωδιά της ζωής που γρήγορα θα μετατραπεί σε δικές της λέξεις… «Μαρία μου, πότε να περιμένουμε το επόμενο;»

Το μικρό αυτό εγχείρημα αξιώνει τη διατήρηση των ακουσμάτων για τους νέους του νησιού, ελπίζοντας να αποτελέσει και την αφορμή να συλλεγούν εκφράσεις ή λέξεις που διέφυγαν από τους συγγραφείς. Απευθύνεται ωστόσο και προσωπικά σε όσους μεγάλωσαν στον Κάλαμο, τον αγάπησαν ή απλά νιώθουν οικεία μετά από μία ή πολλές επισκέψεις εκεί. Κάθε λέξη κινεί μαζί μνήμες ή αντιδράσεις αναλόγως της εγγύτητας του αναγνώστη με το νησί. Το βιβλίο δεν είναι λεξικό αλλά μια εναρκτήρια συλλογή από μνήμες. Πρόκειται ακριβώς για ένα αναμνηστικό λέξεων, και δεν θα ήταν παράξενο αν κάποιος έβρισκε στο παιχνίδισμα και στην αμεσότητα των λέξεων αυτών μια παιδική αναλογία με τον δικό του τόπο και το υπογράφουν τα αδέλφια Γιώτα Καραγιάννη και Γιώργος Καραγιάννης