Νέα

«Συλλογιόμαστε ελεύθερα μονάχα σε δικιά μας γλώσσα. Μονάχα έτσι θα’ χει το Γλωσσικό Αντάρτικο ουσία. Όταν θα καταλαβαίνουμε διαρκώς τον τρόπο που μιλάμε: πως γράφουμε και σκεφτόμαστε, πως επικοινωνούμε» Όταν είδα τον τίτλο και το εξώφυλλο με τον Μαρξ αυτού του μικρού βιβλίου των εκατόν τριών σελίδων του Χρήστου Ποζίδη από τις εκδόσεις Άπαρσις, μου κίνησε την περιέργεια να το διαβάσω. Αναρωτήθηκα φυσικά τι σχέση έχει η γλώσσα με το αντάρτικο. Από αυτές τις εκδόσεις έχω συνηθίσει τα ξεχωριστά βιβλία και έτσι αποφάσισα να το ξεφυλλίσω. Το ιδιαίτερο αυτό βιβλίο είναι ένα δοκίμιο, καλογραμμένο και παρά την θεματολογία του αρκετά κατανοητό από τον αναγνώστη.

Μανόλης Πολέντας - In absentia, Βάνια Σύρμου - Τρία χαϊκού για ένα παιδί, Γιάννης Σ. Βιτσάρας - Η λήθη, Έφη Καλογεροπούλου- Σφάλμα τυχαίας διαδρομής Νίκος Δασκαλόπουλος - View-master. Επιμέλεια: Κατερίνα Θανοπούλου|Βασίλης Καλαμαράς Φωτογραφίες: Μάριος Λώλος Κριτική επιτροπή: Βερονίκη Δαλακούρα, Κώστας Καναβούρης, Αντώνης Δ. Σκιαθάς

Διαβάζοντας την πρωτόλεια ποιητική συλλογή της Μαρίας Αποστόλου «Ανυπότακτη ιστορία» από τις εκδόσεις Άπαρσις ήρθε στο μυαλό μου αυτό που είχε γράψει ο Λόρκα πως «δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης». Ερχόμενη στο σήμερα, παραφράζοντας τα λόγια του, λέω πως δεν γίνεται να είσαι ποιητής αν δεν είσαι ανυπότακτος και πώς οι εποχές αλλάζουν μα δεν αλλάζουν οι συνθήκες ζωής του λαού και πάντα η συσσωρευμένη αγανάκτηση και οργή θα γεννά οργισμένες πένες. Μια πένα οργισμένη και πικρή και η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Αποστόλου που μόλις κυκλοφόρησε. Αν και πρόκειται για την πρώτη της ποιητική συλλογή, μ΄ άφησε έκπληκτη η ωριμότητα της γραφής της, που είτε με συμβολικά μηνύματα είτε ξάστερα για τον άπειρο αναγνώστη, στηλιτεύει με απίστευτη μαεστρία την τρέχουσα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα διεγείρει και συγκινεί. Τα γεγονότα που βίωσε η χώρα μας αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά, όλο το διάστημα της καραντίνας από τον περασμένο Μάιο μέχρι σήμερα, περνούν από το ποιητικό της μικροσκόπιο με τρόπο πρωτότυπο,διεισδυτικό και συνάμα λυτρωτικό. Γεγονότα, όπως η δίκη της Χρυσής Αυγής και η φιγούρα της Μάγδας Φύσσα, ο θάνατος του Βασίλη Μάγγου στον Βόλο, του ακτιβιστή που υπέστη άγριο ξυλοδαρμό από τα όργανα της τάξης, αλλά και οι έκδηλες ψυχικές αναστατώσεις του κόσμου αυτό το COVID -ιανό καλοκαίρι περνούν από την αναλυτική ματιά της ποιήτριας. Εκεί που υπομονή/συναντά την οργή και ντρέπεται/Θα ξανάρθουμε για να κηρύξουμε/την πιο ανυπότακτη ιστορία του κόσμου.

Οι φωτογραφίες του Μάριου Λώλου, φωτογραφίες παιδιών από τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών στα νησιά, φωτογραφίες, αισιόδοξες οι πιο πολλές από τις αμέτρητες αφίξεις μεταναστών από τα απέναντι παράλια σμίγουν με ποιήματα με θεματική τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας. Τα παιδιά που το δικό τους σημείο μηδέν στον χρόνο μετατέθηκε την μέρα της άφιξης τους στην Ελλάδα, που ζουν σε συνθήκες σκληρές χειμώνα – καλοκαίρι μεγαλώνουν με την ελπίδα ότι θα βρουν μια κοινωνία και μια χώρα να ενταχθούν, να γίνουν πολίτες της από προτίμηση, να ζήσουν, να ξανατοποθετήσουν το σημείο μηδέν του χρόνου τους, να αρχίσουν να τον μετρούν αισιόδοξα όπως εμείς έχουμε την ελπίδα πως το 2021 θα είναι ένα έτος αποκαθήλωσης και σωτηρίας. “Άπαρσις” σημαίνει το σαλπάρισμα, άπαρσις, σηκώνω την άγκυρα κι εμείς 120 ποιητές ξεκινήσαμε το ταξίδι του 2021 μέσα σε αυτό το ημερολόγιο όπως οι αναμνήσεις -τα φωτογραφικά στιγμιότυπα των σελίδων του ξεκίνησαν το ταξίδι μέχρι να βρουν την θέση τους στην μνήμη που γιατί όχι εδώ είναι συλλογική, είναι τα ποιήματα μας – οι εικόνες μας δανεικές από τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής του Μάριου Λώλου. Η κοινωνία των δικτύων προσθέτει στο έργο του ποιητή τις εικόνες και τις φωτογραφίες που το συνοδεύουν στις δημοσιεύσεις του σε blogs και λογοτεχνικά sites χωρίς να το οπτικοποιεί. Μια μέρα όμως πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι είναι εικονοποίημα. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η φωτογραφία του ρεπορταζ που σε φέρνει μπροστά στο δράμα, στο τι συμβαίνει εκεί, έκθετο στο βλέμμα των πρωταγωνιστών του. Ειδικά όταν αυτοί είναι τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας ο πλούτος της εικόνας μετριέται με περισσότερες από… χίλιες λέξεις. Ο πλούτος μιας χώρας που δέχεται μετανάστες, που δέχεται παιδιά πρόσφυγες επίσης μεγαλώνει. Όπως ακριβώς τα παιδιά των κέντρων φιλοξενίας ακριβαίνουν με την σωστή περίθαλψη, τους εμβολιασμούς, την εκπαίδευση, την μετάγγιση ελληνικής παιδείας, την αποδοχή και κυρίως την αγάπη, θα γίνουν κάποια μέρα οι ενήλικες που πλούσιοι και θαλεροί θα ανταποδώσουν τα οφέλη.