Νέα

Θεατρική συγγραφέας- ακτιβίστρια Ο τρόπος να με σκέφτεσαι υπάρχει. Τοποθέτησέ με στο πιο δικό σου του αρχικού σπιτιού και μετά σε όλα τα επόμενα. Θέλω να αρπάξεις δύο τόπους: εκεί, εδώ. Κάνε τους ασυνάρτητους και βίαιους, να μη μπορούν να σταθούν πουθενά. Έτσι η μνήμη θα γίνει εμμονική. Θα μεγαλώνει, θα συρρικνώνεται το ίδιο σημείο. Υλικό από εσένα και εμένα, εσένα και εμένα. Έτσι έχει γραφεί αυτό το βιβλίο. Με ένα πάθος σαρωτικό και ομολογημένο ανομολόγητα. Όπως όταν ανάβεις ένα κερί και περιμένεις να κρατήσει. Ίσως το ίδιο το βιβλίο να είναι η αρχική ύλη, ίσως το βιβλίο να είναι η κυψέλη. Με μια συμφωνία μελισσών που έσπασε. Άλλαξε η ιεραρχία, διαλύθηκε η κοινότητα.

Ξεκίνησα να διαβάζω τους 10 του Αντώνη Μποσκοϊτη ένα πρωινό μιας καθημερινής μέρας με μεγάλο φόρτο εργασίας και δεκάδες υποχρεώσεις. Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στην τελευταία συνέντευξη κάποια στιγμή το βράδυ της ίδιας ημέρας. Όλο το πρόγραμμα με τις υποχρεώσεις πήγαν πίσω αλλά η μέρα ήταν καλή γιατί είχα ένα βιβλίο θησαυρό στα χέρια μου.

Για να μιλήσει κανείς για ένα έργο με μέσο το λόγο έχει στη διάθεσή του δυο βασικούς άξονες. Ο πρώτος είναι ο αμιγώς επιστημονικός τρόπος αυτό που δηλαδή λέμε επιστήμη της τέχνης, θεωρία της λογοτεχνίας κλπ. δηλαδή να επιχειρήσει μια λογική ανάλυση της συνολικής δομής του έργου βασισμένη σε υπάρχουσες θεωρίες ή σε πειραματικές. Ο δεύτερος συνιστά μια περισσότερο διαισθητική προσέγγιση που ακουμπά κυρίως στην προσωπική άποψη, στην αίσθηση που το έργο παράγει στον ίδιο αξιοποιώντας κυρίως την ατομική εμπειρία.

Υποψία βάσιμη: Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι γραφείς ποιημάτων από αναγνώστες. Υποψία, γιατί οι ένοχοι γι’ αυτό το διαρκές και συλλογικό έγκλημα οφείλουν να αναζητηθούν: η ποίηση είναι πρώτα από όλα μια επικοινωνιακή πράξη και η ποιητική επικοινωνία έχει καταργηθεί· εκτός αν νοείται ως τέτοια η ανταλλαγή συλλογών που μένουν αδιάβαστες ή η ανάρτηση λυρικών πονημάτων στο διαδίκτυο. Υπάρχουν, βέβαια, και οι Επώνυμοι Ποιητές..