Νέα

Σε μία εποχή που το διαδίκτυο κυριαρχεί, η πληροφορία ως επί το πλείστον τρέχει και χάνεται. Κάποτε λέγαμε για τη δύναμη και την ένταση της αλλαγής εικόνας στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, φανταστείτε τι συμβαίνει τώρα σε έναν αχανή ιστότοπο. Είναι όμως κάποιοι άνθρωποι που δεν αφήνουν την μνήμη να σβήσει κι είναι αποφασισμένοι να αφήσουν ένα έργο ως “παρακαταθήκη” στην επομένη γενιά. Μία τέτοια πολυσύνθετη προσωπικότητα είναι ο Αντώνης Μποσκοΐτης (Δίφωνο, Μετρονόμος, LIFO, Έθνος, Ελευθεροτυπία, Documento). Το όνομα του μας ταξιδεύει στον χώρο της δημοσιογραφίας και πιο συγκεκριμένα των συνεντεύξεων.

Μοιράστηκαν το «κρατικό βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα» για την εκδοτική χρονιά 2020. Είναι η ποιήτρια Ηλέκτρα Λαζάρ και ο πεζογράφος Μιχάλης Μαλανδράκης. Η πρώτη για την ποιητική της συλλογή «Αγια Νήπια» Εκδόσεις Απαρσις και ο δεύτερος για το πεζογράφημα “Patriot” Εκδόσεις Πόλις.

Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την χαρά και την τιμή να παρευρεθώ ανάμεσα σε εκλεκτούς ομιλητές, στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου του φίλου Χρήστου Τρικαλινού. Είναι χαρά και τιμή, μιας και αποτελεί για μένα μια ευχάριστη και ανακουφιστική ανάπαυλα από άλλες, ιδιαίτερα απαιτητικές δραστηριότητες, μια ευκαιρία να εντρυφήσω στο αυτοβιογραφικό έργο ενός ανθρώπου με εγνωσμένη διαδρομή στον επιστημονικό και δημόσιο χώρο. Είναι χαρά και τιμή, επίσης, γιατί η έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου δεν απαντά μόνο στην ανάγκη του συγγραφέα να καταγράψει ένα χρονικό ζωής, μια πολυκύμαντη και συναρπαστική προσωπική πορεία.

Τα ποιήματα της Μαρίας Αποστόλου που συγκεντρώθηκαν στην πρώτη της συλλογή «Ανυπότακτη ιστορία» περικλείουν και αποδέχονται το νόημα του τίτλου: πρόκειται για την δική της ιστορία, που είναι κι η ιστορία όλων μας, ενώ το επίθετο ανυπότακτη κινητοποιεί το ουσιαστικό προς την ηθελημένη ελευθερία του προσώπου. Η προσωπική ιστορία της δεν αυτοαναφλέγεται, χοροπηδώντας αυτοναφορικά στην αυτοδικαίωσή της, μεταδίδει την φωτιά της ως μάγμα ηφαιστειακό, γι’ αυτό πρέπει να δούμε τον ορίζοντα του βιβλίου μέχρι εκεί που ξεσπιτώνεται ο καπνός της λάβας περασυρόμενος από τον άνεμο, για να σημάνει ως φρυκτωρός τα κραυγάζοντα ελέη του δέους, μετά την καταστροφή. Πραγματική, πολύ πραγματική, χωρίς σύμβολα και συμβολισμούς, αφού τα ερείπια είναι εδώ, μπροστά μας, κι ας κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Γι’ αυτό η «Ανυπότακτη ιστορία», ας διαβαστεί ως ένα ρέκβιεμ ενός κόσμου σε πτώση, με κραδασμούς που θα διαρκέσουν πολλά χρόνια, κι άγνωστο πόσα.