Νέα

Ξεκίνησα να διαβάζω τους 10 του Αντώνη Μποσκοϊτη ένα πρωινό μιας καθημερινής μέρας με μεγάλο φόρτο εργασίας και δεκάδες υποχρεώσεις. Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στην τελευταία συνέντευξη κάποια στιγμή το βράδυ της ίδιας ημέρας. Όλο το πρόγραμμα με τις υποχρεώσεις πήγαν πίσω αλλά η μέρα ήταν καλή γιατί είχα ένα βιβλίο θησαυρό στα χέρια μου.

Για να μιλήσει κανείς για ένα έργο με μέσο το λόγο έχει στη διάθεσή του δυο βασικούς άξονες. Ο πρώτος είναι ο αμιγώς επιστημονικός τρόπος αυτό που δηλαδή λέμε επιστήμη της τέχνης, θεωρία της λογοτεχνίας κλπ. δηλαδή να επιχειρήσει μια λογική ανάλυση της συνολικής δομής του έργου βασισμένη σε υπάρχουσες θεωρίες ή σε πειραματικές. Ο δεύτερος συνιστά μια περισσότερο διαισθητική προσέγγιση που ακουμπά κυρίως στην προσωπική άποψη, στην αίσθηση που το έργο παράγει στον ίδιο αξιοποιώντας κυρίως την ατομική εμπειρία.

Υποψία βάσιμη: Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι γραφείς ποιημάτων από αναγνώστες. Υποψία, γιατί οι ένοχοι γι’ αυτό το διαρκές και συλλογικό έγκλημα οφείλουν να αναζητηθούν: η ποίηση είναι πρώτα από όλα μια επικοινωνιακή πράξη και η ποιητική επικοινωνία έχει καταργηθεί· εκτός αν νοείται ως τέτοια η ανταλλαγή συλλογών που μένουν αδιάβαστες ή η ανάρτηση λυρικών πονημάτων στο διαδίκτυο. Υπάρχουν, βέβαια, και οι Επώνυμοι Ποιητές..

Σε μία εποχή που το διαδίκτυο κυριαρχεί, η πληροφορία ως επί το πλείστον τρέχει και χάνεται. Κάποτε λέγαμε για τη δύναμη και την ένταση της αλλαγής εικόνας στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, φανταστείτε τι συμβαίνει τώρα σε έναν αχανή ιστότοπο. Είναι όμως κάποιοι άνθρωποι που δεν αφήνουν την μνήμη να σβήσει κι είναι αποφασισμένοι να αφήσουν ένα έργο ως “παρακαταθήκη” στην επομένη γενιά. Μία τέτοια πολυσύνθετη προσωπικότητα είναι ο Αντώνης Μποσκοΐτης (Δίφωνο, Μετρονόμος, LIFO, Έθνος, Ελευθεροτυπία, Documento). Το όνομα του μας ταξιδεύει στον χώρο της δημοσιογραφίας και πιο συγκεκριμένα των συνεντεύξεων.