Σάντο Τιχομίρ, Αλέξανδρος

[…] Η πίστη γεννήθηκε μέσα μου για τη θρησκεία του ανθρώπου. Κάθε πρόσωπο έγινε μια αποκάλυψη. Και κολυμπούσα στο ποτάμι που κυλούσε προς το μέλλον νιώθοντας ότι επιστρέφω στην πατρίδα. Πίσω μου οι τέσσερις εποχές γδύνονταν. Το αεράκι που ονομάστηκε συνείδηση, σιωπηλά κρυβόταν πίσω απ’ τους κορμούς σαν παιδί. Όλα χόρευαν στον ρυθμό της γλώσσας επικίνδυνων φυλών που εξόριστες ζούσαν για καιρό στη μεθόριο της σκέψης. Αρμονικά το αμόνι απαντούσε στη μελωδία του σφυριού, που μελαγχολική ξάπλωνε σαν απόγευμα. Κι οι τύψεις κρέμασαν τη μακριά τους κόμη έξω απ’ τα τείχη για να τρομάξουνε τον πόλεμο. Ο άνθρωπος ήταν η συνθήκη της ειρήνης.