Νέα

Εδώ λοιπόν η συγγραφέας Χρύσα Νικολάκη απογειώνει την ουσία του παραμυθιού με τους στίχους της , θέτοντας το ερώτημα «Τι να τα κάνεις τα φτερά, αν δεν μπορείς να πετάξεις!»Εδραιώνει το χρυσοφόρο της φιλίας στην απλότητα της ζωής και στην ορθοφροσύνη. Η εικονογράφηση της Αλεξίας Κωστή δίνει κίνηση σε όλο το έργο με περισσή τέχνη, εξημερώνει τον δράκο, τον μετατρέπει σε φτερωτό πιστό φίλο. Ολοφάνερο πια, από την τελευταία εικόνα της, όπου με την στάση του σώματος του την ώρα που αγναντεύουν , παρατηρούν την πορεία του ήλιου. Είναι η χρονική στιγμή που ο δράκος εξανθρωπίζεται.

Ο ποιητής γνωρίζει καλά το δύσβατο της Ιθάκης. Σαν άλλος Οδυσσεύς σαλπάρει με ανοιχτά πανιά έχοντας την Άνοιξη για Θεό σπέρνοντας το φως της Ειρήνης. Ο έρωτας και η ελευθερία, δυο βασικοί πυλώνες της ποίησης του τον οδηγούν στην αυτοπραγμάτωση, στην έξοδο από την Αχερουσία λίμνη του αλλοτριωμένου κοσμικού γίγνεσθαι.

Ηλέκτρα Λαζάρ Με τον Ιερεμία και τον Ιωήλ της Βίβλου πενθεί ως σώμα και ως γραφή, η 30χρονη Ηλέκτρα Λαζάρ. Εν τούτοις, παρά την βιβλικότητα της πρόθεσής της ως καθαρμός ψυχής. υιοθετεί το της διαμαρτυρίας ουρλιαχτό-όχι κατ’ ανάγκην το γκινσμπεργκικό, αφού ζει και αναπνέει κάτω από τον μεσογειακό ήλιο που καταυγάζει τα κτιστά έως το απόλυτο σκότος. Το ουρλιαχτό της όμως πνίγεται στην εσωτρέφεια της κίνησης που βαρύνει περισσότερο τον εαυτό του μ’ ένα σκοτάδι άφθονο και δωρεάν.

Η συγγραφέας Χρύσα Νικολάκη, σε μια σύντομη ποιητικότητα κειμένου, κατανοητής μεταφοράς, διήγησης και επικοινωνίας, έδωσε ένα πολύ προσιτό παραμύθι, σταλλάζοντας την απλότητα της αγάπης και τον αυθορμητισμό, ξυπνώντας τη μεγάλη δύναμη της ψυχής, να αφουγκραστεί τα δρώμενα και πέραν του παραμυθιού, για να υπάρξει ο νέος αυτάρκης και δυνατός, απλός και προσιτός, γόνιμος και ενεργητικός-πλέον- και στο δικό του προσωπικό ταξίδι της ζωή.