Νέα

Ο Γιώργος Κολλιάς γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας και σπούδασε Κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο του Λότζ της Πολωνίας. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου εργασίας της ΓΣΣΕ από το 1994 και έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Το 2019 παρουσίασε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Σύναξη Ονείρων». Η ποίησή του είναι πολιτική, ποίηση του δημόσιου βίου και του κοινωνικού προβληματισμού. Συχνά την χαρακτηρίζει λακωνικότητα και επιγραμματικότητα, άλλα και η βαθύτητα των νοημάτων. Μια ποίηση ταγμένη στον αγώνα για κοινωνική πρόοδο. Έκτος από συντοπίτης μου, είναι και αγαπητός φίλος και ήταν μεγάλη χαρά που απάντησε στις ερωτήσεις μου. Ας δούμε, όμως, τι είχε να μας πει… «Η ποίηση με κέρδισε γιατί μου κράτησε το χέρι χωρίς να με κρίνει. Μου είπε το εξής απλό και συνάμα απελευθερωτικό. Μίλα!!!!»

Ο μεγάλος περίπατος των ονείρων Τα όνειρα τελικά περπάτησαν στη γη. Αυτό έγινε καθόλα αντιληπτό από το αποτέλεσμα της κίνησής τους, ένα παράδοξο αποτύπωμα που άφησαν στο χώμα, κατά τον συνεχή τους δρόμο, έχοντας αναπτύξει από πολύ νωρίς τον μηχανισμό της όρθιας στάσης και βάδισης στα δυο τους πάντα πόδια, παράλληλα αποκτώντας όλες τις γνωστές σε εμάς ανθρώπινες συνήθειες. Έδειξαν στη διάρκεια της διαδρομής τους την πορεία, την ανάβαση προς την ουτοπία, αφού πρώτα κυνηγήθηκαν, σταυρώθηκαν, κυλίστηκαν στις λάσπες, περνώντας μέσα από την πυρά της ανθρώπινης δράσης, της κορύφωσης των κυοφορούμενων ιδεών τους, για να μετουσιωθούν πάλι και να αναχθούν στην καθαρότερη μορφή τους, αυτή της πιο αποκρυσταλλωμένης θεωρίας.

Το παρθενικό ποιητικό βιβλίο του Γιάννη Κακριδή χωρίζεται σε δύο ενότητες, με ορισμένα κοινά στοιχεία αλλά και σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, τόσο χρονικά όσο και υφολογικά. Στα ποιήματα της ενότητας ‘’Είκοσι χρόνια πριν’’ –που στην πραγματικότητα γράφτηκαν 30-35 χρόνια πριν- βλέπουμε τον νεότερο Κακριδή να δοκιμάζει την ποιητική του φωνή και τα όρια της ρίμας, με ορισμένα ποιήματα προσωπικής και συναισθηματικής υφής και αναζήτησης ως προς τη ζωή και τη μεταφυσική να εναλλάσσονται με άλλα περιπαικτικά και ειρωνικά, με αναφορές σε επικαιρικές νεανικές Μούσες, σε μόδες της εποχής, καθώς και στη στρατιωτική θητεία να ανιχνεύονται επίσης στη θεματολογία του. Στις ‘’Προσευχές και αναγνώσματα’’, τώρα, ο ώριμος πια Καθηγητής Πανεπιστημίου έχει αποκρυσταλλώσει τις θέσεις του για τη γραφή και τον κόσμο και –με διαμορφωμένη πλέον κοσμοθεωρία- στοχάζεται, δίχως να χάνει τη ζωτικότητά του, πάνω στην κοινωνική μοίρα με σαφέστερα πιο συλλογική ματιά, ενώ επεκτείνει σε μεγαλύτερο βάθος τους θεολογικούς του προβληματισμούς, διαλεγόμενος συχνά με χωρία της Αγίας Γραφής και της αρχαίας ελληνικής Φιλοσοφίας.

Η νεαρή φιλόλογος Δήμητρα Μαρκοπούλου μάς προκαλεί το θαυμασμό για την οξυδέρκεια με την οποία καταγράφει 30 μικρά αφηγήματα στην πρόσφατη έκδοση του βιβλίου της «καραντί ξηράς» από τις εκδόσεις «Άπαρσις». Μια φουσκοθαλασσιά ανερμήνευτη είναι το «καραντί» στη γλώσσα των ναυτικών. (Έχει, βέβαια, την επιστημονική της εξήγηση). Μια φουσκοθαλασσιά έμπνευσης διαθέτουν τα μικρά διηγήματα της Μαρκοπούλου, που όλα στρέφονται γύρω από την ίδια σχεδόν θεματική (επιδημία-καραντίνα-εγκλεισμός-απαγορευτικά μέτρα-χειραγώγηση μαζών).