Νέα

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΑΠΝΟΙΑ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ Κ. ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΥ (ΗΡΑΚΛΕΙΟ 31/1/2020) Γ. Τσιαούσης αν. καθηγητής Ιατρικής Σχολής Παν. Κρήτης «Ο χρόνος που ορίσαμε Εκδικείται, στο πάγωμά του μετράμε την απώλεια και μεγαλώνουμε. Ο χρόνος που ορίσαμε γελά, στη διαστολή του μετράμε το μπόι μας με το σύμπαν και μεγαλώνουμε.» Κάπως έτσι ορίζει τον χρόνο η Κατερίνα Θανοπούλου στο ποίημά της Memory Blues. Και για να είμαι ακόμη πιο ακριβής δεν τον ορίζει απλά , αλλά τον προκαλεί και ταυτοχρόνως μας προκαλεί στην αναμέτρηση μαζί του . Μετράμε το ανάστημά μας ύστερα από τρεις δεκαετίες για να δούμε αν μεγαλώσαμε και πόσο μεγαλώσαμε. Σε αυτήν την πρόκληση εντάσσεται και η αποδοχή της πρόσκλησης από την αφεντιά μου, να μιλήσω ως μη ειδικός για την δεύτερη ποιητική συλλογή της την «Άπνοια Μνήμη». Δεν ξέρω αν η επιλογή μεταξύ της Νάντιας Βαλαβάνη κι εμού, για το ποια συλλογή θα παρουσιάσει ο καθένας μας, ήταν τυχαία, ή αν η Κατερίνα μου επιφύλαξε την «Άπνοια» λόγω της ιατρικής μου ιδιότητας. Πάντως στην «’Άπνοια Μνήμη» η αίσθησή μου είναι ότι η ανάσα και η αναπνοή είναι διαρκώς παρούσες. Στο «Fractal» όπου υπερβαίνει τους κανόνες της ευκλείδειας γεωμετρίας, μια ανάσα θάλασσες και μια θάλασσα ανάσες μετασχηματίζουν τις στιγμές σε αιώνες και τον αιώνα σε στιγμή . Από την άλλη πλευρά, η ποιήτρια στο «Ανασαίνω» αναπνέει μέσα από τις μνήμες των πετρόχτιστων σπιτιών που πιθανότατα παραπέμπουν στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της αρκαδικής γης που τυχαίνει να είναι ένα από τα κοινά αναφορικά μας στοιχεία.

Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου. Σήμερα στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε μια νέα συγγραφέα. Μας συστήνεται μέσα από το παραμύθι της «Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις. Ελάτε να γνωρίσουμε τη Γαβριέλα Ιερωνυμίδου.

Η Γκούφι, ο σκύλος εμψυχωτής κλειθροποιός και Φύλακας της χαράς, μας ανοίγει την καρδιά του και μοιράζεται μαζί μας τα μυστικά της, και ανοίγει και την δική μας καρδιά και με την γενναιοδωρία της μας δείχνει τον τρόπο πώς να χρησιμοποιήσουμε τα κλειδιά που θα μας ανοίξουν τις πόρτες για μια καλύτερη ζωή. Η Γιόλα Αργυροπούλου η συγγραφέας – συνοδοιπόρος αυτής της ιδιαίτερης αφήγησης, με την γραφή της μας δείχνει την ευαισθησία της αλλά και την αγάπη της για τους τετράποδους φίλους μας. Για όλες αυτές τις όμορφες ψυχούλες που τις υιοθετούμε για την παρέα τους, για την ανιδιοτελή τους αγάπη, για όσα μας κάνουν να νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μάθημα ζωής αυτό το βιβλίο και για όσους παίρνουν για λίγο κάποιο ζωάκι και μετά το παρατούν έρμαιο στο κρύο και τον φόβο για την επιβίωση.Ένα βιβλίο μάθημα συμπεριφοράς και ζωής για την αγάπη που πρέπει να δίνουμε σε όλες αυτές τις όμορφες ψυχούλες!!!

Δεν ξέρω πώς η Γαβριέλα Ιερωνυμίδου εμπνεύστηκε το παραμύθι «Οταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες» (εκδόσεις Απαρσις) για τα ασπροκίτρινα βασίλεια με τις μαργαρίτες. Δεν ξέρω πώς μπόρεσε και γύρισε πίσω στην εποχή που ξεφυλλίζαμε τις ιστορίες με τα μικρά κείμενα και τις μεγάλες χρωματιστές ζωγραφιές, που μιλούσαν για πριγκιπόπουλα και πριγκιποπούλες που πάντα παντρεύονταν και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Δεν ξέρω πώς ονειρεύτηκε, δεν ξέρω πώς αντέστρεψε στο μυαλό της τα ταξίδια με τα φουσκωτά και τα σωσίβια, αυτά που συχνά δεν έχουν χάπι εντ, και τα φαντάστηκε ταξίδια στα φτερά των περιστεριών όπου όλα είναι υπέροχα, όλοι φιλόξενοι και όλοι έτοιμοι να αγαπήσουν. Θέλει μεγάλο συναισθηματικό κουράγιο να διαγράψεις τη διαδρομή της πραγματικότητας και να βάλεις το φινάλε που θα ευχόσουν, αλλά θέλει και μεγάλο απόθεμα τρυφερότητας και αγάπης για τους ανθρώπους.