Είχα τη χαρά και την τιμή το 2016 να πάρω μέρος στην παρουσίαση της πρώτης προσπάθειας της Μαρίας έκδοσης των ποιητικών αφηγημάτων της. Ηταν τα «ΤΑ ΕΡΗΜΑ ΣΠΙΤΙΑ». Εγραφα τότε, και ισχύουν και σήμερα ότι: Οι δρόμοι μας με τη Μαρία συναντήθηκαν αργά. Μόλις πριν λίγα χρόνια, σε συνθήκες όμως εγρήγορσης, υπερευαισθητοποίησης, τότε που το να μιλάς στο συνάδελφο στην Ευελπίδων, στο Δικηγορικό Σύλλογο, σε Συνελεύσεις και πορείες, σε δικηγορικές σελίδες του διαδικτύου, ακόμα και το να μοιράζεσαι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, να συνομιλείς, δεν ήταν πια μια ρηχή κοινωνικότητα. Ούτε έχει εκείνη την ανάλαφρη χαρά του καινούργιου που εμπεριέχει η πρώτη νιότη και που τόσο εύκολα εγκαταλείπεται, μέσα από τις διαφορετικές ενηλικιώσεις. Γνωριστήκαμε στην εποχή της αντάρας, την εποχή της κατάργησης των βεβαιοτήτων, την εποχή που το “παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμα”. Να ελπίσουμε ότι δεν θα ζήσουμε και την κατά Γκράμσι εποχή των τεράτων. Αυτές οι συναντήσεις όμως, επειδή δεν γίνονται σε εύκολες εποχές, φέρνουν μέσα τους έναν πυρήνα “οικειότητας” ουσιαστικής, σα νάχεις ξανασυναντηθεί στο παρελθόν , σα νάχεις ακολουθήσει κοινές ψυχικές πορείες, επώδυνες και γι αυτό εύκαρπες, ζωοφόρες...
Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα που μου προτάθηκε από την Κυρία Ντούμα να πω δυο λόγια για την συλλογή των ποιημάτων της.
Ο καθένας προσεγγίζει τα πράγματα από την δική του την σκοπιά και εγώ που για χρόνια ακούω με ψυχαναλυτικό πρίσμα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, δεν θα μπορούσα να κάνω με άλλον τρόπο την ανάγνωση και την κατανόηση των ποιημάτων αυτών. Πιστεύω ότι με εμπιστεύτηκε ακριβώς για αυτή την ιδιαιτερότητα μου.
Το παιδί στη σημερινή κοινωνία έρχεται αντιμέτωπο με τη διαφορετικότητα στο σχολείο, στη γειτονιά, στις παρέες του.
Το κάθε παιδί, ο κάθε άνθρωπος έχει κάποιες δυνατότητες και κάποιες αδυναμίες που τον χαρακτηρίζουν και τον κάνουν ξεχωριστό.
Το περιβάλλον που αγκαλιάζει όλα τα παιδιά με ότι διαφορετικό χαρακτηριστικό έχουν, προάγει και το πνεύμα του σεβασμού του ενός προς τον άλλον.