Νέα

Διαβάζεται σα νεράκι το βιβλίο. Λιτή και απέριττη γραφή που δεν διεκδικεί δάφνες εντυπωσιοθηρικής φαντασμαγορίας, γιατί δεν την χρειάζεται. Φροντισμένη έκδοση, με μια οικεία σφραγίδα στην επιμέλεια της ύλης. Την σφραγίδα του συναδέλφου Βασίλη Καλαμαρά, ενός λογίου της δημοσιογραφίας. Συγκράτησα πολλές εικόνες του βιβλίου. Εικόνες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν υπόβαθρο για ταινίες μικρού μήκους. Αλλά ξεχώρισα μία, όπως σπαραχτικά την αποδίδει η συγγραφέας: Το τραίνο από την Θεσσαλονίκη, γεμάτος εσωτερικούς μετανάστες που γύρευαν μεταμφυλιακά καταφύγιο στην Αθήνα. Φτάνει κάποια στιγμή στον Σταθμό Λαρίσης, στην Αθήνα, κι εκεί σχηματίζεται μια ουρά ανθρώπων χλωμών, ξερακιανών, φοβισμένων από το άγνωστο και τους διώκτες, ανθρώπων δίχως φράγκο στην τσέπη και πιθανώς δίχως αύριο. Μια συγκλονιστική εικόνα.

Είναι ένα θαυμάσιο και συναρπαστικό λογοτεχνικά και ιστορικά βιβλίο, που διαπερνιέται ολόκληρο από τα αισθήματα της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της αγάπης, του μίσους και της απαξίωσης για τους ρουφιάνους, τους προδότες και το φασισμό, του θαυμασμού για τους ηρωικούς αγωνιστές. Επίσης, από τα αισθήματα του έρωτα, της απώλειας, της λύπης, της απογοήτευσης, της αγωνίας, της αισιοδοξίας, της ελπίδας. Είναι ένα βιβλίο, που με επικούρεια λογική προσπαθεί να απομακρύνει τον αναγνώστη από το φόβο του θανάτου, ιδιαίτερα μάλιστα με τον γλυκύτατο και συγκλονιστικό τρόπο, που περιγράφει το φευγιό από τη ζωή του Ζαχαρία και της συντρόφου του Ελισαβετ – Ελισαβέ.

Τι γυρεύει ένας φυσικομαθηματικός στην περιοχή της ποίησης; Πώς ο ορθός λόγος των θετικών επιστημών ακυρώνεται από την λυρική παλινδρόμηση της λογοτεχνίας; Γιατί ο Αλέξανδρος Ψαρράς αλώνεται από την έξαρση του φανταστικού κι μπροστά της οι αριθμοί υποχωρούν; Τελοσπάντων τι συνεισφέρει στο θαυμαστό η ποιητική συλλογή «Μπλε τετράδια» στην τρίτη δεκαετία του 21ού αιώνα; Φαίνεται ότι δεν μπορούμε να ζούμε ως υπηρέτες του πρακτικού βίου, ακόμη κι αν μας εξασφαλίζει την κάλυψη τρεχουσών επιβιωτικών αναγκών. «Τα ποιήματα», αυτοπαρουσιάζεται σε κείμενο που έχει τυπωθεί στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, «είναι αποτύπωση στιγμών, γεγονότων, ερεθισμάτων, προβληματισμών, αμφισβητήσεων, με τον ιδιαίτερο τρόπο που συγκροτούν τον ποιητικό λόγο του γράφοντα». Ο ποιητής ξαναγράφει τον βιωμένο τόπο και χρόνο και χωρίς να αφαιρεί τα πεπραγμένα, τα επανατοποθετεί επάνω στο χαρτί, κι ενώ αυτά σιωπούν, αυτός τους ξαναδίνει νέο νόημα. Με ποια έννοια;

Πολύτιμο το βιβλίο που σκιαγραφεί την πορεία και δράση του ιστορικού ηχολήπτη Στέλιου Γιαννακόπουλου. Ο «Ηχοπλάστης» που υπογράφεται από τον ίδιο τον Γιαννακόπουλο σε συνεργασία με τον σπουδαγμένο μουσικά και ηχητικά Νίκο Πατηνιώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις. Ολοκληρώνω την ανάγνωση του έργου οπότε θα αναφερθώ άμεσα συνολικά σε αυτό, όμως «βαδίζοντας» προς τις τελευταίες σελίδες του, θα ήθελα να πρωτοπώ πως πρόκειται για διαμάντι. Μαζί με το βιβλίο του Δημήτρη Φεργάδη, και παρά τις διαφορετικές ματιές των δύο εκδόσεων, είναι ότι πιο σημαντικό κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια για πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής δισκογραφίας με κεντρικό πυρήνα το θρυλικό εργοστάσιο της Κολούμπια και όσα «μαγικά» συνέβησαν εκεί.