ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

Πεζοποιήματα γραμμένα με ροή συνείδησης
που μοιάζουν με ραψωδία. Στίχοι συνθέτουν
εσωτερικά γράμματα, χωρίς απαραίτητα να
σταλούν σε κάποιον αποστολέα. Η αυτόματη
γραφή του κειμένου, λειτουργεί ψυχοθερα-
πευτικά στην γραφή και ίσως στο ανάγνωσμά
του, μιας και οι λέξεις μπορούν και μετα-
μορφώνουν τα συναισθήματα και να αλλά-
ζουν την ψυχική σύσταση.

Πού μπορώ να το βρω;

Εἰκόνες μιᾶς μικρῆς ζωῆς ἱστοροῦνται·
μέσα ἀπ' τὸ φίλτρο τοῦ ποιητῆ
ἐκλεκτὴ συγκίνησις καὶ σκέψις ὑψηλὴ
μεταποιοῦνται,
πασχίζουν ν' ἀποκτήσουνε μορφή...
Καὶ δὲν ἀρκοῦνται σὲ ἀνάγνωση ἁπλή...
Εἶναι οἱ προσχώσεις τῆς λαλιᾶς,
οἱ διακλαδώσεις τῆς γραφῆς,
ἡ ὅποια ἀπήχηση σὲ μιὰ ψυχὴ πονετική,
ποὺ θὰ τοὺς δώσει νέα ζωή,
ζωὴ ποὺ δικαιοῦνται!

Τὸ πρωτόλειο ἔργο τοῦ συγγραφέα, τὸ πρῶτο
«γράμμα» του στὸν κόσμο τῆς διανόησης καὶ
τῆς εὐαισθησίας ἐν ἔτει 1991, σὲ Β΄ ἔκδοση ἀπὸ
τὶς ἐκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ (2020).
Περιλαμβάνει 10 αὐτοτελεῖς ποιητικὲς συλλογές
(ἡ μία ξενόγλωσση) καὶ ἕνα δοκίμιο κριτικῆς θεωρίας.

Πού μπορώ να το βρω;

Εν αρχή η Πρέβεζα.
Κι’ από εκεί Αθήνα, Μινσκ, Κίεβο, Σεβίλλη, Παρίσι,
Πετρούπολη, Ασχαμπάντ.
Παντού και πάντα η ενοποιός, τον χρόνο, τον χώρο,
τον άνθρωπο, ποίηση.
Όμηρος, Μαγιακόβσκι, Λόρκα, Νερούδα, Βάρναλης,
Ελύτης, Ρουμί, Ρίτσος, Μαχτουμκουλί, Κατσαρός,
Θεοδωράκης – σύντροφοι και συνομιλητές.
Η ποίηση προκαλεί τα όνειρα να υπάρξουν, να γίνουν
πράξη.
Μαζί και εντός της οι νίκες, οι ήττες, οι αγώνες που
δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, η αντίσταση, η επίθεση, οι
χαρές, οι απογοητεύσεις, οι καημοί, τα πάθη, οι αγωνίες,
οι ελπίδες, οι έρωτες, η αγάπη, η προδοσία, οι σύντροφοι
που χάθηκαν, το φως, το σκοτάδι, τα αστέρια, η
μοναξιά, το σύμπαν.
Ποίηση - η απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου και των
ονείρων του.
Τα όνειρα περπάτησαν στη γη!
Ελπίζω να βρουν καινούργιο δρόμο και να
ξαναπερπατήσουν.
Ως τότε, ας ακολουθούμε τα χνάρια που άφησε το
αίμα εκείνων των ονείρων που περπάτησαν στη γη
και δεν θα χαθούμε.

Δημήτρης Ν. Βασιλείου

Πού μπορώ να το βρω;

Πού μπορώ να το βρω;

Κριτική του Βασίλη Καλαμαρά στο ENETPRESS

Γράφει κάπου ο Νίτσε: «το Ποιείν είναι ένας αλυσιδωτός χορός. Ο ποιητής αγαπά τα δεσμά. Περιβαλλόμενος από ισχυρότατες δεσμεύσεις, αποδεικνύει ακαταπαύστως ότι είναι μαέστρος της κίνησης και της μορφοποίησης». Στις δύο πρόσφατες ποιητικές συλλογές (2018, 2019) του εξαιρετικού ποιητή και διανοούμενου Άθαν. Οικονόμου, η μορφή μέσα στην οποία κινείται το περιεχόμενο, αποτελεί την «ορατή τάξη» του κάθε ποιήματος και είναι της περίτεχνης φόρμας του σονέτου, δηλ., ενός ποιητικού είδους με μιαν αυστηρή μορφή. Η αναφορά στην πραγματικότητα στα πλαίσια του ποιητικού τοπίου τού ποιητή είναι και εμπειρία του Εγώ. Δεν υπάρχουν λόγια το πόσο θαυμάσια παίζει με τις λέξεις για να περιγράψει εύηχα τα πράγματα της ζωής! Κάθε στίχος γραμμένος μέσα από την εμπιστοσύνη του στη γλώσσα, στην κάθε λέξη ξεχωριστά! Η αβρότητα που προκαλούν μέσα μας οι στίχοι του, το θάρρος που αποκαλύπτουν εν όψει της ζωής, μα και η δύναμη με την οποία οι στίχοι τής χαρίζουν τη σοφία, εντυπωσιάζουν βαθιά. Ποίηση στην οποία πάντα θα επιστρέφουμε (και) λόγω μιας άλλης αίσθησης που μας δίνει, ότι εδώ κινείται ο αναγνώστης μέσα στο χώρο πολύ καλής λογοτεχνίας, καθώς ο ποιητής μάς δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε μέσω της ανάγνωσης τα δικά μας μύχια συναισθήματα και τις δικές μας ατελείς σκέψεις, οδηγώντας μας σε συναρπαστικά και μυστηριώδη μονοπάτια της γνώσης, καθώς και στα ενδότερα τέχνης υψηλής. Ένα εξαίσιο δώρο προς όλους τους Μουσοδίαιτους αναγνώστες!

