Νέα

Η Μαρία Σκούλου, κατορθώνει μέσα από αυτό το δύσκολο εγχείρημα να μιλήσει στην παιδική τρυφερή ψυχή για την απώλεια, σκαρφαλώνοντας πάνω στο ουράνιο τόξο. Με σύμμαχο τη βελανιδιά, την μάνα που αγκαλιάζει στοργικά τα παιδιά της, τη βοήθεια των αστεριών, του ήλιου και της σελήνης, το χελιδόνι επουλώνει τα χτυπημένα του στα βράχια φτερά. Και ξαναπετά στον απέραντο ουρανό, κερδίζοντας την απεραντοσύνη της αγάπης. Γιατί τίποτα δε χάνεται, παρά μόνο όταν σβήσει από τη μνήμη. Όπως έλεγε ο Χάιντεγκερ ο χρόνος είναι ο ορίζοντας μέσα στον οποίο αποσαφηνίζεται το είναι της ύπαρξης. Κι εδώ στο υπέροχο αυτό παραμύθι μας , ο χρόνος και η φύση είναι λυτρωτική για την ψυχική ενδυνάμωση του χελιδονιού. “Το χελιδόνι και η βελανιδιά” είναι ένα πανέμορφο διδακτικό παραμύθι που ξεδιπλώνει στην αιώρα των άστρων την αγάπη της μάνας μα και θαρραλέα μιλά για την τραγικότητα της απώλειας. Συγχαρητήρια στην συγγραφέα Μαρία Σκούλου για το πέταγμα που τολμά στην παιδική ψυχή, αλλά και στην Κική Περιβολάρη, εικονογράφο του βιβλίου για την εμπνευσμένη, μοναδική εικονογράφηση.

«Η Ελλάδα έκανε μεγάλα βήματα στην προστασία των ζώων» Η ίδια έχει έρωτα με τα ζώα. Ένα μικρό κακοποιημένο κοκόνι, η Μπαγιάν, είναι η μεγάλη της αγάπη που κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι και σε όσες περισσότερες εξόδους αυτό είναι επιτρεπτό ή εφικτό. Είχε προηγηθεί η Γκούφη, μίξη λυκόσκυλου με κόλεϊ, που ένας βαρύς χειμώνας την έφερε στην είσοδο της πολυκατοικίας της, στην πυλωτή να βρει απάγκιο κοντά στο αμάξι της. «Μια καταιγίδα λίγο αργότερα, με οδήγησε αν και άμαθη τότε από σκυλιά, να φοβηθώ για την ασφάλειά της και να της ‘στρώσω’ να κοιμηθεί. Ευτυχώς πέρασαν πολλές μέρες και νύχτες μέχρι να…αποκολληθεί από τη ζωή μου και έτσι προλάβαμε να μου ‘διηγηθεί’ πάλι με κείνο το βλ…αίμα, τον κόσμο, έτσι όπως τον βλέπει και νιώθει ένας σκύλος». Αυτή η διήγηση έγινε ένα βιβλίο προς τιμήν της με τίτλο «Τα 24 κλειδιά της ζωής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άπαρσις», μέρος των εσόδων του οποίου διατίθεται για τους σκοπούς της Πανελλαδικής Φιλοζωϊκής & Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας.

Τα μικρά κείμενα της Λιάνας, στο «Μην τη φοβάσαι τη νύχτα…» είναι ποικίλα. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, στην ομάδα που ονομάζεται «Μικρές σαββατιάτικες ιστορίες», υπάρχουν πολλά κείμενα που θα τα κατατάσσαμε στην κατηγορία «ερωτικά». Άλλα, σ’ αυτήν την ομάδα, αλλά και στις ομάδες κειμένων που ονομάζονται «ιστορίες του λοκ ντάουν» αλλά και «ιστορίες μιας χρονιάς» θα τα χαρακτηρίζαμε «κοινωνικά» -στα «κοινωνικά θα βάζαμε και τα αποκλειστικά «γυναικεία», τα «φεμινιστικά» και τα «προσφυγικά». Άλλα, είναι εντελώς «προσωπικά». Άλλα, πάλι «νοσταλγικά».

Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος κατέθεσε επιτέλους το πολυαναμενόμενο -από πολλούς αλλά κυρίως από την ίδια την ιστορία- αμανάτι του. Δηλαδή ένα βιβλίο που συνοψίζει την πορεία του στη ζήση και τη δράση του ως ηχολήπτης στο ιστορικό εργοστάσιο της Κολούμπια. Δεν ήταν δα και πολλοί οι ηχολήπτες που λειτούργησαν στο περίφημο κτίριο του Περισσού (Ριζούπολη). Τα δάχτυλα των χεριών φτάνουν και περισσεύουν για να μετρηθούνε. Και δεν είναι και απλή περίπτωση ο Γιαννακόπουλος, γιατί πέρα απ’ την επάρκειά του ως επαγγελματίας, είναι σαν χαρακτήρας ξεχωριστός, η ματιά του έχει διεισδυτικότητα, ακρίβεια και ο λόγος του είναι πολυεπίπεδος. Από το 1962 έως και το 1982 αποτύπωσε στην Κολούμπια διαμάντια της ντόπιας αλλά και διεθνούς δισκογραφίας, οπότε μιλά από «πρώτο χέρι» για πρόσωπα και πράγματα.