Νέα

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια ολόφρεσκη ποιητική συλλογή, τα "Μπλε τετράδια" του Αλέξανδρου Ψαρρά, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλιο από τις εκδόσεις Άπαρσις. Ο δημιουργός σπούδασε στη Φυσικομαθηματική σχολή κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Μαθησιακές Δυσκολίες και τη Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων. Επιμορφώθηκε σε θέματα Εκπαίδευσης, Ιστορίας και Πολιτισμού, Νέων Τεχνολογιών. Εργάστηκε στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα,καθώς και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Η ποίησή του κινείται στα μονοπάτια της λυρικής αφηγηματικής γραφής. Ο λόγος του είναι μεστός, ζωηρός, με γλαφυρές εικόνες, εμπνευσμένα σχήματα και βαθιά συγκίνηση. Η πένα του αναμετρά τον χρόνο ,ξεδιπλώνει αναμνήσεις, νοσταλγεί. Μεθά στην αναζωογονητική πηγή του έρωτα. Καθρεφτίζει το όνειρο, άλλοτε το ζωντανό, ενίοτε το ματαιωμένο, κάποτε το αλλαγμένο από τα σενάρια της ζωής. Παλεύει με τη λογική και το συναίσθημα, φιλοσοφεί. Θα ανταμώσουμε με τη σκέψη του ποιητή Αλέξανδρου Ψαρρά μέσα από οκτώ ποιήματα από τα ελπιδοφόρα "Μπλε τετράδια"! Καλοτάξιδα!!!

Στην ποιητική αυτή συλλογή ανακατεύονται μέσα η κοινωνική κριτική, η ιστορία αλλά και η μυθολογία με ένα όμορφο τρόπο. Έτσι ο συγγραφέας συνομιλεί με διάφορους φιλοσόφους για να κάνει κριτική στην κοινωνική παρακμή, καθώς εδώ δεν ΄΄έχουμε με μια απλή παράθεση ονομάτων που υπήρξαν αυθεντίες στον ιδεολογικό πόλεμο (τότε θα μιλούσαμε για επίδειξη γνώσεων).Αντίθετα ο ποιητής φαίνεται ότι έχει κατανοήσει πλήρως τις φιλοσοφικές τους επιταγές και συνομιλεί γόνιμα μαζί τους .Το ίδιο κάνει με μύθος και με ιστορικές μορφές και γεγονότα του παρελθόντος (εδώ μου θυμίζει βέβαια Καβάφη).Το αρχαίο παρελθόν που τόσο πολύ παρουσιάζεται μέσα σε αυτή τη συλλογή δεν έχει να κάνει με σωβινισμούς και άλλα τέτοια αλλά αντίθετα με πανανθρώπινες αξίες όπως ο οικουμενισμός.

Το βιβλίο της Πολίτη διαβάζεται απνευστί, ειδικά απ' όλους όσοι χρησιμοποιούμε καθημερινά τα social media κι αυτό το ταλαίπωρο το inbox ή, αλλιώς το messenger, έχει..αναστενάξει. Η γραφή της μεταφέρει ομορφιά σε μιαν εποχή που η επικοινωνία μέσω διαδικτύου δεν έχει καθόλου το δικό της λογοτεχνικό ύφος και περιεχόμενο. Κάπου ζήλεψα, αν - επαναλαμβάνω - τα όσα διαβάζουμε έχουν γραφτεί στην πραγματικότητα και δεν είναι μυθοπλασία. Η Πολίτη ουσιαστικά καλλιεργεί τα πιο υψηλά συναισθήματα και ξύνει σαν πληγή τη σκέψη των ανθρώπων, οι οποίοι μάλλον δεν γνωρίζουν πως να χρησιμοποιήσουν τα social media, ακόμη και αν πρόκειται για γνωριμίες. Το «πλακομόνιτορ», όπως έλεγε ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης, αναφερόμενος στο διαδικτυακό σεξ ή το σεξ πίσω από μία οθόνη, στους διαλόγους της Πολίτη χτίζεται βήμα - βήμα ενεργοποιώντας πρωτίστως το ορμέμφυτο και την ανθρώπινη επιθυμία. Δεν έχει τόση σημασία η πράξη του σεξ καθ' αυτή, όσο η καύλα που κορυφώνεται με ένα κανονικό ξεγύμνωμα των ψυχών, με μπόλικο χιούμορ επίσης, αλλά και με μία ευρύτερη παιδεία, την οποία θα ευχόμουν να είχαν αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Διαβάζεται σα νεράκι το βιβλίο. Λιτή και απέριττη γραφή που δεν διεκδικεί δάφνες εντυπωσιοθηρικής φαντασμαγορίας, γιατί δεν την χρειάζεται. Φροντισμένη έκδοση, με μια οικεία σφραγίδα στην επιμέλεια της ύλης. Την σφραγίδα του συναδέλφου Βασίλη Καλαμαρά, ενός λογίου της δημοσιογραφίας. Συγκράτησα πολλές εικόνες του βιβλίου. Εικόνες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν υπόβαθρο για ταινίες μικρού μήκους. Αλλά ξεχώρισα μία, όπως σπαραχτικά την αποδίδει η συγγραφέας: Το τραίνο από την Θεσσαλονίκη, γεμάτος εσωτερικούς μετανάστες που γύρευαν μεταμφυλιακά καταφύγιο στην Αθήνα. Φτάνει κάποια στιγμή στον Σταθμό Λαρίσης, στην Αθήνα, κι εκεί σχηματίζεται μια ουρά ανθρώπων χλωμών, ξερακιανών, φοβισμένων από το άγνωστο και τους διώκτες, ανθρώπων δίχως φράγκο στην τσέπη και πιθανώς δίχως αύριο. Μια συγκλονιστική εικόνα.