Πού μπορώ να το βρω;

Κριτική του Γιώργη Π. Κασιμάτη

Οι χάντρες από το παλιό κομπολόι βγήκανε στον δρόμο, ένας άλλος καθρέφτης γελά ειρωνικά στους σταματημένους δείκτες του ρολογιού, παραμιλάνε οι σκέψεις στην άδεια κάμαρα από όνειρα, ένιωσα το χάδι της αράχνης στις σκονισμένες κουρτίνες, και ήταν ακόμα εκεί ζωντανά σωρός φωτογραφίες και αναμνήσεις.

Πού μπορώ να το βρω;

Κριτική της Χρύσας Νικολάκη στο MAXMAG για την ποιητική συλλογή Παλίρροια Ψυχής του Θωμά Σουβλέλλη

2η έκδοση

Η Κατερίνα Θανοπούλου στη δεύτερη ποιητική της συλλογή Άπνοια Μνήμη σωματοποιεί τον ατομικό και τον συλλογικό πόνο -υπό τη σκιά του ανακαλούμενου πένθους- όχι στην αφαίρεσή του, αλλά στην παροντική, εις την σώμα με σώμα, απτικότητα του. Με προανάχωμα την ειρωνεία, λεπτή ως δαντέλα που της κρύβει την θέα από έναν κόσμο βαρβαρότητας, δεν την ωθεί ως το δηλητηριώδη σαρκασμό, αλλά την κρατά στο ύψος και στο ύφος ενός τόνου που εκβάλλει στο παράπονο.

Τρία χρόνια μετά το πρώτο της ποιητικό βιβλίο Λαβύρινθος Μνήμη, και πάλι δοκιμάζει την αναγωγή στο παρελθόν όχι όμως ως ένα ακίνητο πεδίο ασφαλούς συνειδησιακής εγκατάλειψης, αλλά ως ένα κινούμενο εσοπτρικό παιχνίδι, μέσα από το οποίο ο εαυτός δεν καθηλώνεται στα στερεότυπα του βιωμένου χρόνου.

Η άπνοια, λοιπόν, λειτουργεί ως ένα στάσιμο εν τη μνήμη προς στοχασμό και αναστοχασμό, ανοιχτό στα νέα αναγεννητικά καλέσματα, τα οποία ακροβαστούν επάνω στο σχοινί του μη τετελεσμένου. Η καταφυγή της στον μικρόκοσμο και στον μακρόκοσμο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ταύτισή της με τον ρυθμό του σύμπαντος ως συμβολική πράξη λύτρωσης και κάθαρσης.

Γι αυτό, χωρίς τίποτα το θεολογικό ή θεολογίζον, η επί γης παρουσία της προκρίνεται ως ενατένιση της άνωθεν συμπαρουσίας των άστρων, υπακούοντας σ' ένα ηλιακό και σεληνιακό τελετουργικό, σε μία μιμητική και αναπαραστατική τραγικωμωδία, στην οποία συναρμολογούνται, συμπλέκονται και εν τέλει συγκεράζονται το τραγικό με το κωμικό μέχρι την έξοδό τους στην ιλαρότητα, στην ευθυμία, στην χαρά, στην αγαλλίαση.

από το οπισθόφυλλο του Βασίλη Κ. Καλαμαρά

Πού μπορώ να το βρω;

- Μάγδα Παπαδημητρίου- Σαμοθράκη-Κριτική της ποιητικής συλλογής (www.bookia.gr)

- Αντώνης Μποσκοΐτης, Όσο κρατάει ένας καφές - Συνέντευξη με την ποιήτρια Κατερίνα Θανοπούλου (Το κουτί της Πανδώρας- documento)

- Κριτική της Νάντιας Βαλαβάνη για το ποιητικό έργο της Κ.Θανοπούλου

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΥ

Αγάπη μεταφυσική που έγινες θρησκεία,
δεν λείπει το μυστήριο από το τυπικό σου,
μήτε και η καρδιακή υπέρτατη λατρεία,
μήτε και το συμπόσιο το αγαπητικό σου.
Δεν λείπουνε οι ψαλμουδιές, οι ύμνοι, τα τροπάρια,
το μέλος το ευλαβικό που τόμους απαρτίζει,
μήτε και των αγίων σου τα τίμια συναξάρια,
μήτε και το μαρτύριο στεφάνια που χαρίζει.
Δεν λείπει η αναφορά στο όνομά σου, αγάπη,
τα πάντα που προσφέρονται απ’ τη δική σου χάρη,
σε σένα που επιστρέφουνε και στον πιστό επετράπη
τον δούλο σου τον ταπεινό μεταλαβιά να πάρει.
Ένα τής λείπει: τα κεριά, το λάδι, το καντήλι,
μα αν το ψάξεις και γι’ αυτά το λόγο δευτερώνω...
Δεν είν’ η αγάπη έλαιο και η φωτιά της στήλη,
στον ουρανό που οδηγεί και σαν κεράκι λειώνω;